We zijn er bijna~

Toen kwamen we dus in Hamburg aan. We werden snel de bus uitgewerkt want mevrouw wilde ook snel weer weg. Natuurlijk ben ik toen mijn handschoenen in de bus vergeten... (Hier heb ik al een formulier voor ingevuld om ze, hopelijk, terug te krijgen.)

Toen werd het wachten. De bus kwam om 11:30 aan in Hamburg, de daarop volgende bus zou pas om 3 uur vertrekken... Halleluja...
Als eerste een MacDonalds opgezocht. In gebrekkig Duits heb ik een Milkshake en cheeseburger besteld (ze waren ALLEBEI koud...). hier heb ik zitten lezen. Mijn mobiel had weer eens kuren (mijn oude.... mijn nieuwe is bedoelt voor een Deense simkaart :')) en wilde niet connecten met de wifi. Thank God voor mijn zus haar E-reader! Anderhalf uur heb ik daar het eerste deel van Lord of the Rings gelezen, ik dacht dat het wel tijd was om het nog een keer te proberen... de laatste keer was namelijk tien jaar geleden...
Om 1 uur werd ik eruit gekickt, het was sluitingstijd. Ik heb mijn (asozware) tassen opgetild, waarop een Duitse jongen me vertelde dat 'ik wel sterk was hoor!' (eh thanks?)en ben weer richting bushalte gegaan. En toen? Ja, toen zat ik dus in de kou. Het was ongeveer 4 graden en ik was ontzettend blij dat ik meerdere truien aanhad onder mijn jas. Het was ook dit moment waarop ik mij besefte dat mijn handschoenen verdwenen waren... oeps.
Maar goed, ik zat dus in de kou. Met mijn tassen aan beide zijden, mijn handen verborgen in mijn trui en mijn capuchon over mijn hoofd ben ik verder gaan lezen in de Fellowship of the Ring...
Nu denk je misschien, kon ze niet verder kijken of er iets overdekt was? Antwoord: nee. Nee, dat kon niet want ik moest twee zware weekendtassen meesjouwen en een rugzak die alsmaar zwaarder leek te worden.
Ik heb het drie uren uitgehouden door te lezen, door keihard te bibberen, door te proberen om te relaxen (hint, dat wil niet als je zit te bibberen), door af en toe op en neer te lopen of springen en door mezelf te vertellen dat misschien de bus wel een half uur eerder zou komen.... (Spoiler, dat kwam hij niet)

Vanaf half 3 kwamen er meer mensen bij de halte staan. Ook zij moesten met de bus mee. In stilte hebben we staan wachten...om half drie kwam de bus helaas niet, om drie uur kwam hij ook niet.... om kwart over drie begonnen we elkaar ongerust aan te kijken en om 20 over 3, net voordat we in paniek raakten, kregen we een smsje. De bus was met een uur en 5 minuten vertraagd. Een paar mensen kondigden dit aan de groep aan en, zoals vertragingen meestal uitlokken, zorgde het ervoor dat we met elkaar aan de praat raakten.

Al snel was ik in gesprek met een Poolse man (waar ik de naam niet meer van weet), een Duits meisje, Hanka en een Britse jongen, Barnaby. Blijkbaar kwam deze bus vaker te laat (ze hadden hem allemaal al vaker gebruikt) omdat hij over de grens moet, waar hij blijkbaar meerdere keren voor moet worden gecheckt.
Uiteindelijk stelde iemand voor ergens wat warmer te gaan staan. Ik werd heel lief geholpen door Hanka met mijn tweede tas, en met de gehele groep zijn we toen een trap afgegaan om in een overdekt station te gaan staan (tramstation? kon ik niet uit op maken).
We hebben gepraat over waar we weg kwamen en wat we gingen doen in Kopenhagen. Heel interessant gesprek gehad over de verschillen in de cultuur, politiek, werk en school. Wie wist dat mensen in (Noord?) Duitsland vroeger Russisch op school kregen? Pas als ze dat goed konden mochten ze Engel erbij doen.... Logisch dat de ouderen in Duitsland geen Engels kunnen! Sindsdien is dat alweer verandert maar vond het wel een leuk weetje.
En in Polen krijgen ze echt maar 3 a 4 euro per uur! Logisch dat zij werk zoeken in andere landen... Er werd mij uitgelegd dat het ontzettend nutteloos voelt wanneer ze weer thuiskwamen nadat ze in het buitenland hadden gewoond of gewerkt. Opeens 3 a 4 euro per uur in plaats van 14.
Dingen waar ik nooit echt over heb nagedacht. Het spreken met mensen uit andere landen zorgt er in ieder geval voor dat je over de verschillen gaat nadenken. Je wordt weer even met je neus op de feiten gedrukt; niet overal hebben ze het zo goed als hier... Je weet het ergens wel, maar het besef is er niet.

Ondertussen was het ook alweer tijd om weer richting bushalte te gaan. (Zulke lieve mensen heb ik, elke keer hielp iemand mij wel weer met een tas!)Om vier uur stonden we weer met z'n allen te wachten op de bus. Om kwart over vier begonnen we elkaar weer verontrust aan te kijken en om 20 over vier begonnen mensen weer luidkeels te klagen. Ons groepje van vier stond te lachen. Een combinatie van machteloosheid, acceptatie en uitputting.
Eindelijk om half vijf kwam de bus aan. Kaartjes checken, ID laten zien, tassen in de bus proppen en eindelijk de heerlijk warme bus in.
Deze bus was helaas niet zo leeg als mijn eerste en kon ik dus niet lekker met mijn stoel achteruit leunen, maar ik zat wel naast Hanka. We hebben super gezellig zitten kletsen en kwamen er op een gegeven moment achter dat ook zij een Harry Potter fan was. Ik heb mijn enthousiasme over Harry Potter een beetje gedimd, je weet wel, zodat ze niet dacht dat ik gestoord was. En daar hebben we dus wat over gekletst. We hadden het zo gezellig dat een andere passagier ons vroeg of we zachter konden doen. Oeps :')
Trouwens, dit was ook het moment dat ik erachter kwam waar de stopcontacten zaten! (onder de stoel, het stond nergens aangegeven!)
Uiteindelijk zijn we maar gaan slapen. Heel even wakker geweest om langs de grens te gaan, hier werden al onze IDs gecheckt.
Om half negen maakte Hanka me wakker, we waren bij haar stop. We hebben snel gegevens uitgewisseld en snel doei geknuffeld en weg was ze.

Daar gingen we weer. Nog eventjes en ik was in Kopenhagen. Af en toe brabbelden de buschauffeurs (ja, twee dit keer) wat in het Duits en miste ik Hanka heel erg. Opeens geen vertaler meer! Ik en een paar andere passagiers keken elkaar hopeloos aan. Engels werd niet gesproken. Maar we snapten soort van wat ze zeiden. Af en toe... soms...

Op een gegeven moment reden we over een heel lange brug genaamd; Storebaeltsbroen. En wat was dat toch een mooi uitzicht! De zachte ochtendzon die over het water scheen. Prachtig. Ik moest wat foto's maken! Natuurlijk moest dit wel door het smerige raam van de bus, maar toch mooie sfeerplaatjes dacht ik zo.

Eindelijk kwamen we in Kopenhagen aan. Hier keek ik mijn ogen uit! Wat een grote gebouwen! Geen wolkenkrabbers ofzo maar... grote vierkante gebouwen van een stuk of vijf etages. Ik heb niet veel tijd genomen om het allemaal te bekijken, ik heb er een half jaar de tijd voor! Mijn eerste klus was om naar mijn logeer adres te komen. Een airbnb. De Poolse man heeft weer mijn tas voor me gedragen (zo lief!) en ook Barnaby liep met ons mee (heb ik al gezegd hoe geweldig ik zijn naam vind?). Na iets van 6 minuten te lopen namen we afscheid van Barnaby, ook met hem heb ik gegevens uitgewisseld. De Poolse man moest zijn trein halen maar heeft ervoor gezorgd dat ik wist waar ik heen moest voordat hij wegsnelde. (Wat stom dat ik zijn naam ben vergeten! In my defense, het was redelijk onuitspreekbaar...that much I do remember.)
Dus ik naar de informatie balie gevraagd waar ik kaartjes kon kopen en nog een keer bij het automaat gevraagd hoe en wat. Twee behulpzame dames hebben mij heel vriendelijk geholpen (wat fijn dat bijna iedereen daar

gewoon Engels kan!). Mijn trein vertrok binnen 6 minuten en mijn kaartje was ook geldig voor de bus!
De bussen waren wat moeilijker... het station waar ik uitstapte was verlaten... okay niet echt, maar er was niemand die ik om hulp kon vragen. Dus...zelf uitzoeken...zonder wifi en met twee loeizware tassen.

Het heeft wat moeite gekost en volgens mij ben ik heel erg omgereden... maar na twee bussen en heel vaak vragen, ben ik uiteindelijk op de goede bushalte terecht gekomen. Degene vlak bij mijn logeer adres. Toen had ik nog een probleem (ik had dit zoveel beter moeten uitzoeken voor ik wegging... in plaats van denken dat ik het in de bus wel kon doen) ik wist namelijk niet waar ik vanaf dat punt heen moest!
Dus, omstanders vragen maar! Niet een heel drukke weg dus ging wat lastig. De eerste vrouw die ik aansprak wist het ook niet, maar ze raadde me aan om naar het dichtstbijzijnde station te lopen (het station waar ik was aangekomen... ik zei toch dat ik was omgereden :')) en het daar te vragen.
Persoonlijk zag ik het niet zitten om mijn tassen mee te slepen naar een station waarvan ik niet precies wist waar het zat, dus ik probeerde het nog een keer.
Gelukkig had deze man gewoon internet op zijn mobiel en heeft het voor me opgezocht. Heel makkelijke route. Ik heb hem bedankt en ben weer gaan sjouwen met mijn tassen. Een wandeling die vier minuten had kunnen duren duurde bijna een kwartier, maar ik ben er gekomen!
Sleutels gehaald, kelder in (ja, mijn kamer is in een kelder), kamer in en klaar. Klein netjes kamertje; witte muren, een bed, een groen kleed op de vloer, een verwarming en een kastje met onder andere een waterkoker, magnetron, bord en bestek, twee verschillende smaken thee en instant koffie. En een zeer welkome stekkerdoos waar ik gelijk mijn mobiel in kon opladen.
Ondertussen was het 1 uur s'middags en ik was doodop. Ik ben gaan slapen en heb ook de rest van de dag niet veel meer gedaan dan serie kijken, nog meer slapen en een zeer fijne douche nemen. (Had ik al verteld dat ik zo ongeveer een privé douche en wc heb? er zit ook een wasmachine en droger in! Erg nice)