Ik ben er! Veilig en wel in Jakarta aangekomen.
De vlucht van 8,5 uur, bleek 8 uur te zijn. Thank god. En daarvan heeft deze doornroosje er 4 geslapen (wordt mede mogelijk gemaakt door mijn lieftallige huisarts). Desalniettemin verliep alles eigenlijk heel soepel. Met nog 3 vluchten op de planning zou je het er bijna op gaan gokken dat ik het zelfs nog leuk ga vinden.

Bij aankomst op het vliegveld heb ik mezelf direct weer bereikbaar gemaakt. Ik heb een Indonesisch nummer. Ook op mijn eigen nummer ben ik ook bereikbaar, ja zelfs op whatsapp, Facebook, Skype, FaceTime of snapchat (indien de verbinding het toelaat).

En dan begint het pas echt. Hallo vreemd land. Hallo Indonesië.

Wat een chaos. Dat is zo'n beetje het enige wat ik denk ik vandaag heb opgeslagen. Een stad met ruim 10 miljoen inwoners, waarvan iedereen.. Maar dan ook iedereen.. Een irritante scooter bezit, lees: irritante claxon. Wat overigens ook van toepassing is op de auto's. Gelukkig bezitten wij, decadent als dat wij zijn, een hele lieve chauffeur en gids die ons direct na aankomst in 3 uur tijd een VEILIG! rondje sightseeing door Jakarta heeft gegeven. Daarbij hoort ook het schijt hebben aan het overige verkeer en met een opgestoken had 5 rijbanen roekeloos oversteken, omdat een zebrapad of stoplicht blijkbaar voor dummies is.

Van het rijkdom op het Bataviaplein en de haven tot aan een miljoenen hotel en mensen die hun "huisje" onder de brug hebben. Yes that's it. Een stad met bizarre tegenstrijdigheden.

Na dit hectische en indrukwekkende rondje hebben wij ons, in de nog meer hectische file, naar het hotel laten brengen. Het enige dilemma wat ik toen nog had was eten of slapen. Eten it was. En heeeeeerlijk. Langs de straat, romantisch met het voorbijrazende verkeer, lees; het geluid van de irritante claxons, naast ons.

Nadat ons buikje vol zat met heerlijke! nasi, saté atjam en veeeeeels te hete sambal (de gebakken duif durfde ik nog niet aan), begon onze wandeltocht terug naar het hotel. Waar ik me normaal aan een dergelijke wandeltocht zou irriteren, moest ik er nu maar om lachen. Wat hè, zeg nou zelf, al die (kleine) pratende/fluitende/fluisterende/knipogende Aziaten die mij even 1 seconden van hun aandacht gunnen is toch ook best grappig. Helemaal als ze met mij op de foto willen. Nou nee bedankt ;)

Nu uitgeteld op bed. Waar mijn iPad zegt dat het 16:32 is, is het hier toch "al" echt 21:32. Kinderbedtijd. Morgen om 8 uur staat de date met onze chauffeur en gids gepland. Wat ben ik stiekem blij dat wij Jakarta alweer mogen verlaten.

*zzzzzzzz*