Totsiens

Vandaag is zo'n dag waar je lang naar uit kunt zien. Zo'n dag waar je ontzettend blij van wordt. Yvonne, die hier langer gaat blijven, heeft een auto gehuurd en Jony, Susan, Andrea en mij gevraagd haar vandaag te vergezellen (of hadden we onszelf uitgenodigd? waarschijnlijk :D). De groep gaat met een bustoer richting Kaap de Goede Hoop, wij gaan het op ons eigen gemakkie doen. Heerlijk!!

Ik zou hem enorm schijten om links te moeten rijden, maar Yvonne doet het (bijna) probleemloos. Heerlijk. Onze eerste stop is Table Mountain waar het lekker rustig is. Auto parkeren, op ons gemakkie kaartje halen en in de rij. En even terug om Andrea's vest op te halen, die ze ergens onderweg heeft laten liggen. Hello, dat is mijn taak in dit verhaal.

De kabelbaan naar boven heeft een draaiend plateau en een Zuid-Afrikaanse gids die alle dreigende aanwijzingen ook in het Chinees kan geven. Respect. Het uitzicht is super, super mooi over aan de ene kant Kaapstad en de andere kant een bergkam en de rotsachtige strandjes. We lopen een rondje over de bovenkant van de berg met een open oog voor de interessante flora en fauna. Ik trek mijn schoenen uit en loop de wandeling op mijn blote voetjes. Niet altijd even aangenaam op de stenen, maar ik voel me zo veel meer verbonden met de natuur hier.

Na een wandeling van een uurtje ongeveer terug naar beneden en op naar de volgende stop, Boulders Bay. Daar zijn pinguïns. Je kunt betalen om dichtbij ze te komen, maar wij lopen een andere wandeling waar we ze ook gewoon kunnen zien. Het kustgebied is trouwens waanzinnig mooi. Rotsachtig, blauwe zee, witte stranden. En pinguïns. En bonobo's haha. Daar worden we overal voor gewaarschuwd. Het idee dat ik hierheen zou kunnen verhuizen zit de hele dag in m'n hoofd en geeft me de kriebels. Dat zou doodeng zijn, maar ook zo onwijs cool. Nu ik de omgeving van Kaapstad zo zie, geloof ik dat ik me hier best zou kunnen vermaken.

Dan is het tijd voor het piece de resistance, Cape Point. De weg naar de daadwerkelijke punt loopt door heel veel niets en wordt bevolkt door heel veel auto's en.. bonobo's. Als we even stilstaan om wat auto's te laten passeren horen we een plof op het dak en dan op het achterraam. Eventjes verward zoeken we alle vijf de hoeken van de auto of om vervolgens erachter te komen dat er een aap op het achterraam zit, die volle bak aan zijn ballen zit krabben, het raam onderpiest en duidelijk niet van plan is weg te gaan van zijn nieuw veroverde territorium. In de auto ondertussen gaan we he-le-maal stuk en ook ons omringende automobilisten komen niet meer bij. 'En nu dan?!' Geen idee! Overgeleverd aan de plannen van een ballenkrabbende bonobo, kunnen we niets anders doen dan heel hard lachen en een klein beetje gas geven om te kijken of dat hem op andere idee brengt... Wat niet zo is. Uiteindelijk heeft ie het wel gezien, springt van de auto en kunnen wij weer verder. Met buikpijn van het lachen.

Voor we het liftje omhoog nemen eten we eerst op ons gemakkie een pizza' tje. Lekker hoor, ff niet meer aan het killing schema van de groepsreis. Chill ff hier kijken, daar foto'tje maken en hier een pizza'tje eten. Ik houd ervan. Als we dan uiteindelijk de lift naar boven nemen, zien we daar een deel van de groep die naar beneden aan het wandelen is. Zijn dus inderdaad met meer tempo deze kant op gekomen dan wij.

Boven is het wederom prachtig, met vanaf de kaap uitzicht op de omliggende kustlijn vanaf verschillende uitzichtpunten. Ik sta als een malle foto's te maken en bedenk me dan weer dat ik hier misschien over twee maanden wel woon! Dan kan ik foto's maken tot ik een ons weeg.

In de auto terug val ik in slaap, maar gelukkig nog wel op tijd wakker voor de prachtige Houtbaai. Wat een weelde, zo net buiten de stad deze prachtige plekjes. Kriebels, kriebels, kriebels.

We zijn om 18.00 weer terug en ik ben naar de tyfus. Maar, geen tijd, voor dutjes, want we gaan met de twee groepen samen eten vanavond. Ff snel tutten en hup de taxi's in. Die zitten overvol en er is geen plek meer voor Norman. Ik vraag hem of hij bij mij op schoot wil, maar hij wil toch liever dat we dat andersom doen ;). En zo zitten we samen opgevouwen op de passagiersstoel, richting downtown. Norman: 'We look like a very weird siamese twin'.

We eten tapas. Natuurlijk. Dat doe je in Kaapstad ;). Lekker in de buitentuin, verdeeld over twee grote picknicktafels, terwijl binnen een feestje aan de gang is, waar gedanst wordt. Cocktailtjes, quesadillas, hapjes.. U begrijpt, het was gezellig. Chaotisch, maar gezellig. Ardian en Sarah hebben de dansvloer meteen gevonden. Minder goed nieuws is dat Jos beroofd wordt tijdens het pinnen en in shock terugkomt. Getver, ja, dat is er ook.

Anyway, er wordt dus gedanst en gegeten en afscheid genomen, dus hijs ik mezelf op de tafel om tijdens een enigszins beschonken speech wat herinneringen op te halen aan de afgelopen weken en Norman te bedanken voor de goede zorgen. Vervolgens wordt de Irish pub opgezocht (natuurlijk, dat doe je in Kaapstad ;)), meer gedanst en gedronken en er wordt hevig onderling op los geflirt. U begrijpt, er gebeurt nog wel eens wat op zo'n singlereis. De details daarvan zal ik u besparen, het enige wat ik erover zeg: het had een soap kunnen wezen.

Tsja en dan worden we de volgende ochtend wakker en is het zomaar onze vertrekdag. Mijn reisleider Andrea heeft onze kamer tot 15.00 uur geboekt en dat is GOUD. We ontbijten chill. Ik ga nog even op souvenirjacht. Bel mams om haar in te lichten over sollicitatie enzo (duurste belletje ooit!). We drinken nog een biertje met Xenna en Sarah aan het zwembad ('oh, wat gaan we elkaar missen!') en regelen gezamenlijk nog even de financiën.

Even douchen nog in de kamer (nice!), spulletjes inpakken en dan naar de lobby. Waar Jony er op wijst dat ik mijn broek binnenstebuiten aan heb. Oeps. We nemen op het 'bordes' van het hotel een laatste groepsfoto en afscheid van Jos, Yvon, Leonie en Michiel (die nog even langer blijven) en Norman. Dan hop de taxi in.
Ik willllll nniiieeettt!! Ik wil niet terug naar het echte leven. Het is hier zo lekker warm enzo.

Ach ja, ik moet. Boarden gaat soepel en ik slaap al voor we opgestegen zijn. Dat gebeurt me normaal NOOIT. Ik neem altijd even bewust afscheid van de plek waar ik vandaan vlieg. Zou dat een teken zijn, dat ik terug kom? ;)

Als ik wakker wordt schrijf ik me suf in mijn dagboek. Mijn buurman, een Zuid-Afrikaan met een hoge functie bij een consulaat, kijkt geinteresseerd mee en wil er ook graag in. Is goed hoor man, bij dezen :). Hij moedigt me ook aan een boek te schrijven, want: 'If you write as quickly and as from the heart as you do, you owe it'. Mooi!
Mijn reisdagboek sluit ik af met:

Zaterdag 03-12
Dus. Ik hang nu ergens tussen Kaapstad en Istanbul. Eindelijk tijd om even te schrijven! Holy shit, de afgelopen 3 weken voelen als drie maanden. Zoveel indrukken, killing schema, nieuwe vrienden, weinig slaap, kampvuurtjes, drank, lange ritten... Na een paar dagen wennen zat ik weer dik in mijn reisvibe. Man, wat voelt dat lekker!

Oh ja, en mijn sollicitatie. Fuck. Nu zeg ik: Doen! Niet perse op basis van het gesprek, want dat voelde niet eens super chill, maar gewoon AVONTUUR! Feel the fear and do it anyway. Gaan. Het is zo'n onwijs mooi land. Waarom niet proberen? Ja, genoeg argumenten: kan ik het werk wel? Is het wel veilig? Ik ken daar niemand! Hoe moet het dan met mijn rijbewijs? Wat als ik doodongelukkig word?! Mijn huis, dat raak ik dan kwijt. Hoe zit het met mijn opzegtermijn? ... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Belangrijkste misschien nog wel: dat betekent dat ik niets meer voor de vereniging / Brainweek kan doen. Maar ik wil, ik wil, ik wil!!!! Chill out, San en thuis goed over nadenken.

Geen vette soul searching dus deze trip. Gewoon heerlijk doorknallen en niet hoeven nadenken. Doe mij er nog een paar weken bij pleace :D.

Peace out! Happy days... <3