In the Presence of Greatness

Zondag 20-11 (vervolg)

We hebben vandaag zo ongeveer de langste rit van allemaal voor de boeg, richting de Drakensberge. Dat het een kort nachtje is geweest is dus niet zo heel erg, want ik kan genoeg bijslapen. We hebben zo’n beetje vaste plekken in de bus inmiddels (wij zitten rechts achterin), maar er gaat iemand naast Andrea zitten en dus verhuis ik naar voorin. Patrick komt naast me zitten. Fijn, lekker rustig ritje ;). Oortjes in en blog schrijven op mijn telefoon.

Écht rustig is het ook niet helemaal voorin, want er is een kaarttraditie. Voorin zitten betekent pesten. De vrieskist wordt als tafel gebruikt en Jos mag inmiddels wel als de president van de kaarttafel bestempeld worden. Hij houdt dan ook streng toezicht op het naleven van de regels. Zijn ‘laatste kaart!’ (op zijn Brabants) is inmiddels een gevleugelde uitdrukking in de truck.

Jos is aan het kaarten met een aantal mensen van de vaste clan, onder andere Richard (silverback) en Ingrid. Kennen jullie Ingrid al? Om een beetje tegengewicht te geven aan alle Brabo’s, is ze speciaal als Friese meegekomen. Ingrid is een paardenmeisje, megaslank en lang blond haar. Altijd een glimlach op haar gezicht. Onze gesprekken gaan niet veel verder dan: ‘Dat was leuk he, vandaag?’, maar ik mag haar graag. Voorwaarde van Richard en Jos om mee te mogen kaarten is dat je slap kan ouwehoeren. Dat doen ze dan ook veel en graag.

Els zit ook aan de kaarttafel, maar die kaart niet mee. Ze leest een boek. Nou ja, ze doet alsof ze leest. Want bij elke flauwe grap die over tafel gaat, hoor ik gegniffel uit haar hoekje komen. Els is, verrassend, óók Brabantse van oorsprong, maar deze is geëmigreerd naar ons deel van het land. Utrecht om precies te zijn. Ze merkt tot haar grote schrik dat haar enigszins verdwenen Brabantse accent steeds meer terug komt. Onvermijdelijk natuurlijk. Els heeft communicatie gestudeerd in Utrecht en is daar gebleven. Ze is er hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor dat Martjan mee is, want die waren vorig jaar ook al samen op groepsreis en toen Martjan op facebook zag dat ze deze had geboekt, ‘leek het hem ook wel leuk’. Els is niet perse uitgesproken aanwezig in de groep, maar gooit er af en toe wel een retescherpe opmerking uit waarmee ze even laat merken dat je haar echt niet zomaar in de maling neemt. Ze is trouwens ook één van die persoontjes die als het gezellig is, er nog ééntje inschenkt. Je kunt de Brabander wel uit Brabant halen, maar het blijft een Brabander. Gek woord eigenlijk: Brabander. Moet je eens tien keer achter elkaar zeggen. Anyway, ze krijgt het natuurlijk de héle dag te horen dat ze daar wel zít en giechelt, maar weigert mee te kaarten.

Goed, lange rit dus. Onderweg vertelt Norman ons nog wat interessante wetenswaardigheden over de gebieden die we doorkruisen. Zo komen we onder andere langs Durban, waar blijkbaar een grote populatie van oorsprong Indiërs woont. Die zijn onder Engels bewind hierheen verhuisd als arbeiders en niet meer weggegaan. Inmiddels zijn het tweede- of derde generatie Indiërs en worden ze ‘gewoon’ als Zuid-Afrikanen erkend. Weer wat geleerd. Verder heeft ie vast nog wel meer verteld, maar dat was waarschijnlijk niet zo heel boeiend… Anders had ik het wel onthouden.

Het is niet zo’n veelbelovende dag, tot Norman ineens aankondigt dat we stoppen bij de ‘Mandela Capture Site’. Een nieuw museum, aan de weg waar Mandela is opgepakt. Yessss! Volgens mij ben ik de enige die mega enthousiast reageert ;). Norman kijkt me een beetje verbaasd aan. ‘Listen, we had to write an essay in school when I was 12, about someone we wanted to meet and why. My classmates wrote about Britney Spears and the Backstreet Boys, but I wanted to meet Mandela’. Ja, ik wil hier dolgraag heen. ‘Okay, it’s a new museum and not really organized yet. We don’t have much time. If you’d like, and Sanne definitely will, I will tell you more about apartheid tonight’.
Het museum is inderdaad nog een.. zooitje. Overal hangen doeken met informatie, maar niet op chronologische volgorde.

Desalniettemin leer ik veel over hoe Mandela is opgegroeid en zijn weg naar het presidentschap. Wat ik vooral bijzonder vind, is dat hij door zijn gevangenschap alleen maar milder geworden is. Vergevingsgezind. Er hangt een print van zijn favoriete gedicht:
‘In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate,
I am the captain of my soul.’

Ik lees alles wat ik kan lezen binnen de tijd die we hebben en loop daarna naar een eerbetoon. Langs de weg waar hij is opgepakt is een kunstwerk gemaakt bestaande uit tientallen zwarte verticale balken, die als je er goed voor staat samen zijn gezicht vormen, met daarachter uitzicht op het heuvellandschap.

Wow, ik ben hier echt van onder de indruk en zou willen dat we langer konden blijven. Maar dat is dan natuurlijk weer niet mogelijk, de groep wacht. Als ik terug loop, is de rest al bijna klaar met het verorberen van de lunch. Blijkbaar werd er een heerlijk broodje worst geserveerd. Ik zou het niet weten, want alle worst is al op. Stelletje varkens. Een beetje chagrijnig begin ik aan mijn broodje kaas met komkommer, met bietensalade on the side.

De landschappen die we doorkruisen zijn verder niet zo heel boeiend, tot het laatste uur ongeveer, als we het Drakensberge in rijden. Wow! Het trekt helemaal dicht en er flitsen overal lichtflitsen boven de bergen. Prachtig.

In de truck hebben we het over het eten van vanavond, spareribs blijkbaar. Jony is er niet tevreden mee: ‘We eten helemaal niks bijzonders, hamburgers enzo en nu weer spareribs’. ‘Ja, Jony’, zeg ik, ‘maar dit zijn giraffespareribs hoor’. Verbaasd kijkt ze me aan: ‘Echt?!’ ‘Jaja, zooooooooooo groot!’

Als we laat in de middag aankomen op de camping, is het gelukkig weer droog. We slapen in het Amphitheatre Backpackers. Gelukkig hebben we gewoon kamers, we hoeven dus niet te kamperen! Jeej! Norman zorgt dat we meteen onze sleutels krijgen (die staan op zijn lijst aangegeven met onze doopnamen, die hij met alle goede wil van de wereld niet uit zijn bek krijgt), want we móeten de zonsondergang meekrijgen.

Het gebouw waar de kamers zijn, bestaat uit één verdieping, met aan beide kanten ongeveer 8 kamers, met aan de voorkant een patio, en aan de korte kant de gezamenlijke open keuken met twee gigantische lange tafels. Het staat op een enorm grasveld (/camping), dat uitzicht biedt op de prachtige bergen en het ‘amfitheater’. Dit wordt zo genoemd vanwege zijn vorm. Had je dat al geraden? Oh.

Andrea en ik hebben geluk, want we hebben een kamer met uitzicht. De kamers zelf zijn ook super mooi, met veel hout erin verwerkt, kleurige tegeltjes in de badkamer en een regendouche. Hmm, hier kan Sanne PRIMA twee nachtjes vertoeven. Andrea en ik wisselen af als er een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed is en dit keer mag ik in het tweepersoonsbed. Hoppa, winnen. Ik spring ff onder de douche, heerrrllijjkkkk na zo’n lange rit, en dan sluit ik me aan bij de groep, die op het grote grasveld alvast in een halve cirkel klaar zitten voor de zonsondergang. Met drankje erbij uiteraard. Hop Amarulaatje erbij (inmiddels naast cider vast onderdeel van onze drankvoorraad). Niets meer aan doen. Genieten. Terwijl de zon ondergaat, steken de bergen op verschillende hoogte steeds meer tegen elkaar af. Het-is-hier-zo-onwijs-mooi!

Na met zijn allen gegeten hebben, vraag ik Norman of hij iets wil vertellen over apartheid. Een deel van de groep staat al op het punt om te vertrekken richting de bar op het terrein. ‘I don’t think people want to hear that now, I’ll tell you later’. Els, Andrea, Matthew, Wilco, Martjan, Ardian en ik blijven nog even hangen aan de eettafel en kletsen gezellig na.

Als een groot deel van de groep al weg is, krijg ik Norman toch zo ver erover uit te wijden. De truc bij Norman is om hem één dingetje te vragen. Hij is namelijk zo enthousiast over sommige onderwerpen, dat ie dan meteen los barst. Ik heb het met hem over hoe gek het soms voelt om hier als rijke blanke mijn geld uit te komen geven,

terwijl een deel van onze rijkdom voortkomt uit het misbruik dat door Westerlingen in het verleden is gemaakt van o.a. Zuid-Afrika. Dat het belangrijk is om historisch besef te hebben. Hij vertelt mij dat apartheid misschien opgeheven is, maar het nog in iedereens DNA zit. Hij zou bijvoorbeeld nooit hand in hand met mij over straat kunnen lopen, zonder daar commentaar op te krijgen.

Goed gesprek. Op naar de bar! Leuk hier. Binnen is een jacuzzi. Jep, een jacuzzi. Buiten is een kampvuur. We zitten buiten aan een tafeltje met een biertje erbij te chillen, maar niet met al te veel enthousiasme. Iedereen is toch een beetje gaar. Vooral Wilco. Maar ja, die heeft vannacht dan ook één uur geslapen. In een vuilniszak. Op de grond. Blijft grappig :D.

Iedereen druipt zo langzaam een beetje af en ik besluit ook dat het wel bedtijd is. Als ik naar binnen ga om afscheid te nemen van de plakkers (o.a. ALTIJD smalle Richard en Ingrid, Sarah heeft gisteren natuurlijk al doorgehaald, dus vanavond 20.00 uur naar bed), word ik enthousiast gewenkt door Martjan: ‘Kom is mee, kijken!!’ Hij trekt me mee één of ander gangetje in. Oke.. ‘Uh, Martjan, waar gaan we heen?!’ ‘Kijk.. er zit hier een sauna in de bar! Hahahaha!’ Martjan is erg enthousiast over deze bar ;).

Uiteraard word ik overgehaald voor ‘Nog één biertje! .. Aahh, kom op joh! Eéntje kan toch nog wel?!’ Eéntje nog dan. Smalle Richard vraagt of ik inmiddels iedereen van de groep al écht gesproken heb.
-‘Nee.’
- ‘Maar waarom niet dan, je bent toch op een groepsreis?’
- ‘Ja, maar ik ben ook gewoon lekker op vakantie. Vind niemand onaardig ofzo hoor, maar met sommige mensen heb ik gewoon meer dan met anderen. Voel me niet verplicht om met iedereen te praten.’
- ‘Jij had echt een hippie kunnen zijn!’ (zegt ie met een glimlach)
- ‘Haha, hoezo?’
- ‘Nou, het boeit je allemaal niet zo. Gewoon lekker relaxed, maakt je ook niet uit wat je aan hebt.’

Uh, ok? Ik bekijk mezelf even van top tot teen. Zie ik er echt zo belabberd uit? Tsja, ik ben wel ingesteld op camping. Hmm. Ik drink mijn cider leeg en ga naar bed. Morgen maar weer eens een jurkje aan.