Hoofdstuk 19. Afscheid nemen bestaat niet

Daar zat ik dan, in de bus onderweg om mezelf uit een vliegtuig te laten vallen. Ik heb die nacht niet geslapen, het ontbijt was een halve appel en mijn zenuwen zaten ondertussen op plekken waarvan ik niet wist dat ik daar zenuwen kon hebben. Dus terwijl de buschauffeur als een malloot noosa doorrijdt vraag ik me af wat me toch bezield dat ik dit wil doen, waarom ga ik, als persoon die niet eens een achtbaan in gaat, nu uit een vliegtuig springen? Niemand zal het ooit weten.

Eenmaal aangekomen bij het vliegveld kreeg ik een sms’je dat de sprong werd uitgesteld door weersomstandigheden... altijd weer die weersomstandigheden.. waarom zitten die nou nooit mee? Maar ik was er al dus ik besloot toch maar naar binnen te gaan, ze zeiden me om maar even een filmpje te gaan kijken omdat het nog wel even zou duren. Pardon? Een filmpje? Jij denkt dat ik nu nog rustig een filmpje kan kijken met de gedachte dat er iemand nu misschien wel mijn parachute aan het doorsnijden is, of vergeet dat er een parachute in de rugtas moet. heel raar mevrouw.. heel raar..

Uiteindelijk na een uur wachten word ik geroepen, of ik nog even wat wil tekenen. Volgensmij heb ik toen een contract getekend maar al zou daar in staan dat het prima was dat ze me zouden laten vallen, ik zou het niet weten want ik was te druk met m’n ademhaling beheersen.

Vanaf dat moment vielen op wonderbaarlijke wijze mijn zenuwen een beetje weg. Vanaf toen had ik er eigenlijk alleen maar heel veel zin in. (Raar)
Nadat m’n uitrusting werd aangedaan liepen we naar het vliegtuigje. Ik sprong met nog 4 andere Spaanse. Dat was wat minder want die spraken non-stop Spaans en tegen elkaar. In het vliegtuig had ik mezelf beloofd om niet naar beneden te kijken. Dit mislukte finaaaal. Ook omdat mijn zenuwen weer naar een gezond level waren gedaald heb ik dan wel intens genoten van het uitzicht. Echt heeel mooi.

Ik was zo druk met genieten dat ik eigenlijk vergeten was dat ik er nog uit moest springen. Dit besef werd dan dan ook snel weer terug in m’n strot geduwd zodra de schuifdeur van het vliegtuig open ging

en de man achter me vertelde dat we gingen springen. Ho wacht. Nee nog niet. Kunnen we iets lager vliegen please? Maar meneer had geen genade en schoof me zo naar voren. Daar zat ik dan. Op de rand van een vliegtuig, benen onder het vliegtuig geklemd en hoofd omhoog zoals de meneer dat mij had verteld. Voordat ik nog kon nadenken hoe stom dit idee eigenlijk was had de meneer me al een extra zetje gegeven en viel ik al. Nou paniek. Intense paniek. Maar wauuuuuwwww wat wat dat gaaf. Voor iedereen die ooit de kans krijgt om een skydive te doen; doe het. Echt doe het. Het is zooo gaaf en het uitzicht is echt fantastisch. Heb echt intens genoten (nadat ik de eerste 10 seconden had gevreesd voor m’n leven)

De dagen daarna heb ik nog veel genoten van het feit dat ik nog leefde. We hebben nog een stranddag gehad en hebben een tour gedaan waarbij we door de everglades heen gingen varen. Er zijn maar 2 everglades in de wereld en het was heel mooi dus dat was

wel bijzonder. (Vraag me niet wat nou precies everglades zijn)

We zijn daarna een nachtje naar rainbow Beach geweest als tussenstop en zijn toen doorgereisd naar Agnes waters. In Agnes waters hebben wij de scooterroo tour gedaan. Dat is een tour naar een historisch stadje genaamd town of 1770, en die tour doe je dan met een wannabe Harley motor/scooter met een leren Jack aan enzo. Heel leuk. Ook tijdens de tour kwamen we door kangoeroe gebied en na een tijdje hopte er dus kangoeroes naast ons mee en over de weg. Was echt het ultieme Australië gevoel. Was echt heel heel leuk.

Ook was in Agnes water de laatste kans om te surfen. Hierna mag dat niet meer vanwege haaien, kwallen en krokodillen, dus dat risico nemen we maar niet. De stroming was sterker dan wie dan ook en

de golven hoger dan flatgebouwen maar ik kan toch zeggen dat ik nog heb gesurft. Helaas dus wel de laatste keer in Australië..

Vanochtend was het voor mij tijd om de bus te pakken naar de volgende bestemming, namelijk Rockhampton. Helaas deze keer zonder jenny. Vanaf nu zijn onze wegen dus echt gescheiden. Denk ik. We zien elkaar wel weer op Koningsdag in cairns en dat is al over 2 weken maar voelt toch raar na 7 weken samen reizen.

Nu zit ik dus in het meest afgelegen dorpje in Australië en ga ik waarschijnlijk eerder hier weg dan geboekt want er is letterlijk niks te doen behalve dan de rodeo morgenavond waar we natuurlijk wel heen willen.
De volgende stop is airlie Beach waar ik de 18e mijn whitsundays tour ga doen.

xoxooxoxoxoxoxoxooxox