Mijn dag begon maandag de 23ste redelijk vroeg met een assessment. Grappig genoeg was ik nerveuzer voor de reis die ik in de avond zou beginnen dan ik was voor het assessment. Ik zal niet uitgebreid over mijn assessment gaan vertellen want dat is lang niet zo interessant als mijn daadwerkelijke reis. Maar het geeft ons een beginpunt.

Door mijn assessment was ik redelijk vroeg mijn bed uit, negen uur assessment en elf uur weer thuis. Genoeg tijd om mijn tassen nog in te pakken (nee, dat had ik nog niet gedaan want, geloof het of niet, de dagen ervoor waren redelijk hectisch! Iets met verjaardagen, afscheid nemen en wat laatste dingen regelen). Maar goed, hoe geweldig ik dit ook had bedacht had ik niet heel goed rekening gehouden met het volledig uitgemergelde gevoel wat ik altijd krijg na een assessment. Dus natuurlijk bleef ik lekker zitten, at ik rustig een tosti en keek wat Netflix. De bus ging immers pas om half 7.
Maar zodra mijn eten op was kwamen de zenuwen en opeens leek het alsof er helemaal geen tijd meer was. Met de hulp van mijn lieve zus Itske ben ik toen mijn tassen in gaan pakken. En wat fijn dat zij er was! Ik kwam om van de zenuwen en wist helemaal niet meer wat ik allemaal moest meenemen.
Gewapend met een lijst en een zeer kalme, goed organiserende zus, heb ik uiteindelijk mijn weekendtassen vol gekregen. Van de 30 kg die ze samen mochten wegen zat ik prima op 25. De toegestane afmetingen van de tassen gaf trouwens ook nog wat stress, iets met uitstekende vakken enzo. Niemand in mijn familie had ooit met Flixbus gereisd en we wisten dus niet hoe streng ze daarmee waren. Dus daar hebben we ook wat voor afgemeten.
Alles in mijn tassen gepropt, mijn laptop tas bleek te groot om als handbagage door te gaan dus laptop en al ging gewoon in de weekend tas, een rugzak van mijn vader geleend om in plaats daarvan als handbagage te dienen.
De uren die hierop volgden waren een waas van nog iets eten, broodjes ei klaarmaken voor onderweg en zenuwachtig How I Met Your Mother kijken tot het tijd was om weg te gaan.
Op het laatste moment nog mijn Flixbus ticket uitprinten want ja, dat was ik dan weer vergeten. Zoals ik al zei, zenuwen.

Uiteindelijk zijn we toch in Drachten aangekomen. Het voelde een beetje alsof we weer richting Frankrijk reden zoals vroeger, alleen Maeike miste nog! We hebben over van alles gekletst en Itske en ik zongen liedjes op de achterbank. Ja, net als op weg naar Frankrijk toe.
Toen kwam het moment van afscheid. Gek genoeg leek alles nog zo onwerkelijk, het voelde niet alsof ik een half jaar weg zou gaan. Na veel geknuffel en getút (en het wegstouwen van mijn beide tassen), zat ik in de bus en werd ik enthousiast uitgezwaaid door mijn ouders en oudste zus (iets wat mijn medepassagiers geloof ik wel vermakelijk vonden).

En toen was ik alleen.... soort van.
Natuurlijk zat ik toen in een bus vol vreemden. Toen drong het eindelijk door dat ik, in mijn eentje, naar een land zou gaan waar ik niemand zou kunnen verstaan en niemand kende... Best een eng idee.
De bus was schemerig en veel medepassagiers lagen achterover geleund met hun stoelen, te slapen. Dus toen heb ik ook mijn heerlijke reiskussentje uit mijn handbagage bevrijd en heb ik ook een dutje gedaan.

We naderden Oldenburg toen ik wakker werd. Grappig genoeg herkende ik gelijk het kruispunt waar ik een paar maanden terug had gelopen toen ik de kerstmarkt bezocht met het kerstkoor de Kerststerren. Wat hebben we het toen leuk gehad!
Dit keer was mijn bezoekje iets korter. Een half uurtje pauze, zodat de chauffeuse even wat eten kon halen.
Ze was heel aardig tegen mij, ik was namelijk Nederlands. ongeveer 5 minuten nadat we waren gestopt vertelde ze me dat ze even eten ging halen, maar dat ze de deur voor ons open zou laten (want koude lucht en rook wilden we inderdaad graag in de bus hebben). Toen werden we onderbroken door een gebrekkig Engels sprekende... Italiaan? Spanjaard? In gebrekkig Engels sprak zij terug. Het moment dat hij zich omkeerde om zijn tas in de zijkant van de bus weg te stoppen (die zij nog voor hem moest openmaken), vertelde ze me in zeer kleurrijke taal wat zij van haar werkgevers dacht, dat ze nauwelijks pauze kon nemen want ze moest dan nog steeds mensen in laten checken. De jongen kwam terug om te kijken waar ze bleef (gok ik) en toen ze hem vertelde dat ze eraan kwam, in het Engels, kon ze het niet laten om hem ook nog even wat woorden te noemen voor zijn ongeduld. Gelukkig kon hij het niet verstaan...

Al snel waren we weer op weg en heb ik weer een dutje gedaan, tot we in Hamburg kwamen...