Are you ready to fly?!

Zondag 27-11

Are you ready to fllyyyy! Het is tandemjumpdag!! De planning voor vandaag is op z’n minst twijfelachtig te noemen. Er gaat een groep skydiven, er gaat een groep skydiven én bungeejumpen (u leest het goed, op één dag!) en er gaat een groep geen van beide doen. Norman gaat héél véél heen en weer rijden vandaag.

We beginnen onze dag in Tsitsikamma National Park. Shi-hit wat is het hier mooi. Prachtige rotsachtige kustlijn. Vlakbij het water is een campground, waar een rij campers geparkeerd staat, bereden door gepensioneerde Engelsen op doorreis. ‘Wow, I envy you’. Begrijp me niet verkeerd, die groepsreis is mooi en gezellig, maar als ik dit zie gaat mijn hart zo hard kloppen. Ik zou me hier een paar dagen prima vermaken. Geluid van de golven, geur van de zee, klapstoeltje uit en beetje schrijven, lezen en wandelen.

We krijgen even de tijd om de boel te inspecteren voor we verder gaan richting ons vliegtuig en ik ren de rotsen over richting het water. Iets te hard. Ik verstuik m’n enkel. Jasses is de nette versie van wat ik zei. Maar, geen tijd om te klagen, hinkend terug naar de truck, want we gaan sprrrinnngeeennn!! Andrea overigens niet, die blijft hier met een deel van de meiden voor een mooie wandeling.

In de truck zoek ik in mijn afspeellijst naar goede ‘pre-parachutespring-muziek’. Ik heb één keer eerder parachute gesprongen. Bijna tien jaar geleden op Texel. Ik weet nog dat ik het rete-vet en rete-eng vond, dus ik moet me hierop enigszins mentaal voorbereiden.

Aangekomen op het vliegveldje horen we dat we per twee personen mee mogen in het vliegtuig. Diegenen die nog moeten bungeejumpen graag een beetje als eersten, want die moeten straks doorracen naar hun volgende jump. Van een brug. Ik vind het prima, want ik wil sowieso als laatste. Ik wil namelijk mijn buzz daarna zo lang mogelijk vasthouden en ik kan me zo voorstellen als ik me oppomp, uit een vliegtuig spring, fucking happy ben.. en daarna moet wachten tot de rest ook geweest is, terwijl ik samen zit met mensen die nog moeten springen.. ja, dat zou m’n buzz gewoon geen goed doen. Dus zorg ik dat ik als laatste spring, samen met Jasper. Wat er op neerkomt dat Richard Bokito samen met Sarah in het vliegtuigje zal stappen. Whaha, hilarisch. Aartsvijanden is een groot woord. Dus.

Na een hele tijd mensen in een vliegtuig zien stappen en eruit zien springen ben ik dan eindelijk aan de beurt!! Mijn instructeur vind ik meteen al een aardige vent. Het vliegtuigje op zich is al een sensatie, we proppen ons met zijn vieren in de kleine ruimte. Die overigens vergeven is van de duct tape. Hm.. interessant. Alleen het opstijgen is al super vet en dan duurt het zo’n 25 minuten om al ‘slingerend’ op de juiste hoogte te komen. Wowwieee! Het uitzicht langs de kustlijn is echt adembenemend en af en toe hangt het vliegtuigje bijna 90 graden op zijn kant.

Ondertussen maakt mijn maag overuren. De adrenaline dreunt door mijn lichaam. Ik ga zo springen.. ik ga zo springen.. ik ga zo springen… Ik ga springen!! Ineens is het zover en word ik richting de deur geduwd en voor ik het weet ben ik in vrije val. Wieehooeeee!! Volgens mij zijn mijn ‘Holy fuckkk!!s’ beneden nog te horen. Dit-is-zoooo-vett!! Een klein beetje bang voor een arm uit de kom incident houd ik tijdens mijn vrije val mijn armen verkrampt bij me, maar zodra de parachute open is, hoef ik me daar ook niet meer druk over te maken en mag ik bovendien nog even zelf sturen. Ik geloof dat ik dit best wel vaker wil doen.

Na een zeer elegante landing sta ik dan weer met beide beentjes op de grond. Letterlijk dan. Want m’n hoofd is in de wolken. Samen met Jasper doe ik een vreugdedansje.

Aangezien Norman al vertrokken is richting de bungee, brengt de eigenaar ons (Wilco, Matthew, Jasper en mij) achterin zijn truck terug naar Plettenbergbaai, waar we onszelf op een mooi terrasje aan een blauwe zee op een zeer goed smakend biertje trakteren. En nog één. Norman is er toch nog niet. En nog één. Het wordt steeds gezelliger ;).

Uiteindelijk worden we door een oververhitte Norman om 14.30 uur opgehaald en racen we door naar de bungees, die ook alweer een tijd staan te wachten. Op de terugweg kijken we alvast wat van onze filmpjes van onze sprong terug op een Ipad.. Veeeheettt! We worden afgezet in Tsitsikamma NP, voor een wandeling. Aangezien mijn enkel nog helemaal niet hersteld is van vanochtend, blijf ik in mijn eentje vlakbij de camping area waar we vanochtend waren. Jammer dat ik de wandeling niet kan maken, maar tegelijkertijd helemaal niet zo erg om hier even alleen te zijn. Ik klim de rotsen weer op, zoek een platte (warme) steen en nestel me lekker in het zonnetje. Ondertussen vermaak ik me met het geluid van het water en de vogels, het uitzicht en de families die hier aan het braaien zijn. Ok, en een klein dutje.

Terug op de camping tref ik Andrea en de anderen weer, die aan een biertje bij het zwembad zitten. Achterblijven is natuurlijk geen optie, dus aan de cider it is. Daarna eten en daarna nog meer cider. In de bar. Waar het weer te gezellig en te laat wordt. Als ik om een uurtje of half 2 terug wil lopen naar de tent besef ik dat ik mijn zaklamp niet bij me heb en de batterij van mijn telefoon leeg is. Dus ik heb geen licht. Nou is het vinden van onze tent nog niet zo’n probleem (de sterrenhemel is hier zooo mooi en helder!), maar eenmaal ín de tent zie ik geen hand voor ogen meer. Terwijl ik me zo goed en kwaad als het gaat naar mijn slaapzak beweeg, voel ik iets nats… En dan ruik ik het. Mijn shampoofles is leeggelopen op mijn slaapzak. Holy fucking moly. Alsof ze het zag aankomen had Sarah me gelukkig aangeboden haar slaapzak te lenen, aangezien zij in één van de kamers slaapt en hem dus niet nodig heeft. Thank God! Dus, mijn slaapzak over de zijkant van de tent om te drogen en de hare op mijn slaapmat. Dan hoor ik, terwijl ik mijn make-up er af aan het halen ben en ga verzitten, een krak.. en besef dat ik op mijn bril ben gaan zitten. Sanne, Sanne, Sanne…..