Hier zit ik dan. In een satijnen kimono, op de zesde verdieping, vanuit mijn suite heb ik een prachtig uitzicht over Jogjakarta. Hoe ik hier terecht ben gekomen..

Vanmorgen werden mam en ik beiden niet echt uitgerust wakker. Laten we maar rustig zeggen: moe. Toch opgewekt door het programma van vandaag, stonden we om klokslag 8 uur klaar voor onze pick-up. Daar ging onze toch, 1,5 uur naar boven. Man o man, wat een tocht. Nog smallere wegen, nog kleinere "dorpen" en evenveel verkeer.

Tijdens onze rit werden we wederom beloond met prachtige uitzichten. Op het eerste plateau stond een uitkijkpunt. Wat eigenlijk niet meer is dan een stalen hut op een uitgehakt plateau. Dit verkopen ze als een toeristische attractie, maar behalve ons is er nog maar 1 ander stelletje. Dat is nog is wat anders dan de urenlange rij voor de Eiffeltoren. Na een paar foto's te hebben geschoten vervolgen wij onze weg naar boven. Onze eindbestemming van deze tocht is een krater van een actieve vulkaan. Jep zo'n eentje die kan uitbarsten en actief rook aan het spuiten is. De laatste meters omhoog worden we verwelkomt door de aangename geur van rotte eieren. Jeetje wat geeft dat zwavel een meurlucht. Maar wat is de beloning groot! Waar je op de Bromo vulkaan niet te dichtbij mag komen, staat hier de afscheiding op 1 meter van de krater. Je hoort het koken en de rookpluimen zijn indrukwekkend groot. De stank nemen we voor lief, want de beloning is ontzettend groot. Na ook hier wat filmpjes te hebben gemaakt, lopen we terug naar de auto. Gek, ook hier zijn er amper toeristen. En met amper bedoel ik dan echt maar 10, maximaal 11 ;)

Tijdens de rit naar beneden val ik, wonder boven wonder, even in slaap. Nadat ik tijdens deze hobbelige/bochtige/onstabiele rit 2 keer mijn hoofd heb gestoten tijdens het knikkebollen ben ik wel klaarwakker.

De eindbestemming van deze rit is de Borobudur. Google maar even. Een van de highlights van Java. Een gigantische boeddhistische tempel. Op alle social media, reis en Indonesië pagina's staat deze tempel wel genoemd. En ik begrijp helemaal waarom. Die tempel is magisch. Met een oppervlakte van 123 bij 123 meter is hij echt groot. De stoepa heeft negen etages. De grootste en bovenste stoepa staat voor Nirwana (de hoogste staat die mensen kunnen bereiken binnen het boeddhisme). De stoepa's van onder naar boven vormen de weg die boeddhisten moeten afleggen om het Nirwana te bereiken. Onderaan zie je dus veel rijkdom, materialisme en naar boven zie je mensen afstand doen van hun bezittingen en geven Boeddha's "geboden"/gebeden die mensen verder op hun pad zullen begeleiden. Het verhaal dat, super gedetailleerd, gehakt is in lavasteen is heel mooi weergegeven. Mede dankzij de wijze woorden van onze gids, kan je niet anders dan de "waarheid" en meerwaarde van dit geloof, dit verhaal en deze tempel inzien. Dit is ook weer zo'n gevalletje van: "Je moet het zelf hebben gezien."

Na de Borobudur vervolgen wij onze weg naar Jogjakarta. Nog een uurtje in de auto. Onderweg blijft er onwijs veel te zien. Waar je eerst denkt dat 3 mensen op een scooter vreemd is, worden dat er vervolgens 4, 5 en uiteindelijk en opengezaagde vrachtwagen volgeladen met mensen. Nog met niet op elkaar gestapeld.

Aangekomen in Hotel Melia blijkt al snel dat dit een prachtig hotel is. Niet perse onze manier van reizen, maar na de kamer van gisteren stiekem ook wel weer een welkome verrassing. Ik ben en blijf na 5 dagen (ja zo snel gaat het) toch nog steeds een Westers meisje. Bij het inchecken zag ik de receptionist zijn zorgelijke blik naar ons werpen. "Your room is overbooked.. We will upgrade your room. Let's see. There is only the junior suite left. I hope you don't mind sharing a kingsize bed together?" Whuuuuuttttt. Nee natuurlijk niet. Wat het woord junior suite precies inhield, no idea. Zolang we maar kunnen slapen. Geloof me, met een bed en douche neem je genoegen. Nu zitten we hier. Mijn eerste reactie was HOLY SHIT. Ik heb nog nooit zo'n kamer gezien. We hebben zelfs een verdieping. Beneden de woonkamer en een kleine badkamer met wastafel en toilet. Boven onze slaapkamer met inloopkast, zieke badkamer, kingsize bed en privé balkon. Dit is echt over de top. Totaal tegenstrijdig met het boeddhistische verhaal van vanmiddag. Gek dat je toch van twee uitersten zo "gelukkig" kan worden. Andere soorten geluk, maar in beide gevallen wel een vorm van geluk. Nu ik dit zo aan het schrijven ben, besef ik me ook dat het eigenlijk helemaal niet zo gek is. Balans is het toverwoord.

Genoeg wijze woorden voor nu. Ik heb nog even lekker gezwommen (bij gebrek aan CrossFit). Nu met een kop jasmijn thee nog even bijkomen op de bank. Ik had niet verwacht dat het zo vermoeiend zou zijn, maar wat zijn de beloningen wonderbaarlijk groot.

All the way from Jogjakarta, dikke kus.

P.s. Uit een rugzak leven gaat nog best goed. Hier kom ik later nog op terug, want nu ben ik weer even klaar met internet. Al ben ik dan waarschijnlijk van gedachte veranderd over die rugzak.