Cape Town - Full of Surprises

Het uitslapen zit er écht niet in deze vakantie. Vandaag weer op tijd op, genieten van het ontbijtbuffet in het hotel en dan hup de taxi in. Vandaag staat Robben Island op het programma. Daar sta ik dan weer prima vroeg voor op, want dit is de plek waar Mandela zo lang vast heeft gezeten en dan vind ik rete-interessant.

Het is al mega, mega druk als we aankomen in de vertrekhal (gelukkig heeft één slimmerik al ver van te voren kaartjes voor ons besteld) en we staan ergens achteraan, dus we kunnen een mooi plekje op de boot wel vergeten. Het is zo'n boot met drie verdiepingen, en op de bovenste twee kun je buiten zitten. Enige plekjes die nog vrij zijn, zijn die op het benedendek, met nul uitzicht op iets. Je zou ook kunnen zeggen, geen uitzicht. Dat zou makkelijker zijn. Maar goed, nul uitzicht op iets dus.

Geluk bij een ongeluk, ik heb vandaag mijn t-shirt met 'cheat day' aan. Die levert nog wel eens commentaar op. In dat t-shirt loop ik naar één van de stewards op de boot. 'Hi.. uhm, I know it's full on the upper deck now, but if someone comes down, one can go up right? Could you, like, signal me?' Geamuseerd kijkt ie me aan: 'Well.. it's cheat day right? Come up when the boat has left the dock, I'll let you up there.' Woopie. 'Uhm, Dre... ik mag zo naar boven.' 'En ik?!' 'Uhm... ik ga het ff vragen...'

'Sorry, jij mag niet.' Ai, kak. Ik mag niemand meenemen naar boven. Beetje schuldig voel ik me wel. Maar ja, ik wil écht even boven kijken. Want we varen hier de haven uit en dan kijk je zo over Kaapstad heen naar Table Mountain en dat is gewoon vet. Eenmaal boven spot ik smalle Richard daar ook. 'Hoe kom jij nou weer hier boven?!' Die is met een 'mag ik heel even naar boven om een foto te maken? - smoes ' naar boven gesneakt. Nice. We zijn even onderweg naar Robben Island en dat geeft ons genoeg tijd wat persoonlijke ervaringen van de afgelopen weken uit te wisselen. En daar blijken nogal wat verrassinkjes tussen te zitten voor ons beiden. Grappig. Blijkbaar kan er in zo'n groep een heleboel onder je neus gebeuren waar je géén idee van hebt ;).

Aangekomen op het eiland weet ik niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Er komen meerdere boten tegelijk aan en het is drúk. Alle toeristen worden onder bussen verdeeld, met welke we over het terrein rijden, terwijl we van een gids in de bus verteld krijgen over de geschiedenis van Robben Island. Onze gids is alleen... serieus ONVERSTAANBAAR. Dus ze wijst leuk naar allemaal gebouwtjes enzo.. maar ik heb geen idee wat daar gebeurd is. En Andrea weet het ook niet. NIEMAND weet het. Super interessant dit dus enzo. Komt nog eens bovenop dat ze ook niet echt vriendelijk is ofzo, die gids. Ze krijgt dus écht geen fooi.

Uiteindelijk komen we dan bij het gevangenencomplex waar de ex-cel van Mandela zich bevindt. Daar worden we rondgeleid door een oude man, die op zeer verveelde toon feitjes oplepelt. Ok, misschien zijn deze mensen het gewoon zat klote toeristen te moeten rondleiden, ik snap het wel. Maar, holy shit, wat valt dit tegen.

Anyway, uiteindelijk dwalen Sarah en ik een beetje af in het complex en zo raakt de groep uit het oog, waardoor we bijna onze dagen hier tot in de eeuwigheid slijten. Blijkt bést wel een doolhof hier. Verrassend. Terwijl ik al begin te inventariseren hoeveel rantsoen ik in mijn rugzak heb en logischerwijs bedenk dat ze 's avonds écht wel checken of het terrein leeg is, dus dan we hier heus niet eenzaam zullen sterven, komt de groep gelukkig van de andere kant weer om de hoek. Pfieuw. Nog nooit zo blij geweest deze verzameling mensen te zien.

We lopen gezamenlijk naar een grote binnenplaats, waar Leonie onze gids één of andere geniale persoonlijke vraag stelt, waardoor ie ein-de-lijk los komt. Blijkt dat hij hier vast zat, omdat hij aanhanger was van het communisme en getraind was in de USS en Cuba. Wow. Dat ie tot 14 jaar cel was veroordeeld, maar dat hij uiteindelijk na onderhandelingen na vier jaar vrij kwam. Dat hij als één van de laatste gevangenen het eiland verliet. Vervelend voor die man, maar kleine opsteker van mijn tour hier ;). Oh ja, en we zien de cel van Mandela ook nog. Normaal kan ik in zo'n omgeving de vibe redelijk oppikken en me enigszins een voorstelling maken van hoe dat geweest moet zijn, maar aangezien hier alles een 'fotomoment' betreft, gaat het moment volledig aan me voorbij.

We worden aan het einde van deze tour als een kudde vee terug gehannest naar de boot, waar Richard en ik met een nieuwe 'we willen graag boven een romantische foto maken - smoes' ons weer op het bovendek kunnen nestelen. Samen met Ardian, van wie ik niet meer weet hoe hij ook alweer boven kwam. Het is niet super aangenaam boven, want het waait takkehard, maar we zien wel zeerobben en een walvis (héél ver weg) (het kan ook een stipje geweest zijn) (maar volgens mij spoot ie wel water omhoog..) (dus dan was het waarschijnlijk een walvis, geen stipje).

Terug op het vasteland is het de bedoeling om de Table Mountain op te gaan, maar de kabelbaan blijkt dicht vanwege de wind. Dus wordt het een uitgebreide lunch, samen met Sarah, smalle Richard en Ardian. En een mokkende Xenna. Die is namelijk niet mee geweest naar Robben Island en naar Waterfront gekomen om met ons samen de rest van de dag door te brengen. Maar wij hebben besloten na de lunch weer terug te gaan naar het hotel. Genoeg gedaan voor vandaag wel weer. Wij vinden dat we een biertje bij het zwembad van het hotel verdienen. Dus biertje bij het zwembad van het hotel it is.

's Avonds gaan we naar Mama Africa, een restaurant waar ze de Afrikaanse keuken serveren en live muziek is. We eten samen met Ardian en Richard aan de bar, want verder is nergens meer plek. Ik zit hier HELEMAAL top. Het eten is heerlijk (Boboti, duh!) en de cocktails zijn ook niet vies ofzo. De band is serieus top. Drie mannen op trommels / drums en twee zangeressen met een volume waar Andrea Bocelli u tegen zou zeggen. Denk ik, ik weet eigenlijk niet zoveel van die man. Maar volgens mij kan ie wel hard zingen.

Lekkerrrrr weer even kont schudden op muziek!! En daarmee komt meteen een zeer verrassende kant van Ardian boven. Die staat als eerste op de dansvloer en blijkt er ook nog eens wat van te kunnen. Zo leer je nog eens wat. Uiteindelijk komt de rest van de groep erbij en sluiten we hier samen de avond af. En dan is er zomaar weer een dag voorbij...