Door naar Zweden

Vrijdag de 15e reist Koen terug naar Nederland en wij gaan op naar Zweden. Omdat Koens vliegtuig pas om 19 uur vertrekt is er eerst nog tijd om Holmenkollen t e bezoeken. Dat kan nog precies met onze 24-uurs OsloCard en het weer leent zich er uitstekend voor. Het is een prachtige dag en het uitzicht is opnieuw adembenemend. Voordat de toeristenbussen boven zijn, zijn we er al en we hebben uitgebreid gelegenheid om alles te bekijken. Vervolgens rijden we over Hønefoss en via kleine weggetjes langs de Randsfjorden naar Gardermoen waar we Koen om ca 16 uur afzetten voor we doorrijden naar Zweden, waar onze eerste bestemming Karlstad is. Onderweg slaan we bij Nes-i-Hole van de E16 af en rijden de parallelweg langs de Tyrifjorden om even te stoppen in Utvika bij de aanlegsteiger vanwaar je kunt oversteken naar Utøya. Indrukwekkend om hier te zijn. Er staan een paar auto’s en er zitten mensen op een bankje die op een gegeven moment rode rozen in het water gooien. Geen idee of het nabestaanden zijn of -net als wij- mensen die enerzijds nieuwsgierig zijn maar aan de andere kant hun medeleven op deze manier gestalte willen geven. Volgende week is het 5 jaar geleden. Geen monument hier of ook maar enig teken van wat hier heeft plaatsgevonden. Daar zijn de Scandinaviërs dan weer minder goed in dan bijvoorbeeld de Fransen. Van Koen horen we dat de jeugdkampen hier gewoon doorgaan als signaal dat de Noren zich er niet onder laten krijgen.
Nadat we afscheid genomen hebben van Koen rijden we via Kongsvinger over weg 61 richting Zweedse grens en Karlstad aan het Vänern (meer). Over de grens is het landschap onmiddellijk herkenbaar midden-Zweeds: rechte wegen zonder zijwegen met aan

beide kanten bomen. De hele dag is het stralend weer geweest, maar als we rond 19 uur in Karlstad aankomen begint het te regenen. We waren van plan om hier een camping te zoeken, maar dat blijkt niet mee te vallen. Een van de beide campings blijkt een caravanclub met voornamelijk jaarplaatsen te zijn en de andere –diep de bossen in- blijkt vol te zijn. We proberen via booking.com of er in de buurt nog een stuga of eventueel een hotelkamer vrij is, maar ook dat blijkt niet mee te vallen. Het enige dat we kunnen vinden is een gelegenheid die ‘Värmlands Campanläggning’ heet in Kristinehamn, ook aan het Vänern, maar een stuk verderop. Een hutjespark zoals we die in Noorwegen zoveel zijn tegengekomen denken we. We reserveren en ik zie nog net op tijd dat ze daar om 20 uur sluiten. Omdat het inmiddels bijna 20 uur en Kristinehamn nog een uur rijden is, bellen we maar even op en dat is maar goed ook, want je hebt een code nodig om binnen te komen. Bij de receptie zal een envelop klaargelegd worden met de sleutel erin. Dat hebben we in Zweden al wel eerder meegemaakt ?. Bij aankomst blijkt het te gaan om iets wat je met een beetje goede wil een ‘themahotel’ zou kunnen noemen. Het adres, Kasernvägen, had ons achteraf al op het spoor kunnen zetten want het blijkt om een oud kazernegebouw te gaan, identiek aan wat het Nederlandse leger in Kees zijn tijd in Seedorf tot haar beschikking had. Wij hebben ‘logement 10’, een slaapzaal met 6 stapelbedden en 2 losse bedden aan een brede gang met aan beide uiteinden daarvan ruimtes met lange wasbakken en een batterij douches zoals vroeger bij de gymzalen op school. Geen schotjes ertussen of douchegordijnen of andere frivoliteiten. Gewoon zoals het was toen het Zweedse leger het complex verliet. Van de eigenaar/uitbater hebben we te horen gekregen dat we de kamer voor ons alleen zullen hebben (zonder bijbetaling!). Voordeel van vlak voor sluitingstijd boeken! Omdat het inmiddels 21 uur is verwachten we niet dat we ergens in de buurt nog wat te eten zullen kunnen vinden maar we hebben nog brood en beleg en melk dus daar doen we het vandaag maar mee. We schuiven de 2 bedden aan elkaar want we hebben alleen ons 2-persoons beddengoed. De bedden blijken overigens prima te zijn en de wifi doet het op onze kamer redelijk en we gaan op zoek naar accommodatie voor de komende dagen. We weten nu dat dat in Zweden anders ligt dan in Noorwegen waar je op de afgelegenste plekken nog wel een camping, al dan niet met hutjes aantreft. Het Götakanaal is hier niet ver vandaan (paar uur rijden ‘slechts’) maar ook daar is niet veel te kiezen. Bij de enige camping daar in de buurt die nog kampeerplaatsen vrij heeft lezen we in een recensie dat daar ‘veel alleenreizende mannen’ zitten. Dat doen we dus (ook) maar niet. Na Noorwegen valt Zweden ons tot nu toe niet mee. Omdat we plannen hebben om naar Gotland te gaan besluiten we in elk geval om morgen richting de Oostzeekust te rijden en onderweg het Götakanaal te bekijken. We hebben al gekeken, maar ook op Gotland blijkt het niet mee te vallen om nog een campingplek of andere accommodatie te vinden. En dan moet je er ook nog met de boot naartoe. We hadden het natuurlijk van tevoren kunnen regelen, maar we hadden al een aantal dingen vastgelegd en we wilden toch de vrijheid hebben om te gaan waar we wilden. In 1983 hebben we gekampeerd in Trosa, onder Stockholm en we herinneren ons dat het daar leuk was. Dat is dus in elk geval een optie. En yr.no voorspelt aardig weer voor die contreien en dat is ook goed om te weten.