Weekend thuis

Zodra ik op het vliegveld aankwam waren mijn zenuwen verdwenen. Okay, dat is een leugen. Ik kreeg alleen zenuwen om andere redenen. Ik was niet meer bang dat ik het vliegtuig ging missen, ik was prima op tijd, maar ik moest nog wel vliegen. De mensen die mij redelijk kennen weten heel goed dat ik hoogtevrees heb, hoewel dit niet heel vaak naar voren komt. Ik maak er een punt van om niet naar beneden te kijken, over de reling, wanneer ik een trap afdaal, of te denken aan de aantal etages ik moet dalen wanneer ik in een lift sta. Raar genoeg vind ik rollercoasters helemaal geweldig, iets met vastzitten, een rails volgen en weten dat maar kort duurt en eindigt met dat ik met beide benen op de grond sta.
Dingen als de Oldehove daarentegen zijn niet mijn ding. Ja, natuurlijk heb ik hem een keer beklommen, in ben een Fries, elke Fries moet dat minstens één keer gedaan hebben! Maar toen begonnen de moeilijkheden al met onstevige houten planken halverwege een scheefstaande toren.... en later maakte ik de fout te DENKEN aan hoe hoog ik stond. Ik denk te veel.
Zo ook bij vliegtuigen. Hier is geen hek om aan vast te houden, geen rails die

hij volgt, geen vangnet waar ik terecht kom wanneer ik val... Het ergste deel is wanneer het vliegtuig opstijgt en ik merk dat we in de lucht zitten....turbulentie is vreselijk!
Gelukkig heb ik mijn manieren om de paniek tegen te gaan. En in het vliegtuig is dat een combinatie van het prachtige, wonderlijke uitzicht en een boek. Of in mijn geval, een E-reader (dank je wel Maeike <3).
Zodra ik in de lucht zit en aan mijn aandacht compleet opgaat aan het verhaal, maakt zelfs turbulentie mij niet zoveel meer uit. Zoals ik zei, ik denk te veel. Zodra ik niet meer denk is alles goed.

Wat was het raar om weer in Nederland aan te komen. Ik was maar drie weekjes weg geweest en het voelde als een eeuwigheid en ook eigenlijk helemaal niets tegelijk. Mijn ouders waren er om mij op te halen en wat heb ik knuffelen toch gemist! In Denemarken heb ik niemand om te knuffelen! (de helft van mijn bezoek bestond dan ook uit het knuffelen met mensen)
Eelde is maar een klein vliegveldje, dus hoewel ik sowieso alleen maar handbagage had, ging het allemaal lekker snel.
Snel richting huis, of naja, huis.... Snel richting mijn lieve zus, zwager en NEEFJE. Ik ben tante.

Toen we aankwamen stonden we voor een dichte deur, mijn ouders (stelletje dozen :') <3) waren de sleutel vergeten en mijn zwager was niet thuis om de deur op te doen! Na wat heen en weer gebel is mijn lieve zus toch opgestaan en heeft ze de deur opengedaan.
Na een paar spraakloze seconden waren haar eerste woorden: 'Huh...wat?'
Snel naar binnen. Kleine Rayen lag al ingestopt, maar voor tante Anke

kon hij wel even uit zijn bedje gehaald worden. Hij werd niet eens wakker.
De dagen erna waren druk, maar op een goede manier. Ik heb mijn vrienden weer even gezien, mijn vriend, mijn andere zus en mijn geweldige nichtje die ik al een jaar lang niet heb gezien. Kind zat een jaar lang op stage in Nieuw Zeeland dus het was fijn om haar weer te kunnen knuffelen.
En elke dag heb ik mijn zus en neefje opgezocht en geknuffeld. Het is raar hoe natuurlijk dat voelt. Iedereen heeft wel eens een andermans baby vastgehouden maar dit was toch heel anders. Hij voelt als familie. Ik was op slag verliefd.

Het inpakken van mijn handbagage was nog even redelijk stressvol. Mijn tas zat overvol en ik wist niet zeker of ze mijn tas nog ouden toelaten op het vliegtuig. Uiteindelijk heb ik mijn tas meegenomen en nog een kleinere handtas erbij. Stress! Mijn vriend afgezet op het station en daarna nog een laatste keer naar mijn zus en neefje.

Vliegveld Eelde was heel klein! Maar het heeft een best goed restaurant met uitzicht op de vliegtuigen. Ik heb daar nog even met mijn ouders zitten eten, mijn vliegtuig vertrok rond etenstijd dus dat was wel heel fijn.
Laatste knuffels uitgewisseld en toen door de beveiliging en toen was het wachten.
Grappig genoeg kwam er opeens een bekende aanwandelen die dezelfde vlucht moest hebben! We hebben heel gezellig zitten kletsen voor we het vliegtuig ingingen. De vlucht zelf was, net als de heen reis, weer redelijk nerveus makend.

Het was wel een beetje raar 'thuis te komen' in een ander land... maar ik was wel heel blij toen ik eindelijk in mijn kleine eenpersoons bed lag.

Had ik al verteld wat een coole cake ik heb gekregen van een vriendin? (gemaakt door haar super lieve moeder?) Thanks Glenn ;)