Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst echt mijn ogen niet meer kon openhouden. Hier is het dan toch iedere keer weer raak. Jammer genoeg vindt dit dipje in mijn energielevel altijd plaats tijdens het autorijden en nooit als ik 's avonds op bed lig om te gaat tukken. Ik merk dat ik het prettig vind om 's avonds lekker op bed een blog te schrijven. Het ordent en geeft weer ruimte in mijn hoofd voor de nieuwe dag.

Na onze luxueuze overnacht in het kingsize bed (je past er echt met 4 man en dan heb je alsnog geen gevecht om de deken!) was het ontbijt minstens zo uitgebreid. Ongeveer ieder continent/land had zijn of haar eigen corner. Waar ik nu iedere keer standvastig begon met een Indonesisch ontbijt ben ik vanmorgen toch overgelopen naar het toastapparaat (cultuurbarbaar, I know). Mijn buikje maakte nog steeds wat rare geluiden dus veel meer risico dan 3 koppen thee en een geroosterd broodje met een eitje durfde ik niet te nemen.

De eerste highlight van vandaag: Prambanan. Waar het gisteren een gigantische boeddhistische tempel was, was het vandaag een hindoeïstische tempel. Minstens zo indrukwekkend. Je kan je niet voorstellen hoeveel generaties hier bloed, zweet en tranen hebben ingestopt. En nog steeds. De restauraties en opgravingen zijn nog in volle gang. Een fiks aantal goden worden hier geëerd. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik niet heb opgeslagen welke. Het is namelijk zo dat ze voor alles goden hebben. Shiva, die naam is mij dan wel weer bijgebleven. Iets met een eerste goeroe van Tantra (sorry, vergeef me dat mijn brein dit soort dingen dan wel weer opslaat..).

Wat "jammer" was, was dat er veel toeristen waren. Once again, geen belanda's. Nu is het niet zo dat ik me te goed voel voor iets. Ik begrijp ook dat ik óók een toerist ben. Het is alleen zo vervelend dat ik inmiddels meer een bezienswaardigheid begon te worden dan de Prambanan. Gelukkig kan ik er nog wel om lachen. En nu denk je vast, ze stelt zich waarschijnlijk aan (en dat kan ik af en toe ook goed), maar nee. Ik zou er makkelijk een uur kunnen staan om met iedereen op de foto te gaan. Het vervelende is niet dat ze met je op de foto willen, maar het gaat om de reactie die ze geven als je "nee" zegt. Lachen, in discussie gaan of alsnog "stiekem"/"onopvallend" een foto van je maken. Ik ben benieuwd in hoeveel plakboeken of op hoeveel Facebookpagina's ik ga belanden ;)

Vervolgens zijn we doorgereden naar het paleis van een sultan. Leuk, prima om doorheen te wandelen, naar geen hoogtepunt voor ons. Ik zou nu moeite kunnen doen om toch te proberen hier een beschrijving van te geven, maar nee. Ik wil nu namelijk wél een van de hoogtepunten van vandaag met jullie delen: de lunch.

Mijn buikje houdt zich goed. Loos alarm zullen we maar zeggen. Dus weer door met local food. Om niet helemaal te hard van stapel te lopen dacht ik dat soto wel een goed plan zou zijn. Dit is een hemelse soep met rijst, groenten, kip of rundvlees, ei, ui, taugé, eigenlijk kan je er denk ik alles in doen. We reden naar een klein tentje waar ook echt alleen maar locals zaten. Goed teken! De soto kostte maar liefst 10.000 rupiah, wat omgerekend euro is. Het was heerlijk. Echt zo goed. En wat een lieve mensen. Toen ik een van de dames uit de keuken vroeg of ik een foto mocht maken van de keuken, was dit geen probleem. Ze wilde zelfs graag met ons op de foto, al wilde ze wel eerst nog even haar haar kammen (in de keuken natuurlijk). De tent zag er niet uit, er liepen beesten over het plafond en de keuken was geen keuken te noemen, maar de soto was perfect.

Over die beesten gesproken.. Het zijn een soort gecko's die over de muren kruipen. Kei handig, want ze eten muggen. Alleen voor deze chick is het niks. Het lijkt net alsof ik een trauma heb voor dit soort dieren. Het was mijn eerste kennismaking met dit deze dieren en helaas niet mijn laatste. Het hotel waar we nu in verblijven, lijkt meer een dierenpension. OVERAL salamanders, gecko's, hagedis, dikke kikkers en weet ik wat. Zelfs in onze kamer hadden we een huisgenoot. Hopelijk trek ik snel bij, want ik moet nog wel een aantal weken tussen allerlei gekke beesten.

Maar de lunch was dus top. Onderweg naar ons hotel zijn we nog gestopt bij een boer die Kopi Luwak maakt. Dit is een van de duurste koffiesoorten ter wereld. Niet de bonen, maar het proces van bereiden zorgt voor de hoge kosten. Luwak is namelijk een SUPER schattige katachtige (als ik het zeg is het zo, want ik heb namelijk ook een trauma voor katten). Deze beestjes eten de rauwe rode koffiebonen. Ze smaken dan nog een beetje naar kersen. Vervolgens poepen ze de pitten uit. Dit wassen ze en drogen ze en vervolgens (na een lang, intensief proces) krijg jij het als koffie geserveerd. Ik beloof dat het voor rond de €200-€300 de kilo wordt verkocht. Hierdoor betaal je bij ons al snel tussen de €15 en €35 voor een kopje. Maar het is kei lekker! Niet zo bitter, misschien zelf wel een beetje zoetachtig.

Na dit culinaire hoogstandje zijn we doorgegaan naar een bevriende familie van onze gids. Terug naar de roots. Ik heb in hun bamboe huisje mogen kijken. De zelfgemaakte thee en kokossuiker snack mogen proeven. Hun keuken werd geïntroduceerd. Ik heb water uit de put/bron mogen takelen met een bamboe hijskraan. Een geit en kippen in de tuin. In een betonnen bak zwemmen wat verse vissen voor het diner. Ik kan het niet verder omschrijven. Ik was namelijk sprakeloos. Heel bijzonder.

Onze buikjes moesten opnieuw worden gevuld. Weer local food. Dit keer wist onze gids een "restaurantje" met eten van Sumatra. Een soort toko zoals wij dat noemen. Wij kwamen binnen en een aantal gasten keek, enigszins bevreemd op, yes that is how it goes. Onze gids koos voor ons de gerechten en daar stonden wij dan met ons bamboe bordje gevuld met zoveel geur, kleur en smaak. New challenge: eten met je handen. Help!! Hoe dan!? Nou gewoon zo... DOEN. Wat voelde ik mij ongemakkelijk. Maar het was het waard. Het eten was veeeeeels te lekker om te laten staan. Verrukkelijk dekt de lading beter. Alle locals konden aapjes kijken, want ik bakte er natuurlijk niet veel van. Mam overigens ook niet. Maar wat hebben wij ons vermaakt en wat hebben we genoten. En zij overigens ook ;) Challenge excepted. Volgende keer weer.

En hier liggen we dan weer. In een nieuw hotel. Rustige omgeving, zonder razend verkeer. Schoon bedje (met dus een gecko die zich inmiddels heeft verstopt). En ik heb mijn scheetje weer even gesproken. (Bijna) Allemaal ingrediënten voor een perfecte nachtrust zou je zeggen.

Morgen 250 kilometer op de planning. Ik zal mijn blog dan iets korter houden.

Slaap lekker!