Hoofdstuk 7. Verdrinken met dolfijnen

Hoihoi.

De zonsopgang was tot het laatste moment een groot vraagteken. Toen we om 6 uur wakker werden regende het.. dat betekende dus bewolking en dat betekende dus geen zon dus geen zonsopgang. Na letterlijk 10 minuten rijden (wat raar is want alles ligt hier 100 kilometer uit elkaar) kwamen we aan bij de plek waar we de zon

zouden gaan bekijken. Het was ongelooflijk koud (ja ook in Australië is het koud) (niet zo koud als bij jullie gelukkig) en we waren allemaal echt heel moe. Dus die zon kon beter heel snel tevoorschijn komen anders waren we voor niks zo vroeg op gestaan en bevroren. Uiteindelijk kwam hij een beetje tevoorschijn en was het toch wel een onwijs gaaf gezicht, zelfs met de bewolking.

Nadat de zon opkwam reden we door naar deathrock. Het woord zegt het al. Een rots die heel gevaarlijk is. Er is me vertelt dat Australië heel nuchter is met namen verzinnen, en dat heeft zichzelf wel bewezen. Je hebt letterlijk bergen die: dangerous mountain heten, en parken als: koala park. Dus op een dag kwam een aussie in een park wat nog nooit was gezien, en hij zag een koala en vernoemde het naar een koala. Op een dag kwam iemand bij een gevaarlijke rots, dacht dat die dood ging en noemde het deathrock. Genieten die chille Australiërs. Maar dat was dus ook wel heel gaaf om te zien.

Daarna gingen we door naar de mckenzie waterfalls. Dit was nog een uitdaging want je moest dus echt een half uur naar beneden lopen met trappen en dat betekende dat we dus ook een half uur trappen op moesten op de terugweg. Ergste workout ever. En het was pas 9 uur s ochtends. Het was een intens drama. Maar het was het zo waard. Wauw wat onwijs gaaf. Het is grappig want ik ben de enige die voor de eerste keer op reis is. Dus iedereen heeft soort van alles al meegemaakt en ik ben overal nieuw, dus ik ben steeds degene die haar ogen uit kijkt en de rest is een beetje van: oh ja deze watervallen lijken op die in Schotland. Ik ben echt een nieuwe baby in deze groep.

Na de watervallen zouden we rechtstreeks naar adalaide gaan (5 uur rijden) , met alleen stops om te plassen, maar onze reishippiebegeleider had nog een leuke verrassing. We stopten ook nog bij het pink salt water lake. Wat echt een droom was. Ik wilde daar heel graag heen maar het lag niet op mijn route, en nu was ik er toch geweest. Wat het verhaal erachter is weet ik niet precies, ze heeft het vertelt maar ik was te druk met m’n ogen uitkijken (alweer)

Eenmaal in adalaide aangekomen was het vrijdagavond en waren we (aina Daniëlle en ik) van plan om uit te gaan. Maar nadat we hadden gegeten in een veelste duur Italiaans restaurant waren we het eigenlijk spuugzat en zijn we lekker naar bed gegaan waar ik allangal blij mee was want ik hoest weer als een verdrinkende zeehond.

Dus na onze coma snachts was het tijd om met dolfijnen te zwemmen. Deze tijd was weer 6 uur dus we waren allemaal een beetje de walking dead. Deze trip deden we met z’n 5e dus we namen een taxi en gingen naar de haven. Ik ben altijd de persoon die gewoon achter iedereen aanloopt (goede eigenschap tijdens het alleen reizen) en dat was mijn tactiek nu dus ook. Uiteindelijk werkte het na 5 keer verdwalen, en kwamen we bij de boot. Een grote zeilboot.

Zwemmen met dolfijnen. In het wild. Nou wat een drama. Ik ben 4 keer bijna verdronken met dolfijnen. Er hingen 2 touwen achter aan de boot en het was zegmaar de bedoeling dat je aan het touw vasthield en dan naar beneden zou kunnen kijken. Dit klinkt makkelijker dan het was. Ik was even vergeten dat ik alleen heb gesnorkeld in het zwembad en niet in een wilde zee. Dus ik heb meer zeewater gedronken dan drinkwater vandaag. Ook was de boot nogsteeds aan het varen dus het was alsof je op een banaan zat achter een boot maar dan hing je zegmaar achter de banaan, die snelheid ongeveer. Ook ging alles mis. Ik heb m’n snorkel gebroken en ik pakte natuurlijk de enige bril waar een klein gaatje in zat, dus toen er een dolfijn letterlijk onder me was, was ik blind. Dus ik heb

geen dolfijnen gezien onder water en derest van de hele groep wel. Dus dat was ook een tegenvaller. Maar Ondanks mijn bijna doodervaringen en kapotte handen van het touw was het heel gaaf. Want ik heb ze boven water gezien en ze zwommen echt letterlijk naast me dus dat is echt wel heel gaaf.

Eenmaal terug in de haven was mijn keel door het zeewater en hoesten echt schuurpapier dus zijn we even de stad ingegaan voor strepsils en dingen zoals dat. Morgen gaan we namelijk richting de outback. Dus eigenlijk richting niemandsland waar geen winkels of service is, dus alles wat we nodig denken te hebben moeten we nu halen. Nadat we hadden geluncht en wat medicijnen hadden gehaald kwamen we terecht bij een hondenshow. Dromen komen uit hier. Genieten.

Terug bij het hostel hebben we even een powernap gedaan en zijn we daarna naar de “meeting” gegaan van de groep om 7 uur. Waar er 3 nieuwe groepsleden op ons zaten te wachten. 2 meiden en een jongen. Leuke meiden! De jongen heb ik nog niet gesproken. Ik ben na de meeting tapas gaan eten met 1 van de 2 meiden. Emily 2.0 (we hadden al een Emily) (mensen over de hele wereld in de groep en toch hebben we er 2 met dezelfde naam,ik vind het knap.)

Morgen rijden we uit adalaide en doen we een wijnproeverij, daarnarijden we 4 uur naar onze nieuwe slaapplek voor een dag. Ik weet niet hoe het heet. (Sorry)

xoxoxoxo