Je hebt van die dagen...

Half 2 in bed, half 5 weer op. Vandaag vertrekken we wederom op een onchristelijk tijdstip. Aangezien er maar twee doucheruimtes zijn, met wasbak, staan we gezellig met een mannetje of vier tegelijk onze tandjes te poetsen op de vroege morgen. Ontbijtje erin rammen en de truck weer in. Iedereen… behalve Sarah. Die moet nog even uit de bar geplukt worden na een nachtje doorhalen en stapt kneiter lam de truck in haha.

Op wonderbaarlijke wijze ben ik klaarwakker, dus ga ik maar voorin zitten bij Dumi en Norman, beetje dansen op Dumi’s interessant samengestelde afspeellijst. Je moet toch wat, om 05.00 uur ’s ochtends.

De rit gaat vandaag weer naar Plettenberg Baai, waar wij skydivers gisteren op onze rit terug hebben gewacht. Vanochtend staat er een whalewatch op het programma. Die ik overigens heb besloten over te slaan, even een ochtendje rustig aan een bakkie koffie is best welkom. Bovendien is ons voorgeschoteld dat we tijdens het duiken met haaien mogelijk ook nog walvissen gaan zien, dus ik gok het er op.

Andrea stapt op de boot en ik ga met Ardian en Ingrid op het strand liggen. Het is niet super warm, maar toch best lekker. Ik doe ff een dutje en waag zelfs nog een duik. En ik praat met Ardian over onze gezamenlijke Katwijkse kennissen, waar we tot nu toe nog weinig aandacht aan hebben besteed grappig genoeg. Ik ken nogal wat van zijn vrienden en als ik begin over ‘potje’ (flatteuze bijnaam van één van de jongens) komt ie niet meer bij. Ja, die ken ik dus ook ja. Zit je dan op het strand in Zuid-Afrika ;).

Als het zo’n beetje tijd is dat de groep gaat terugkomen lopen we naar het terras waar o.a. Norman en Sarah zijn. Die nog steeds als een toeter is en een mooi contrast vormt met de behoorlijk niet uitgeslapen ‘het is verdomme half 9 ’s ochtends’ deelnemers van onze groep. Ik vraag Norman of ik nog tijd heb voor een bakje koffie (‘ja, maar dan moet je hem wel snel opdrinken!’), dus ik haal nog een bakkie en vraag aan de mensen achter de bar of ik mijn telefoon even aan de oplader achter de bar mag leggen. Niet vergeten Sanne!! Ik drink mijn bakkie onder streng toezicht van Norman op, omdat ik ‘wel moet opschieten!’. Maar de groep is helemaal nog niet in zicht en terwijl ik mijn bakkie achterover heb gekwakt, gaat Norman mak an aan zijn bakkie beginnen. Grr.

Als de boot terug komt en Sarah hem ziet aankomen, vindt ze dat er best leuk uitzien. ‘What’s that?! Can I do that?’. Blijkbaar even gemist dat we hier al anderhalf uur zitten te wachten tot die boot weer terugkwam, met het grootste deel van onze groep aan boord. ‘Sure Sarah, but we’re going’.

Met iedereen weer veilig aan wal (geen walvis gespot trouwens), lopen we terug naar de truck. Daar duurt het even voor iedereen weer aan boord is en terwijl we staan te wachten krijg ik nog een bakkie van Norman. Als goedmakertje. En dat vind ik dan weer best wel lief. Als we dan eindelijk klaar zijn voor vertrek, al behoorlijk achter op schema… bedenk ik me dat ik mijn telefoon in de bar heb laten liggen. Neeeee!! Sukkel. ‘Uh Norman, can I go back to get my phone? Sorry, sorry, sorry!!’

We rijden verder langs de Garden Route, naar een kustplaatsje. Het blijft in mijn ogen bizar hoe we door de sloppenwijken heen rijden en vervolgens in een voor Nederland niet onderdoende kustplaats terecht komen. Met een mooie winkelstraat, luxe shops en een promenade.

Het is mijn traditie om overal vandaan een paar ansichtkaarten te kopen voor aan mijn muur en ik vind er hier een paar prachtige van the big five. Zodra ik die in de pocket heb ga ik een rondje lopen (anderen gaan een terrasje pakken of oesters eten, die hier blijkbaar world famous ofzo zijn) en vind een plekje op een steiger in de haven. De momentjes voor mezelf af en toe zijn de moeite waard. Ik probeer de lagoon nog te spotten, maar ik heb werkelijk waar geen idee waar Norman het in hemelsnaam over had.

Wonder boven wonder zijn we allemaal weer op de afgesproken tijd terug bij de truck.. behalve Dumi. Die is spoorloos. En komt een half uur later aankakken. Met boodschappen, dat dan weer wel. Norman is duidelijk not amused. Dus zoekt Dumi veilig een plekje achterin de truck, terwijl ik voorin plaatsneem met Norman en een leuke afspeellijst op Spotify opzoek. Norman probeert me nog eens uit te leggen waar de lagoon ligt en geeft me daarna de microfoon: ‘vertel het de rest’. Ik wil het écht, écht niet, want ik heb nog steeds nada idee waar ik überhaupt kijken moet. Maar ik kom er niet onderuit en dus leg ik zo goed en zo kwaad uit wat Norman net tegen mij heeft gezegd. Ik hoor alleen maar ‘hé?!’ en ‘wát?’ terug uit de truck en besluit te doen alsof de microfoon een technisch mankement heeft. Zoiets als ‘ik rijd nu een tunnel in’, maar dan net ff anders. Hoppa, opgelost.

We rijden echt een geweldig mooie bergachtige route en ik ben blij dat ik voorin zit om het allemaal goed te zien. De rest van de groep ligt achterin in diepe coma. Norman zegt dat we over niet al te lange tijd op een mooie plek komen en dat we daar wel een fotostop kunnen houden. Speciaal voor mij, want de rest slaapt. Smooth. Ik grap of ie toevallig het tankstation aan de overkant bedoelt, waarop ie me beledigd aankijkt: ‘I’ve got more swag than that!’. En dat bewijst ie met inderdaad een prachtige fotostop. Waar iedereen overigens weer wakker genoeg is om ervan te genieten.

We komen laat aan op de volgende camping, waar Andrea en ik besluiten dat het wel weer tijd is voor een upgrade. Vanavond lekker in een appartementje, in plaats van in een tent. De appartementen hebben twee kamers en Michiel joined ons vanavond. Mooi, ook weer geregeld. Nadat iedereen gesetteld is, snel even lunchen (14.30 uur, schappelijke tijd) om daarna door te gaan naar grotten. Want die staan op het programma. Grotten. Bij voorbaat kijk ik er al niet onwijs naar uit en eenmaal ín de grotten word ik irritant melig, terwijl onze gids ons up to date brengt over de stalagmieten en stalactieten van het geheel. Grappige vormen en dat soort dingen. Ik weet niet waarom ik zo irritant word, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met het feit dat ik grotten nou eenmaal geen ‘must go’ stoppunt vind van welke reis dan ook. En vandaag hebben we pittig moeten doorrijden om hier nog enigszins op tijd aan te komen, op een redelijk kale en inspiratieloze camping. Máár, de gids kan daar ook niets aan doen, dus ik zet mijn quasi-zeer-geïnteresseerde gezicht op. Overigens kun je hier ook op een toertje mee om je door de ondergrondse tunnels te wurmen onder begeleiding van een gids. Whaha. Hell no.

Terug in de truck maken we er onder het genot van Martjans afspeellijst een klein feestje van en stoppen nog even bij de supermarkt om onze voorraad alcohol aan te vullen. Een zeer welkome stop, want het wordt een lange, zeer gezellige avond bij het kampvuur met Martjan, Matthew, Wilco, Michiel, Els en Jos. Zo gezellig zelfs, dat het Michiel nauwelijks lukt zijn ogen op te houden en hij af en toe in zacht gesnurk vervalt. Wat overigens in het niet valt bij het gesnurk dat uit de tenten om ons heen komt. We bespreken, onder lichte dwang van Martjan, waarom we allemaal eigenlijk nog vrijgezel zijn. Onder protest van Jos, die vindt dat ‘we allemaal niet zo serieus moeten doen hoor!’. Uiteindelijk liggen Dre en ik om 01.00 weer in bed, maar gelukkig kunnen we morgen uitslapen. Ontbijt is pas om 07.15!