Van Jianshui naar Lao Cai

Na een verblijf van twee nachten in Jianshui, in een werkelijk schitterend gerestaureerd guesthouse zijn we doorgetrokken naar Nansha, ook wel Yuangjang genoemd. Tijdens de rit naar Nansha zijn we afgedaald naar 200 meter boven zeeniveau. In de reisbeschrijving wordt deze wel de koninginnerit genoemd, mede vanwege eerst de klim naar 1950 meter en vervolgens de entree van de

tropen. We konden het ook meteen goed merken, De temperatuur kwam voor het eerst ruim boven de 20 graden. Afdalen door bamboebossen en bananenplantages geeft ook echt het gevoel dat je de tropen binnen rijdt.

Het doel is om vanuit Nansha een trip naar de legendarische rijstterrassen van de Hani te maken. Daarvoor hebben we drie nachten in een hotel geboekt met het doel daar alleen de eerste en de laatste nacht te slapen... De tweede nacht slapen we in het hooggebergte in 'the timeless hotel' maar kunnen de fietsen en onze bagage in het hotel beneden blijven. De bewuste dag door tussenkomst van een man in het hotel contact gelegd met Belinda, De enige Engels sprekende

gids in de omgeving. Met haar afgesproken dat we om drie uur 's middags in Xinjiezhen op het busstation zouden staan en dat zij ons dan langs de hotspots zou leiden. Zo gezegd zo gedaan : op goed geluk naar het busstation op zoek naar de bus naar Xinjiezhen. Snel gevonden hoor, maar de bus vertrekt pas als ie vol is: en dat is niet wat wij gewend zijn! Een bus is pas vol als er echt niemand bij kan. Oké, iedereen had een zitplaats, maar er werden wel bankjes uitgeschoven om ook het gangpad om te toveren tot zitplaatsen.
Respect voor de buschauffeur trouwens hoor, bergop met volle vaart en zich al toeterend een weg banen door alle opstoppingen en om alle obstakels (voetgangers en andere weggebruikers) heen.

Als je denkt dat het rochelen en spugen van Chinezen ooit ophoudt, dan kan ik je uit die droom helpen : er hangen plastic oranje zakjes in de bus voor dat doel en als je ze kwijt wil doe je het raampje open en gooi je het in de berm. Sinds we dat weten kijken we toch anders naar al dat plastic in de bermen...
Maar nu die rijstterassen: dat was werkelijk een prachtige ervaring. We schijnen enorm geluk te hebben gehad met het weer. Daarboven is het 180 dagen per jaar mistig en wij hadden een zonnige dag! Ongelooflijk hoe zo'n immens complex systeem van terrassen al zo'n 1000 jaar geleden met mensenhanden is aangelegd. Op sommige plekken schijnen er meer dan 1300 'stappen' aangelegd te zijn.
Aan het eind van de tour hebben we gegeten in Belinda 's

guesthouse en daarna zijn we naar Timeless gegaan en daar heerlijk geslapen. De volgende dag in twee etappes met een taxi-van terug naar Nansha (Yuangjang dus) Eerst nog even in Xinjiezhen wat rondgekeken in de lokale winkeltjes en uitstallingen en geleerd dat een varken slachten ook best in een schuurtje langs de winkelstraat kan... Maar ook een leren riem ter plekke laten maken op maat. Sibylla maakt op straat veel schitterende foto's van de pracht en praal van de Hani, maar ook van de vele mooie straattaferelen die zich voor ons oog afspelen.
Terug naar Nansha was weer een belevenis op zich. Ook in een taxi-van met 7 zitplaatsen kunnen met gemak 8 volwassen (waaronder 5 Hani-vrouwen in prachtig kleurige klederdracht), een kind van een jaar of zeven, een mand eieren en bakken vol vuurwerk! We lachen er inmiddels om.
Wel een gezellige boel overigens hoor, je kunt zeggen wat je wilt, maar Chinezen eten graag en het liefst samen. Je krijgt vaak wat aangereikt of wordt uitgenodigd om mee te gaan eten. Ze kletsen je ook de

oren van je kop ook al snap je er overduidelijk geen moer van. Gewoon terugpraten in het Nederlands en iedereen blij!
Maar na de tweede nacht in Nansha was het weer tijd om te gaan fietsen: op naar Vietnam!
De eerste van drie etappes was een redelijk korte maar mooie langs de Rode Rivier. We slapen in Huang Chao Ba in een 'charmant guesthouse' voor omgerekend €7,73 en eten met z'n tweeën voor €1,40.

De volgende etappe was wederom langs de Rode Rivier, maar beduidend minder mooi. We zagen in het laatste gedeelte van het traject een erg arm stuk van China: veel woningen die dat woord eigenlijk niet verdienen, opgebouwd uit sloophout en golfplaten, zo gammel als maar kan.

Langs de Rode Rivier werd in dit gedeelte van de route vooral veel zand en grind gewonnen, waarschijnlijk voor de aanleg van de zoveelste nieuwe snelweg die het gebied moet gaan ontsluiten voor de rest van China. Het natuurschoon is daardoor een stuk minder.

De laatste nacht in China brengen we door in Xin Jie, een plaatsje op ca. 60km vanaf de vietnamese grens. Hier is nog duidelijker dat buitenlanders een bijzonderheid zijn; we worden meerdere keren gefotografeerd en werkelijk iedereen kijkt ons na.

Het ontbijt ziet er voor ons best wel bijzonder uit. We beginnen vaak op de kamer met een kopje thee, een overgebleven broodje van de vorige dag en wat fruit. Koffie is hier nauwelijks te krijgen en zo wel, dan is ie eigenlijk niet te drinken. Vervolgens stappen we op de fiets en bij de eerste de beste gelegenheid kopen we wat voor ons op ontbijt en lunch voor onderweg lijkt. Dat is vaak witte broodjes, gedroogd én vers fruit en een koude drank zoals noten- of pindamelk, of een koffiedrank (melkachtig met koffiesmaak) en natuurlijk veel water voor in de bidons. Noedels als ontbijt hebben we tot nu toe nog maar een keer gedaan. Dit beviel overigens best, maar het is teveel gedoe aan de start en de route gaat weer door een economisch gezondere omgeving.
De laatste dag fietsen we naar de grensovergang Hekou/Lao Cai. Het is werkelijk prachtig weer. Voordat we in Hekou aankomen hebben we al een flink stuk langs de Vietnamese grens gefietst: we volgden ook nu grotendeels de Rode Rivier, en vanaf kilometer 25 bepaalt deze rivier de grens tussen beide landen. We konden ook merken dat er in deze streek toch wat meer controle door militairen uitgeoefend wordt op het verkeer. Voor het eerst tijdens deze reis werden we geconfronteerd met militaire controleposten en moesten we tot twee keer toe onze paspoorten laten zien. Er werd ook nauwgezet genoteerd waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. De militairen waren overigens erg aardig en spraken zowaar goed Engels. Een van hen bood ons zelfs water aan voor onderweg.
In een van de weinige plaatsjes waar we onderweg wat boodschappen konden doen was in het kruidenierszaakje een meisje van een jaar of 9 die verrassend goed engels sprak. Zij hielp me met de boodschappen (ik zocht iets van broodjes) en wees me de keuzemogelijkheden aan. Ik kwam uit op vier cake-achtige broodjes en moest daar wel 4 yuan (40 eurocent ongeveer) voor betalen. Toen ik bij haar vader had afgerekend vroeg ze me: 'would you like some bananas?' Dat was nou eigenlijk één van die zaken waar we de hele dag al naar zochten en wat we in dit land van bananenkwekerijen om een vreemde reden vandaag nou precies niet konden vinden. Ik kreeg een zak met (heerlijke) bananen in de hand gedrukt. Op de vraag wat ik daarvoor moest betalen werd me duidelijk gemaakt dat dit 'a gift' was.
Uiteindelijk dan toch met voldoende proviand door naar de grens.
Hekou is een moderne grensstad met een mooie boulevard langs de Rode Rivier. De grenspassage zelf was even wat gedoe: mét de fietsen over de roltrap naar boven en weer naar beneden is best even lastig. de passage van

de Chinese douane was strikt procedureel, maar al snel werd duidelijk dat met name één van de douaniers erg geïnteresseerd was in onze fietsen en onze reis. Een ontspannen gesprekje volgde en we werden een mooie reis gewenst. Het binnentreden van Vietnam was een strikt zakelijke aangelegenheid: de papieren werden netjes gecontroleerd en afgestempeld en we mochten met de fietsen doorlopen over de grens. Hallo Vietnam!