What could have been

Vanochtend doet een deel van de groep nog een soort van struisvogeltoer hier op de camping. Eerlijk gezegd kunnen die struisvogels me gestolen worden. Ik doe liever ff rustig wakker worden en ontbijtje. Dus dat doe ik. Als iedereen weer terug is rijden we wederom een prachtige route door het bergachtige gebied. Wow! Het is soms jammer dat je van achteruit de truck zo’n beperkt uitzicht hebt. Ondertussen heb ik met smalle Richard een diepgaan gesprek over onze levensgeschiedenis. Ook de moeite waard.

We stoppen bij ‘Ronnie’s Sexshop’. Een soort café / bar / ‘hang hier je slipje aan de muur’ ding midden in the middle of nowhere. Het is me een raadsel waarom (waarom?!!) dit hier enzo, maar het is ook wel weer grappig. Het is dus een ding om je ondergoed hier aan de muur te prikken, dus dat doe ik. Speciaal ter ere van Jos schrijf ik er ‘laatste kaart!’ op, wat Jos dan wel weer kan waarderen: ‘Ik heb altijd al ergens mijn stempel op willen drukken’.

Volgende halte is Hermanus, waar we vanavond slapen. Ook een kustdorpje, met langs de kustlijn verschillende kunstwerken. We hebben hier even tijd om door te brengen voordat we verdergaan naar ons hotel, hogerop de heuvel. We lopen een rondje en gaan de meesten, waaronder Andrea, een terrasje opzoeken. Ik ben happy de peppie om weer even zo aan een ruige (rotsachtige) kust te zijn en besluit een plekje voor mezelf op te zoeken. Terwijl ik me een weg baan over de rotsen word ik opgeschrikt door twee.. tsja, wat zijn het… kustratten? Kustknaagdieren? Anyways, ze zijn écht niet banger voor mij dan ik voor hun. Dus maak ik me uit de voeten en zoek een plekje waar ik neerkijk op hoe de golven neerslaan op de rotsen. Zo, ik zit even goed.

Helaas natuurlijk niet zonder mijn klok in de gaten te houden, want ik moet op tijd weer terug zijn bij de truck. Uiteindelijk moet ik toch een soort van haasten en stoot keihard mijn voet tegen een rots. Ai, bloed. Terug bij de truck vraag ik Norman om een pleister en kijkt Ardian me aan: ‘Oohh, wat heb jíj nou weer gedaan?!’. I know, I know, altijd hetzelfde liedje. Pijn viel mee trouwens.

Ons volgende hotel is een juweeltje. Prachtige kamers, binnentuin…. Niks meer aan doen. We hebben helaas geen kamer met zeezicht bemachtigd, maar gelukkig mag ik ff bij smalle Richard op bezoek om de zonsondergang te bekijken. Zucht… Nice!!

Het is vanavond de laatste keer dat Dumi voor ons zal koken en dus mogen we kiezen wat we willen eten. Of course, Boboti it is. Man.. alsof er een engeltje op je tong piest. Matthew schept drie keer op. ‘Gast, waar laat jij het allemaal?!’ Waarop Matthew antwoordt: ’s Morgens in het toilet!’. Waarop ik niet meer bij kom. En dan zegt ie iets over de directheid van Nederlanders. Na het eten borrelen we na met een vriend van Norman en Louis, een oud-collega gids. Met hem en Louis bespreek ik Normans geheimzinnigheid, die door hem beaamd wordt: 'the guy is like a ninja!'.

Overigens blijkt ’s avonds de voorraad bier van iedereen op, wat leidt tot directe paniek. Hoe deze avond door te komen?! Gelukkig komt Norman, die ineens ook tot nachtmanager van het hotel gebombardeerd blijkt, een oplossing. Hij stelt de bar open en 's morgens moet bij hem worden gerapporteerd hoeveel wijn er verorberd is.

Helaas moet ik de gezelligheid overslaan. Ik moet morgen namelijk 4.30 uur op om te gaan duiken met haaien en daarna direct door naar een sollicitatiegesprek. Hmhm, interessante volgorde van gebeurtenissen indeed. Prima om zo van dag tot dag levend je geenszins druk te maken over een aankomend, mogelijk life changing, sollicitatiegesprek, maar morgen is het dan echt zover!! Anyways, om nog enigszins van dit goddelijke bed te kunnen genieten en daarnaast morgen enigszins presentabel te verschijnen, ga ik dus op tijd naar bed. Andrea vindt me véél later in sneeuwengelvorm in het bed. En óf ik ervan genoten heb.