Omdat er slecht weer in het Noorden is voorspelt, vluchten we nog even naar het zuiden. In het warme zonnetje varen we over het water en in een grote grot. Als we in een van de grotten lopen blijven we ons verwonderen aan alle vormen die de rotsen aannemen, kunst, dat is het.

Een paar dagen later moeten we toch weer naar het Noorden, want bijna is het tijd voor mijn vlucht naar Bangkok. Maar bijna is niet helemaal, er is dus nog net genoeg tijd voor een laatste avontuur.
Die ochtend is het nog vroeg. Het is nog donker, rond een uurtje of 6. We springen op de scooter en ook een Vietnamese gids gaat mee. We gaan zo vroeg omdat het nogal druk kan zijn in de hoofdstad Hanoi. Voor de spits gaan we op pad. Maar erg rustig kun je het ook niet noemen, mensen met hun hele scooter volgeladen om naar de markt te gaan, en wat een haast. Goed opletten is dus van levensbelang.

Uit de stad is het een lange saaie rechte weg, en wanneer ik bijna de berm in rijd besef ik dat het tijd is om even te stoppen. Koffie is niet mijn ding maar vandaag moet het toch maar want mijn ogen vallen dicht met de zwaartekracht. Ook eten we noedelsoep met vlees en zo zijn we weer klaar om de rit voort te zetten.

We rijden en rijden, en komen door dorpjes en rijstvelden. Als we naar wat hoger gelegen gebied rijden merken we dat de temperatuur omlaag gaat. Met het lager worden van de temperatuur komen we dichter bij onze bestemming en slaapplaats.

We komen aan bij het huisje waar we vannacht zullen verblijven. Het staat op een prachtige plek tussen de rijstvelden. De mensen zijn hier druk aan het werk met het planten van de rijst. Dit gaat allemaal per hand en is een zwaar werkje. Ook buffels helpen een handje mee met het omploegen van de grond. Bij het huis worden we begroet door twee oude mensen met hun kleinzoontje van 3 jaar. Ze wonen samen met hun zoon en schoondochter, die overigens al lekker voor ons aan het koken is. We verkennen het huis en stuiten dan op maarliefst 5 super lieve puppy’s. Dit zijn niet de enige dieren want naast honden hebben ze ook kippen en een witte buffel.

Het is etenstijd en we lopen een houten trappetje omhoog en komen dan in de keuken. Of woonkamer nee slaapkamer. Alles in één. Tafels en stoelen worden hier als overbodig gezien en we eten dan ook een uitgebreide maaltijd op de grond. Rijst, kip, vlees, loempia’s een heel feestmaal. En natuurlijk wat rijst shotjes of ‘happy water’ als dessert. We kletsen nog een beetje bij het vuur en hebben het over de buffel die daar boven hangt om gerookt te worden. Een dikke zwarte laag zit eromheen, een manier om de buffel voor een langere tijd goed te houden zonder koelkast. We eten er minstens een maand van, is wat ze zeggen. Jullie hebben het net ook op.

Na een koude nacht worden we met een bevroren neus wakker. We nemen afscheid van deze gastvrije familie en starten de motor. We slijten onze banden over vele kilometers en komen dan terug in het chaotische verkeer van Hanoi. Hier heeft Corine nog een bijna dood ervaring en dat ging zo. Corine stopt en zegt, mijn benzine is bijna op. Dat red je nog wel het laatste stukje zegt meneer Vietnam. Terug in het verkeer, toeters en bellen, mensen halen elkaar in, het lijkt wel een spelletje. Ook Corine rijd hier vrolijk in rond, maar als ze iets af moet remmen valt haar motor af. Geen benzine. Op de een of andere manier redt ze het om uit de menigte te komen zonder kleerscheuren, gelukkig.

De laatste dag samen breekt aan. We kopen de nodige souvenirs en eten nog eens op z’n vietnamees. ’s Avonds gaan we nog één keer op stap. We dansen en proosten op de geweldige tijd samen in Vietnam.