Hoe Hollands kan je het hebben, fietsen. Nu kan ik wel doen of dat heel speciaal is, maar nee. Zoals ik al zei, hebben ze hier geen auto's, dus de fiets is soort van het enige alternatief voor de toeristen.

Aangezien het hier bloody hot is, besloten we om onze tocht rond het eiland maar vroeg te beginnen. 8:45 uur springen we op onze fietsen. Met, jawel, een kaart mochten we verdwalen. Wat een giller achteraf... Het eiland kan je, zonder te stoppen, in een klein uurtje rond. Één weg, gewoon doortrappen en je komt er wel. Alleen het stukje "zonder te stoppen" is onmogelijk. Gisteren noemde ik dit al een paradijsje, maar nu echt! Ik kon iedere minuut wel afstappen om een foto te maken, op een boomstronk neer te ploffen of om in het zand te gaan zitten. Het ene uitzicht bijna nog mooier dan het ander. Al is dat lastig, want eigenlijk was alles mooi.

Die ene weg is trouwens ook niet helemaal een weg (en een weg is dan een pad van klinkers), maar ook een stukje zandpad en zelfs een stukje strand. Best een prestatie. Onze bezwete koppies hadden het ook zwaar. Op een van deze zandpaadjes stond een vrouw haar armbandjes te verkopen. Eigenlijk verkopen ze die overal. Waar ik normaal bij de kraampjes al was doorgelopen, wilde ik nu even kijken. Het vrouwtje had prachtige armbandjes, maar een nog mooier kindje. Wat een prinsesje. We raakte met haar in gesprek. Haar man bood al snel een helpende hand voor de vertaling, maar wat een gezelligheid. Het werd tevens een mini break, want we kregen ook nog een lekkernij uit lombok aangereikt. En natuurlijk heb ik hier ook armbandjes gekocht. 2 zelfs en een enkelbandje. Jeej :-)

Bij terugkomst in het hotel hoorde ik de zee al roepen. Snel bikini aan en bakken aan het strand. Na een klein weekje bakken begin ik nu toch al wel echt bruin te worden (en dus een beetje rood, oepsie). Aan het strand kan je heerlijk genieten van het uitzicht. En het uitzicht is er eentje waar je u tegen zegt. Blauw, blauw, wit, bootjes, blauw, golfje. Dat is het ongeveer. Van te lang stil liggen krijg ik de kriebels, dus snel een snorkel geregeld en klaar om een goede spot te zoeken. Mijn eerste poging mislukte een beetje. Het was 12.00, kneiter heet en de vissen hadden er ook geen zin in. Poging 2, iets verder weg, was fantastisch. Tenminste, nadat ik op de plek was aangekomen. Nondeju dat was nog een uitdaging. Wat is onze onderwaterwereld toch mooi. De gekste beesten, mooiste koraal en allemaal visjes (en vissen, big ones).

De zon gaat hier al om 18:00 uur onder. Tijd om een wandeling te maken richting de andere kant van het eiland, om de sunset te zien. Het ging goed, snel en was prachtig. Tot de laatste 5 minuten. Dikke wolken en doei zon. Mislukt dus. Gelukkig hebben we een fantastische volle maan, wie weet wat dat nog brengt. Klein compromis.

Morgen gaan we de Gili's weer verlaten. Erg jammer.. Om bij te tanken is dit paradijsje echt perfect. Om drankjes te doen, van muziek te genieten en dansjes te doen trouwens ook.

Tijd om verder te gaan. Dat betekent dat het eind van mijn bezoek aan Indonesië ook bijna daar is. En wat vind ik dat jammer.... Ik heb hier schoonheid gezien, in mensen, dieren, planten en in het geheel. Vandaag tijdens mijn rondje over het eiland besefte ik mij dat weer des te meer. Soms kan het zo simpel zijn om te zien hoe God/Allah/Jahweh/Boeddha/de evolutie de aarde heeft bedoeld. Het is prachtig. Ik begrijp dat wij in de Westerse wereld ook andere prioriteiten en levensbehoeften hebben, maar als we dan toch echt maar één keer op deze aarde mogen zijn. Geniet er dan ook ontzettend van. Niet alleen door te reizen (ja ook!!), maar ook in je dagelijks leven, de mensen om je heen en alles wat je bezit (letterlijk en figuurlijk). Ik weet dat €10.000.000 op je bankrekening een hoop van die dingen makkelijker maakt, maar er zijn ook heel veel belangrijke dingen waar je geen geld voor terug krijgt, maar liefde, voldoening en geluk.

Genoeg hogere sferen voor nu.
Hasta la vista!