Een drukke week

Maandag begon niet heel speciaal... Lessen over User Research, hallelujah. Maar ik had ondertussen wel mijn vliegticket naar Nederland gekocht! Want met de geboorte van mijn neefje moest ik natuurlijk wel even bij mijn lieve zus langs gaan! Het leukste is is dat iedereen het ook weet... behalve mama Maeike zelf. Het blijft nog even een verassing (ja, ik schrijf dit op 6 februari).
Ontzettend zin om mijn neefje écht te ontmoeten! En ik zal jullie er ook alles over vertellen wanneer het gebeurt is want voor mij hoort dat bij mijn semester in Denemarken... 'Het bezoek aan thuis'

Ondertussen heb ik net een interview gegeven aan mijn huisgenoot en iemand van haar project groep. Zij moeten voor hun studie een interview houden met iemand uit een sub-cultuur en toen bedacht Maud zich dat ik heel erg van Harry Potter houdt.... Juist, ik ben dus geïnterviewd over Harry Potter, de community en wat het allemaal voor mij betekent.
Toch wel ontzettend fijn een keer uitgebreid mijn beweegredenen over Harry Potter uit te leggen! Ze gaan er een verslag van schrijven, of eerder, een artikel. Deze krijg ik ook te lezen wanneer ze hem af hebben, om te kijken of ze iets moeten veranderen.
Er komt een presentatie en alles, en als het het beste artikel is kan het ook nog eens in een blad komen. Dus....
Ik hou jullie op de hoogte!

Dinsdag ben ik gaan schaatsen! Maar de gedachte dat ik er heel goed in zou zijn omdat ik Nederlands ben werd snel verkeerd bewezen toen ik ongemakkelijk het ijs op gleed.
Als echte Nederlander heb ik dan ook genoeg om over te klagen; de schaatsen waren ontzettend oncomfortabel en scheef, het ijs was slecht onderhouden en ik moest meerdere keren vechten om mijn evenwicht te bewaren nadat ik tegen een gleuf aan schaatste, en ik was hockeyschaatsen gewend! Je weet wel, die skeelers waar je ijzers onder kon zetten?
Maar hoewel dit allemaal tegenzat was het ook gewoon het feit dat ik in geen jaren heb geschaatst. En ondanks alles heb ik het toch wel gezellig gehad.

Het is ook de eerste keer dat ik op mijn fiets heb gefietst! In het donker, over besneeuwde wegen en koude wind...
Maar hoewel het koud was, en sneeuwde, viel het ontzettend mee. Ik ben van thuis zo gewend dat de wind redelijk hard waait en vanuit elke richting kan komen, maar hier is dat niet zo. Al die gebouwen zorgen ervoor dat er relatief weinig wind staat. Dus wanneer medestudenten op de fiets klaagden over tegenwind dacht ik bij mezelf dat je het nauwelijks tegenwind kon noemen.
Op weg naar de ijsbaan raakten we de helft van de groep kwijt en hoewel we met 15 man begonnen, waren we opeens nog maar met zes. Uiteindelijk heeft iemand de gps op haar mobiel erbij gepakt en bleek dat we een park over moesten steken. Frederiksberg Have. Klinkt bekend? Dat kan kloppen, daar was ik namelijk vorige week met huisgenootje Maud!
Nu was het alleen pikkedonker en glad. Dit maakte het trouwens wel heel spannend. Het was wel prachtig om in het donker langs het paleis te fietsen! Dat was namelijk verlicht en met de sneeuw bedekte hellingen leek het net

uit een sprookje. Helaas niet gestopt voor een foto.
Net voorbij het paleis scheen iemand met een grote zaklamp in onze gezichten, tot onze irritatie want het was nogal verblindend. Het bleek een prakwachter die ons, kort gezegd, eruit trapte want het park ging sluiten. Oeps?
We zijn toen snel naar de dichtsbijzijnde uitgang gefietst. Een uitgang die, heel toevallig, uitkwam bij de ijsbaan!

Het plan was om bij het schaatsen, een event gepland door ESN (Erasmus Student Network), een lidmaatschap kaart te kopen. Dit moet officieel online, maar ik heb geen creditcard! En alles online gaat hier met de creditcard. Dus ik had via hun facebook pagina gevraagd of ik het ook contant kon betalen, dat kon.
Bij het schaatsen aangekomen begon de ESN vertegenwoordiger gelijk al over dat ze de kaartjes was vergeten. Handig.
Toen er naar voren kwam dat ik er één wilde kopen vertelde ze dat het echt alleen online kon. Na drie keer te hebben herhaald dat ik dat niet KON omdat ik geen creditcard had, drong het eindelijk een beetje door. Het feit dat ik op facebook aan haar organisatie had gevraagd of ik het ook contant kon betalen, en dat dat volgens hen kon, werd genegeerd en overheen gepraat. Beetje jammer allemaal.
Ik heb dan ook besloten om het eerste tripje naar Lapland toch maar niet te doen. Al het geregel met lid worden en dan gelijk ook snel alles voor Lapland regelen (wat de 26ste al is) werd mij teveel, vooral gepaard met mijn tripje terug naar huis.
In plaats daarvan focus ik me op de vierdaagse reis naar de Noorse Fjorden. Bergwandelingen en zo. Zeker mijn ding! En daar hoef ik ook niet extra warme kleding voor te regelen!

De reis terug van het schaatsen was net zo avontuurlijk als de heenreis. Van de hele groep bleven alleen Holly, een Canadees meisje, en ik over. De rest wilde allemaal naar de pub, maar het was dinsdag, morgen hadden we gewoon les en ik was moe. Dus Holly en ik hebben de weg naar huis gezocht (zonder gps!). Onderweg even gestopt bij een supermarkt waar ze echt van alles hadden! Niet alleen eten maar ook kleding en servies en speelgoed. Daar hadden ze ook mijn lievelings drankje! Liqor 43 ;)
Toen weer richting huis. Mijn fiets gepakt, een stoepje af eeeeen.....het lage stoepje bleek teveel voor mijn arme fiets en de ketting viel eraf. Wie had eigenlijk gezegd dat Denen goede fietsen hadden? Ik heb alleen nog maar het tegendeel ervan gemerkt... Misschien ben ik een te kritische Nederlander, gewend aan hele goede fietsen... Maar volgens mij hoort een ketting er niet af te vallen omdat je van een stoepje afrijdt.
Geprobeerd hem er ter plekke weer op te krijgen maar... ik heb niks met fietsen, don't ask me to try and fix them...
Naar huis gelopen/gestept met Holly die me aanmoedigde. Ik heb die nacht heel goed geslapen!

De donderdag was superdruk! Er lag nog steeds sneeuw, het was nog steeds glad maar, een raar idee voor Nederlanders, het openbare vervoer bleef gewoon doorgaan. Met minstens 10 cm sneeuw!
Ik zou die dag mijn residence permit en mijn cpr nummer gaan halen... en dan in de avond terugvliegen naar Nederland.
Wat. Een. Gedoe.
Het eerste gezeur was natuurlijk dat mijn fiets dinsdag kapot was gegaan, die was nog niet gefixt en kon ik dus niet gebruiken zoals ik had gepland. Dus, ik moest met openbaar vervoer. Dat was hel. Want hoewel de bussen en treinen prima te halen waren was het ook nog een kwestie van de haltes vinden en daarna vanaf de halte het adres vinden. Elk adres koste een half uur om te komen, maar ik geloof dat ik iets langer heb gedaan bij elk. Op een gegeven moment heb ik toch ook maar even de weg gevraagd aan iemand... drie keer zelfs. Eindelijk aangekomen bij de State Administration kwam ik een bekend gezicht tegen, een Nederlandse exchange student. Ik had eerder gehoord dat het hier wel drie uur kon duren voordat je aan de beurt zou zijn, maar volgens mijn medestudent ging het allemaal heel snel. Ik was binnen tien minuten aan de beurt. Ik leverde mijn papieren in, moest iets tekenen, mijn ID werd gecheckt en ik mocht wachten op mijn papieren die zouden zeggen dat ik een inwoner van Denemarken ben. Daarna gewacht op mijn officiële documenten. Ik heb er in totaal 20 minuten gezeten.

Toen nog mijn cpr nummer! Ik kwam er half 11 aan, een prima tijd. Ik moest om 16:00 eigenlijk wel op het vliegveld zijn om mijn vliegtuig te halen... Dat kon nog prima toch?
En toen begon het wachten. Iets met frustratie en nummers en twee balie's open die beide verschillende nummers gebruikten en gereserveerde tijden die ook nog eens tussendoor kwamen..... als snel was het 12 uur... toen begon ik nerveus te worden. Zou dit dat de plek zijn waar je drie uur moest wachten? Had degene die mij dit had verteld de locaties omgewisseld in zijn hoofd?
Half 1... Als ik er om 2 uur nog zou zitten zou ik naar huis gaan... ik moest nog helemaal terug naar huis reizen, dan nog eens naar het vliegveld en dan nog inchecken en alles! Ondertussen was mijn maag behoorlijk aan het knorren want middag eten kon daar niet... En ik maar hopen dat niemand anders het monster kon horen grommen...
Half 2... Oh nee he...
Eindelijk.. EINDELIJK om 13:45 was ik aan de beurt. En ik was ook zomaar klaar. Eindelijk mijn cpr nummer, het pasje zou later worden opgestuurd.
Zie, in Denemarken is je cpr nummer alles. Het is een beetje als je burgerservice nummer, als je die voor alles zou gebruiken... Het is hoe je inlogt wanneer je publiekelijke service wilt gebruiken, hoe je je kunt identificeren en het stelt geeft je toegang tot een arts die je kunt bellen wanneer je problemen hebt. Een beetje zoals onze huisarts.
De Denen gaan hier redelijk open mee om en geven het ongeveer net zo snel weg als wij onze volledige naam zouden geven.

Eindelijk op weg naar huis... en dan snel het vliegtuig halen...