Wat zal ik is over vandaag zeggen.. Het was een laaaaaaange dag.
'S ochtends om 8 uur stonden we weer klaar. Om 17.30 uur kwamen we aan in het hotel. Dat noemen ze nog eens kilometers maken.

Onderweg zijn wij bij twee lokale marktjes gestopt in Solo. De eerste markt, een soort vlooienmarkt, was lekker kneuterig leuk. Hier hebben we twee setjes wajangpoppen gevonden. Oorspronkelijk zijn het leren poppen waarmee men door middel van schimmen een verhaal vertelde. Nu zijn het ook echte, uit hout gesneden, poppen. Daarna zijn we doorgereden naar een versmarkt. Al twijfel ik of vers hier wel hetzelfde is als vers bij ons. Ik geloof best dat de kip vers geslacht is, maar als het uren in een hal, zonder koeling, met de helft van zijn ingewanden eruit ligt te stinken... Neehhh. Dat is niet mijn definitie van vers. Niet alleen kip, maar ook vis was volop voorradig. Welke horror je daar allemaal aantreft zal ik jullie besparen, maar bah. Gelukkig lag er ook heerlijk vers fruit en werden er noten gebrand. Dit verdoezelde een beetje de nare geur die inmiddels permanent in mijn neus hing. Bij de uitgang stond iemand cakwe te verkopen. Jummie een soort oliebol en laat ik daar nou net gek op zijn. Mijn nieuwe favoriet. Gelukkig, als ik thuis kom is het in Nederland ook bijna weer het moment om ze ongegeneerd te schransen.

Vandaag was het geen rit met hoge bergen en diepe dalen, maar wel eentje waarvan ik voor het eest zweethandjes kreeg. Onze chauffeur heeft inmiddels de smaak te pakken gekregen. Helemaal de laatste 2 uur waren een feest. In oost-Java was het tijd om te oogsten. Dat wil zeggen flinke vrachtwagens die uitpuilen met alles wat je maar kan bedenken. Onze wegpiraat deinsde er echter niet voor terug om deze meerdere malen in te halen. Ik weet dat ze hier allemaal roekeloos rijden.. En tussen een beetje roekeloos of onwijs roekeloos zit hier ook weinig verschil. Onderweg is telkens nog genoeg te zien. Vandaag leek het net de nationale bouwvakkersdag. Iedereen was aan het werk. Grappig dat steigers hier van bamboe zijn, bouwvakkers op slippers werken en er amper een machine aan te pas komt. In Nederland waren er allang flinke ongelukken geweest. Toch zouden zij met onze veiligheidsvoorschriften niet overweg kunnen. Ik denk letterlijk en figuurlijk alles in elkaar zou storten. Niet alleen de gebouwen, maar ook de arbeidsmarkt en bijbehorende economie. At least, we made it enniewayssss.

Tussendoor hebben wij nog heerlijk geluncht bij iets wat leek op een omgebouwde garage. Zag er wederom niet uit, maar ook dit was heerlijk. Saté kambing: saté van geitenlamsvlees. Hier moeten we maar niet over nadenken, in Nederland ben ik gek op mijn stukje vlees en hier is dat niet anders.

Nu we Kasoen (onze gids, ik weet zijn naam weer alleen de spelling niet) versteld hebben doen staan met ons verlangen naar echt Indonesisch eten, komen we alleen nog maar bij zulke leuke tentjes uit. Of geen tentjes, maar een kleed op de straat. Er werd door verschillende lieftallige vrienden en familieleden verzocht om niet zomaar langs de straat te gaan eten. Badass als dat we zijn, zijn we vandaag op straat gaan eten. In Kediri is het typisch dat mensen thuis het eten maken en voorbereiden en dit 's avonds op straat verkopen. Als de gewone toko's sluiten, beginnen zij met het uitstallen van hun eten voor de winkels. Daarnaast leggen ze een kleed van bamboe waar je op kan zitten om de maaltijd tot je te nemen. Er zit niet een zo'n vrouwtje, maar er zitten er wel 9 of 10 aan één kant van de weg. Er komt niet 1 local op af, maar hele gezinnen en vrienden. Je mag het ook meenemen, maar wij besloten om op het matje plaats te nemen. We hebben fantastische gado-gado op met rijst, pindasaus en weet ik wat nog meer :) Je voelt je hier de koning te rijk. Het meest heerlijke eten, 2 personen en nog water erbij ook... Nog geen €1.40.

Ik ben benieuwd naar morgen. Nog een rit van 4 uur voor de boeg. Wat is Java toch fantastisch groot!