Hoofdstuk 9. Laatste loodjes wegen het zwaarst.

heey iedereen!

Wat een intense ellende. Wie heeft dit verzonnen. Laten we met de groepsavonturen 3 nachten op de grond slapen. Achterlijk. Nu je dus wel kan raden, de eerste nacht was verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Het was allemaal prima totdat het donker werd er en zo’n 284746283 insecten tevoorschijn kwamen op onze kampeergrond. Krekels zo groot als een hand en lopende takken die je lopende bomen kan noemen. En dan heb ik het nog niet eens over de 2 huntsmanspinnen (zoek maar op Google) in de jongens badkamer. En ik weet niet wie er tegen mij heeft gezegd dat beestjes banger zijn voor mij dan ik voor hun. Maar in Australië is dat dus niet het geval. Ze vliegen recht op je af. Ik was duidelijk niet welkom in hun territorium.

Na een lange nacht proberen niet na te denken over wat er allemaal rond liep & mezelf kalmeren was het 5 uur en was het dus tijd om op te staan. Het was tijd voor de kings canyon. Nu ben ik absoluut geen fan van ochtenden en ook niet van hikes. Moet je nagaan dat deze twee nu samen kwamen. Was geen groot succes. Zeker niet na mijn angstige nacht. Ook was het een beetje een domper dat ik pas hoorde dat het een hike van 4 uur was toen ik bij de hike aankwam. (Ik heb een beetje mentale voorbereiding nodig)

Eenmaal onderweg naar onze nieuwe kampeergrond sloeg het noodlot toe. M’n creditcard is weg. Samen met nog zo’n 100 dollar die samen in een klein heuptasje zaten. Ik dacht dat ik mijn dieptepunt wel had bereikt in deze trip met het ziek zijn. Nou niet dus. Ik heb hem voor het laatst gezien toen ik een milkshake ging halen bij de vorige kampeergrond. Hij moest daar dus ergens zijn verdwenen. Maar na de camping gebeld te hebben en de bus 3 keer onderzocht te hebben inclusief alle tassen, was die nog steeds niet terecht.. nu dus nog steeds niet en word er of een nieuwe opgestuurd vanaf thuis of ik moet hier een creditcard aanvragen. Hoe dom kan je zijn om het enige te verliezen wat je echt nodig heb deze reis...

Na de rit (die bestond uit zoeken) kwamen we aan bij de nieuwe kampeergrond. Veel beter dan de vorige. Minder insecten en een overdekte keuken. Gelukkig een meevaller. Deze kampeergrond was naast het internationale park van uluru en kata tjuna. Het einde van onze groepsreis. Omdat het nog vroeg was bij aankomst gingen we even alvast een kijkje nemen bij uluru. Nu heb ik die hele rots niet eens gezien terwijl ik er naast liep omdat ik zo bezig en in paniek was met m’n creditcard.

Eenmaal weer terug bij de kampeergrond was het tijd om te eten. Een barbecue stond al voor ons klaar. Genieten. Na de barbecue hadden sommige nog een tripje om iets te bekijken met de sterren. Nu had ik m’n creditcard niet meer waarmee je dus alle tripjes moet boeken en moest ik deze sterrenloop dus helaas missen.

De volgende ochtend, na een betere nacht dan die ervoor, was het weer tijd voor een hike. De hike om uluru. Nu heb ik altijd gedacht dat dat niet zo’n overdreven groot ding is. Nou mooi wel. Weer een hike van 3 uur. Nu was dit volledig vlak en dus niet echt een hike

maar meer een wandeling. Voor de meeste dan, ik liep namelijk met aina. En Aina staat bekend om haar snelle lopen. Nu loop ik ook snel maar zij haalt nog net mijn scooter niet in (al is dat niet zo moeilijk) dus ik was verrot na deze normale “wandeling”. Was ook niet heel gek als je nagaat dat we hem in 1,5 uur hebben gelopen en normale mensen in 3 uur. Thanks for the workout aina.

De workout gehad te hebben kregen we nog een beetje geschiedenisles over uluru & de aboriginals die er in woonde. Daarna hadden we een paar uurtjes vrij en ben ik met Emily bij het zwembad gaan liggen. Hierna gingen we nog even naar kata tjuta (ook een soort uluru maar dan anders) en hebben we daarna de zonsondergang gekeken bij uluru, nu was dit onze laatste avond en was er dus een reden voor champagne, eten en een feestje.

Na de intense gezellige “bonte avond” en een afscheid en speech voor cara van aina die ging als volgt: when i was 11, i thougt uluru was in Africa, Thank you for showing me its not. belandde we allemaal tevreden en kapot in onze swag op de grond.

Momenteel zitten we voor de laatste keer bepakt en beladen in gilbo. We zetten de helft af bij het vliegveld hier en rijden zelf nog een rit van 5 uur naar Alice springs. Daar heb ik nog een overnachting en dan vlieg ik morgen naar Sydney waar mijn individuele reis langs de oostkust gaat beginnen.

Nu ben ik alweer over mijn internet heen en kan ik hem niet opladen omdat ik geen WiFi en geen creditcard heb. Wanneer deze dus word geüpload weet ik niet.

Xoxoxoxox