Klein stukje Nederland midden op de prairie

Donderdag 24-11

Om 3.30 uur klinkt er een enorme klap en zit ik rechtop in mijn bed. Woepie, is het onweer weer begonnen?? Meteen een sms van Richard: ‘Onweer! Kom je kijken?’ Tuurlijk, ik ben toch wakker. Zachtjes sluip ik de trap weer op, waar ik een slaapdronken Martjan tegen kom, naar de kamer van Richard. Ik maak de hele tocht voor niks, want na twee klappen is het weer voorbij. We proberen zachtjes te praten, maar horen niet veel later uit de naastgelegen kamer: ‘Kunnen jullie wat zachter doen?! Er proberen hier mensen te slapen!’ De neiging om voor de grap luidruchtige seksgeluiden te gaan maken is zooooo groot, maar ik besluit dat het nog verder aanwakkeren van de roddels waarschijnlijk geen goed idee is.

Onverrichter zaken ga ik weer terug naar mijn kamer op de benedenverdieping en val nog even in slaap. 05.00 Uur gaat het wekkertje weer, op commando van Norman. Allemaal op tijd, bepakt, bezakt en gevoed staan we klaar voor vertrek.. Alleen is Norman er nog niet. Verslapen. Hmm, beetje jammer Norman. Nou ja, ook weer niet helemaal, want we moeten nog wat wasgoed verdelen blijkt. Alle was van de dag ervoor is op één stapel gelegd en dus moet er uitgevogeld worden welke onderbroeken van wie zijn. Ik heb mezelf tot opperhoofd wasverdeling gebombardeerd en ben meteen goed op de hoogte van de favoriete merken en maten van onze jongens.

Als Norman opgetrommeld is, stappen we in de truck en hobbelen we Lesotho weer uit. Onderweg komen we honderden kinderen tegen die te voet onderweg zijn naar school. Hoewel ik best moe ben, probeer ik toch mijn ogen open te houden. Aangezien we nu, na één dag, Lesotho alweer uitrijden, is dit het meeste wat ik van het land ga zien.
Na een paar uur komen we weer bij de grens, deze is nog amateuristischer dan de grenzen die we tot nu toe gezien hebben. De ambtenaren zitten niet eens in uniform. Ik vraag me even af waarom ze überhaupt een vorm van grensbewaking hebben op deze manier. Maar goed, stempeltje is weer gezet en we zijn weer terug in Zuid-Afrika.

Onze volgende halte is Graaff-Reinet, al een behoorlijk eind zuidelijk. Het dorp was voorheen een kleine Nederlandse enclave was onder overheersend Engels bewind. Boeren uit de Kaapkolonie trokken deze kant op. De nieuwe nederzetting werd vernoemd naar de toenmalige gouverneur van de Kaapkolonie, Cornelis Jakob van de Graeff, en zijn vrouw Reinet.

De tocht er naartoe is wederom prachtig, het doet me denken aan de prairie. Zo’n landschap waarin het me niet zou verbazen als we ineens twee duellerende cowboys zouden passeren. Het platte en rotsachtige landschap wordt af en toe onderbroken door op zichzelf staande bergen. Door de verder eindeloze vlakten met zich uitstrekkende steeds veranderde luchten daarboven is het een kunstwerk op zich.

Onderweg vermaak ik me door met Matthew, enthousiast vogelaar, zijn vogeladministratie door te nemen, door middel van zijn ‘Vogels in Zuid-Afrika’ boek. We blijken al best wat gezien te hebben. De helft is me uiteraard niet opgevallen. Norman wordt daarnaast steeds vrijgeviger als het gaat om fotostops, dus daar worden er ook een paar van gemaakt. Bij ééntje vraagt Norman of ik zin heb om op de truck te klimmen. Wil ik best wel hoor. Maar, best wel een uitdaging, aangezien gisterenavond mijn arm nog uit de kom lag. Voorzichtig klim ik op het dak (voet op de bullbar, beiden voeten op de motorkap, dan optrekken aan bovenkant van de truck), maak een paar vette foto’s en sta dan van bovenaf te bedenken hoe ik in hemelsnaam weer naar beneden ga komen. Ondertussen staat er beneden zes man toe te kijken hoe ik dat ga doen. ‘Uh jongens, kunnen jullie ff weg gaan? Dit wordt er niet makkelijker op als jullie allemaal kijken’. ‘Ja, dat dacht jij, dit willen we zien!’ Damn. Ik had al zo’n charmant imago en daar doet deze klim geen goed aan. Anyway, ik overleef het zonder kleerscheuren en de rest van de trip vermaak ik me onder andere met een filosofisch gesprek over de keuzes die we maken in het leven met Martjan. Zo komen we er wel.

Of niet, want we blijken een klein brandstofprobleempje te hebben. Een tekort daaraan welteverstaan. Norman weet niet zeker of we Graaff-Reinet écht niet kunnen halen, maar voor de zekerheid wordt Louis, wiens familie uiteraard al lang op bestemming is, gevraagd onze kant op te rijden. We krijgen ze pas in het oog als we het dorp al bijna inrijden, gelukkig niet nodig geweest dus. We treffen elkaar bij het eerste de beste benzinestation in het dorp. Daar spring ik bij Louis voorin de truck, samen met Jasper die zijn kans grijpt ook eens voorin te zetten. Vanaf hier zie je gewoonweg meer. Helaas is het maar een korte rit.

Het dorp is een belevenis op zich. Rechte straten, mooie huisjes, een prachtig wit hervormd kerkje, Nederlandse straatnamen en winkeltjes met daarop uit het verleden nog Nederlandse teksten. Je waant je zo weer terug in de koloniale tijd, afgezien dan natuurlijk van o.a. al het autoverkeer. Het hotel is ook he-le-maal top. Het bestaat uit verschillende appartementsgebouwtjes van twee verdiepingen, verspreid over een gigantische binnentuin. Bijzonder, zo midden in een stad!

We hebben een uur of twee voordat er een sundowner in Valley of Desolation op het programma staat. Kijk, op zich, zouden we die twee uur kunnen gebruiken om iets van de stad te gaan zien. Sommige van ons gaan dat ook doen. Maar, het is best wel heet. En we hebben een lange rit achter de rug enzo. Vermoeiend allemaal. En Jos is in de stemming voor bier. En smalle Richard en Michiel ook. Wie zijn wij dan om te weigeren? Dus, ff douchen, gezicht opknappen en omkleden en dan hop, richting het terras van het hotel. Cidertje smaakt heerlijk en het is gezellig. De mensen van het hotel blijken ook nog eens super, super aardig. I think I like this place.

Niet veel later stappen we in busjes voor onze volgende excursie. Die staan al klaar achter het hotel. Maar, er is een kleine problemo. Martjan zijn schoenen liggen nog in de truck, die is op slot en Norman heeft alleen de sleutel van de cabine bij zich. ‘Ik kan toch door het gat aan de achterkant van de cabine klimmen en dan van binnenuit de deur open doen?’ Jeesz, soms ben ik ook echt een idioot. Waarom stel ik dit voor? Ik kom serieus maar-net-aan door het gat, aangezien de vrieskist daar ook nog voor staat. Als ik dan eindelijk in de truck ben, blijkt deze ‘ik-kan-met-mijn-twee-linkerhanden-nog-net-aan-mijn-veters-strikken’ de deur van binnenuit niet open te krijgen. Dus pak ik de schoenen en klim via dezelfde weg weer terug de cabine in. Het is een godswonder dat al mijn ledematen op hun plek blijven. Enige schade zijn een paar schrammetjes en wat blauwe plekken. Martjan, you owe me a beer.

Matthew, Wilco, Martjan en ik zitten gemengd met twee stellen uit Louis’ familie in het busje. Die luisteren met zichtbaar plezier naar onze verhalen over wat er in de groep gebeurd en naar Martjans doorgaans zeer vermakelijke vragen aan onze gids. Terwijl we onderweg zijn, vraagt Matthew, die naast me zit: ‘Ben je al heet?’ Verbaasd kijken wij Nederlanders hem aan en dan moet ik heel hard lachen: ‘Wat wil je me precies vragen?’ Betekent iets heel beschaafds in het Vlaams hoor, verzekert hij ons enigszins beschaamd.

Als we het park inrijden komen we meteen twee struisvogels tegen in een veld. Mooi! Helaas is de batterij van mijn camera leeg en mijn reservebatterij ook. Lekker voorbereid weer ;). Vervolgens rijden we via een kronkelende weg in colonne de berg op, parkeren de busjes en wandelen nog zo’n 300 meter omhoog naar een uitzichtpunt. Wow, wow, wow….. Het is echt geweldig mooi hier!! We kijken aan de linkerkant richting het uitgestrekte dorp en daarachter wat bergketens, voor ons naar een zeer fotogenieke rotsformatie en aan de rechterkant langs de bergrand waar wij op staan en verder mijlenver over de vallei. Dat gecombineerd met de zonsondergang en een wijntje in mijn hand is de ultieme formule voor genieten. Als ik even die tientallen andere mensen hier weg denk dan.

Andrea en ik klauteren over de rotsen om samen even een mooi plekje te zoeken om ervan te genieten. Daarna gaan we terug naar het uitzichtpunt, waar we de rest van de groep weer treffen. Ik heb een ‘hartjesfoto’ in mijn hoofd, waarbij Andrea en ik met onze handen een hartje vormen voor de ondergaande zon. Blijkt best een interessante uitdaging en een uitgebreide fotoshoot met Matthew en Michiel (als fotograaf) volgt. Niet veel later worden we alweer opgetrommeld om ons terug te bewegen naar de parkeerplaats. Ik treuzel enorm, wacht tot iedereen zo’n beetje weg is en pak nog even mijn momentje op dit plekje. Als ik daarna met wat vaart terugloop, komt onze tourguide al een beetje geagiteerd mijn kant weer oplopen. Tijd is geld he.

Rond een uurtje of 20.00 uur zijn we weer terug bij het hotel. Iedereen maakt zo'n beetje zijn eigen plannen en dus gaan we in gespreide groepjes uit eten. Dre en ik meeten Richard Bokito, Wilco,

Matthew en Patrick en lopen samen door de werkelijk waar uitgestorven straten van Graaff-Reinet. Het is echt niet normaal, je komt hier een speld horen vallen. De sterrenhemel boven ons is trouwens ook waanzinnig!

In het restaurant is er maar één tafeltje bezet. Het is best nog lekker weer en de lucht is prachtig, dus we zoeken een plekje in de binnentuin en zoeken een lekker wijntje uit. Ondertussen begint het restaurant binnen wat voller te stromen… met de rest van onze groep haha. Uiteindelijk zit iedereen, aan verschillende tafels, hier. Andrea en ik eten boboti (die shit is zooooo goed) en de mannen o.a. springbok. Ook lekker, zeggen ze.

Als we terugkomen bij het hotel gaat iedereen meteen naar bed, morgen weer vroeg op, want dan vertrekken we alweer. Ik ga nog even wifi-en bij de receptie van het hotel, want ik moet nog steeds concrete afspraken maken met de instelling waar ik een sollicitatiegesprek heb en dat begint me aardig op de heupen te werken. Wie weet wanneer we weer wifi hebben? Ik weet niet eens waar we morgen heen gaan… ;)