Na een korte radiostilte zit ik weer op frequentie travel diaries.

Afgelopen dagen waren rustig. Nadat we de Gili's hebben bezocht, zijn wij dinsdag weer naar "het vasteland", Bali. Ik dacht dat de heenweg een flinke douche was, maar nee. Ik stelde me ontzettend aan. De terugweg was niet normaal. Ik liep met mijn Happyface al voor vertrek van de boot naar het dek. Beter voorbereid dan de vorige keer (flink ingesmeerd) zocht ik mijn plekje op en ging lekker liggen. Al vrij snel voelde ik de eerste druppeltjes... De druppeltjes werden stralen... Stralen werden plonsen... Plonsen werden golven. Voordat ik het doorhad was ik zeiknat. Echt om uit te wringen nat. Ik had gezelschap van een leuk jong stel ui Australië. Waar we eerst als een boer met kiespijn aan het lachen waren, was het al snel de slappe lach.

Het idee om het dek te verlaten, lieten we dan ook snel varen. De enige trap zat achterop het schip. En waar zijn de golven het hardst.... Jep. Achter. Een stoer meisje besloot toch een poging te wagen. Faalhaaas (oh wat ben ik gemeen). Die werd zo, hoppa, weggespoeld. Ik besloot er maar het beste van te maken. Shirtje omhoog. Mijn short was toen al vergaande glorie. Een ander Nederlands stel, wat ook op het dek zat, was inmiddels ook wat nat geworden (zaten voor, dus amper..). Mevrouw kreeg het koud en besloot zich uit te kleden.. Fijn zo'n cup e BH en xl broek. Dit was overigens wel de vrijkaart voor iedereen om wat uit te trekken. Cup G en xxl tot cup AA en maatje xxs. Ik keek mijn ogen uit (en dan bedoel ik niet alleen naar de prachtige omgeving op zee ;) ). Al met al een interessante tocht.

Bij aankomst in de haven zijn we direct naar Sanur vertrokken. Tijd voor wat Q-time, voordat mijn tweede avontuur begint. Het hotel was prachtig. Luxe, nondeju. Dat is natuurlijk niet de graadmeter voor fijn, maar wel lekker dat alles er is als je gewoon even wil niksen. Plus iedere avond bevindt zich hier een natuur spektakel. Wel 1000 kleine vogeltjes komen om 18.00 uur een prachtig schouwspel laten zien boven en tussen het hotel. Bizar, maar wat mooi. Kleine zwarte schimmetjes die opstrijken, rondjes maken, verdwijnen en weer tevoorschijn piepen.

Totaal hebben we nu 5 dagen echt kunnen chillen en bakken. En wat is dat even heerlijk. Wel krijg ik de eerste reisziektes haha.. Zonneallergie en nog wat andere vreemde plekjes. valt me nog mee na 3 weken. Ja ja, want ik ben al 3 weken weg!

Gisteravond hebben mam en ik gegeten bij een restaurant die ook Balinese dans lieten doen. Deze chick was de sjaak en mocht de soepele heupen weer showen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik 12 jaar heb gedanst met het idee om naar de dansacademie te gaan. Ik voelde me nu totaal niet op mijn gemak en had het idee dat ik een houten Klaas was.

Vanmorgen was dan de dag aangebroken dat mam ging. Hmmm niks aan de hand dacht ik. We zijn naar een Balinese spa gegaan en hebben ons laten verwennen met een behandeling van dik 2 uur. Jeej this is how we do!

Nu is mam vertrokken... En ik ben aan huilebalk.
Natuurlijk mis ik mam ook, maar ik merk ook dat mijn eerste denkprocessen nu aan emoties gekoppeld gaan worden. En ja, die komen eruit. Soms niet, ben een kei in verstoppen, maar soms zijn ze daar nu eenmaal. Valt me nog mee na 3 weken, dat het emotioneel incontinent momentje nu pas haar hoogtepunt/dieptepunt.

Toch ben ik er ook meer dan klaar voor om aan mijn nieuwe avontuur en dus nieuwe dagboek te beginnen: Thailand.

Bali was mooi, wonderbaarlijk en heeft vast nog veel meer te bieden dan dat wij gezien. Het is hip, maar ook zo eenvoudig. Het biedt voor ieder wat wils. Toch heb ik mijn hart verloren aan Java. Het gebrek aan "massatoerisme", de mensen, het eten, mijn gevoel.

Indonesië, je bent prachtig, chaotisch en druk, maar ook zo puur en vredig. Je hebt me doen verbazen, ik heb me verwonderd en vooral genoten. Natuur, cultuur, het een nog indrukwekkender dan het ander. Puur, prachtig en authentiek. Het was een fantastisch avontuur vol met contrasten.