Cambodja...

Ook deze grensoverschrijding was weer een feest van bureaucratie. Het verlaten van Laos viel nog wel mee (twee stempels waarmee ons visum als gebruikt werd verklaard), maar de entree van Cambodja was een echte tocht langs de verschillende loketten. Bij binnenkomst werd er eerst een gezondheids-check gedaan. Er werd door een immigration officer een infrarood- thermometer op onze, door de hitte, heftig zwetende pols gericht waarvan (als toch een beetje deskundigen) wij zoiets hadden: dit kan nooit een betrouwbare lichaamstemperatuur opleveren. Maar we werden gezond verklaard nadat we $1 hadden betaald. Vervolgens mochten we het busstation betreden om ons visumaanvraagformulier in te vullen waarop we voor de som van $35 een visum in ons paspoort kregen geplakt. En als laatste moesten we nog een arrival/departure formulier invullen, waarvoor de beambte eigenlijk een dollar vroeg, maar omdat onze voorganger daarop antwoordde dat hij zojuist het visum al had betaald en er dus niets voor voelde om opnieuw te betalen, konden wij ook zonder verdere afdracht onze weg vervolgen. We hebben het gevoel dat iemands lucratieve bijverdiensten hier kortstondig stagneerden.
Iedere beambte (daar zijn de geuniformeerde mannetjes weer) heeft uitgebreid de tijd genomen om ons paspoort van vóór naar achteren te inspecteren, maar toch bij de werkelijke grensovergang stond er nog iemand die ons paspoort even wilde inzien...
Kort na ons arriveerde een bus met backpackers vanuit Laos die ook allemaal de mallemolen door moesten en we hebben van een afstandje het machtsspel met verbazing geobserveerd. Als land voor wie de toeristeninkomsten zó belangrijk zijn, zou het zich iets ontvankelijker, zeg gastvrijer op mogen stellen.
We hebben nog twee Nederlandse meiden kunnen helpen met de noodzakelijke dollars, ze waren door de buschauffeur 'verkeerd' voorgelicht, hij zou het geld voor de visa wel even voorschieten , maar vertelde pas op het laatste moment dat dit wel tegen een rente van 30% zou zijn. Wij hebben het de meiden maar voorgeschoten en ze hebben het zodra Wi-Fi weer beschikbaar, netjes teruggestort. Je hoopt toch dat als je eigen kids in een dergelijke situatie verzeild zouden raken, ze ook verder geholpen worden.
Eenmaal weer op de fiets hebben we de eerste kilometers door een soort niemandsland gereden: uitgestrekt bos en weinig tekenen van bewoning. Wat we wel regelmatig tegenkwamen waren borden van de 'Peoples Party of Cambodia'. Op 23 juni worden hier verkiezingen gehouden en er is welgeteld 1 partij waar de burger op mag stemmen. Je ziet hier overal deze (dure, met veel blabla over ambitieuze projecten) borden staan terwijl je als je eens om je heen kijkt, aan alle kanten ziet dat dit geld heel erg veel beter besteed kan worden: grote delen van het volk op het platteland zijn verstoken van elektriciteit, het onderwijs erg behoeftig, gezondheidszorg belabberd, ga zo maar door. Het deel van de bevolking dat daar aandacht voor eist wordt echter monddood gemaakt.
Na de eerste twee dagen fietsen door Cambodja zijn we ook een beetje mismoedig. Je ziet overal jong aangeplant bos, dat lijkt heel gunstig maar dat betekent ook dat er waarschijnlijk recent primair bos (het tropisch regenwoud) gekapt is. Daarvoor in de plaats komen dan monocultuur plantages of snelgroeiend productiebos. De plattelandsbevolking is over het algemeen erg arm, maar heel af en toe kom je een nieuwbouw paleisje tegen: we hebben het vermoeden van iemand die dicht bij het (partij-) vuur zit.
Ook de eerste stad waar we overnachten stemt niet heel erg vrolijk: Stung Treng, een plaatsje aan de Sekong waar eigenlijk alles aanwezig is om een idyllisch plekje van te maken: een mooie boulevard langs de rivier, behoorlijke horecavoorzieningen, maar een enorme rotzooi op straat en zodra de markt sluit blijft de stinkende rotzooi liggen voor de zwervers en zwerfhonden.
Tel daar nog bij op dat we twee lange etappes in de hitte hebben gefietst over erg stoffige en slechte wegen en het is duidelijk dat we al snel 'even klaar' waren met Cambodja. Tijd om even een pauze in te lassen. De tweede dag zijn we aangekomen in Kratie, een stadje aan de Mekong, dat gelukkig al een heel andere uitstraling op ons had. We zijn daar twee nachten gebleven, een beetje aangelummeld en hebben ons herpakt! We gaan op pad naar Phnom Penh en dat betekent nog 3 á 4 dagetappes, vroeg op de fiets (want dat lukte de afgelopen dagen door omstandigheden ook niet echt) en proberen het mooie van het land te ontdekken, want dat is er zeker.

Donderdag 22 maart, op pad naar Stung Truong en de wereld ziet er heel anders uit. Een etappe van ongeveer 84 kilometer over goede wegen en weggetjes, door leuke dorpjes en door een prachtig cultuur-/natuurlandschap. De hele dag ging het langs de Mekong. 's Nachts heeft het flink geonweerd en geregend en daarvan konden we in de dorpen de gevolgen goed zien. Het was duidelijk dat de huizen niet voor niets allemaal op palen staan. Wat

op een zonnige dag een lommerrijke plek is om het heetst van de dag in de hangmat of op een vlonder door te brengen, is veranderd in één grote water-en blubberbende.
We zijn door een streek gereden waar boeddhistische tempels en islamitische moskeeën elkaar in hoog tempo afwisselen. De twee bevolkingsgroepen leven hier blijkbaar probleemloos naast elkaar. Over de tempels hebben we ons helemaal verwonderd: zoveel pracht, met zoveel vakmanschap uitgevoerd, maar veel minder 'protserig' en met heel andere stijlelementen dan de tempels in Laos. Verbazingwekkend hoeveel je er daarvan tegenkomt op een afstand van enkele tientallen kilometers.

In deze streek hebben we voor het eerst alle facetten van de tabaksteelt kunnen zien: in volle groei op het land tot het drogen en versnijden van de tabak aan toe. Pijnlijk eigenlijk dat er met zoveel zorg door zoveel mensen aan zo'n verderfelijk product gewerkt wordt. Dat hier overigens ook veel kinderarbeid bij ingezet wordt is weer een probleem van heel andere aard, maar dat geldt voor heel veel werk op het platteland.

Omdat Stung Trung aan de andere kant van de Mekong ligt hebben we de oversteek met een veerpont moeten maken. Er is hier in geen velden of wegen een brug te bekennen, daar wordt aan gewerkt, maar wanneer die klaar is, blijft natuurlijk afwachten. Dit soort projecten wordt overigens vaak met steun vanuit het buitenland uitgevoerd, De borden van China-aid en over Australische hulp zijn we al meermaals tegen gekomen.

In Stung Trung hebben we in het enige, maar prima guesthouse een kamer gevonden. Prima betekent een goed bed, redelijk schoon, airco of ventilator en een goede douche. Maar waar we ons over blijven verbazen is dat in bijna ieder guesthouse of hotel in dit deel van de wereld er wel wat aan de installatie mankeert: kranen zitten los of lekken aan alle kanten, lampen en stopcontacten zijn niet aangesloten, de wc spoelt niet door, etc. etc. Ik heb het vermoeden dat er hier een groot tekort aan loodgieters is.
We hebben eerder al wel door laten schemeren dat we niet zo'n beste indruk van het regime hebben. Onze indruk is dat er heel veel geld naar verkeerde kanten toegaat en dat de primaire zaken om een land op te bouwen te weinig aandacht krijgen. Gelukkig hebben we nu toch op een aantal plaatsen bewijs kunnen zien dat andere organisaties in dat gat springen. Save the Children, Unicef en Human rights watch, zijn zomaar wat namen van organisaties waar we activiteiten van hebben kunnen spotten.

De dagtochten naar Kampong Cham en vervolgens Pnohm Penh zijn vervolgens weer prachtig. De eerstgenoemde stad is met circa 80.000 inwoners de zesde stad van Cambodja en maakt al een aardig moderne indruk. We hebben er een leuk guesthouse aan de rivier gevonden: het Mekong crossing guesthouse. Leuke mensen en een prima keuken en café.
Omdat het een korte afstand betrof hebben we diezelfde middag een tochtje over een tegenover de stad gelegen eiland in de Mekong gemaakt. Om daar te komen fietsten we over een bamboebrug die ieder jaar in het droge seizoen weer opgebouwd wordt. Tot voor kort was dit de enige vaste verbinding met het eiland gedurende een deel van het seizoen. In die tijd was ie wel wat groter en ging er zelfs vrachtverkeer overheen. Nu is ie alleen voor voetgangers en fietsers bedoeld en is er sinds enkele jaren later een vaste brugverbinding die het hele jaar beschikbaar is.
Het was een prachtig tochtje overigens over een bijna idyllisch eiland waar we veel exotische (voor ons dan hé) fruitbomen zagen.
De route naar Phnom Penh werd uiteindelijk een flinke etappe. Eigenlijk niet bedoeld om al zover door te fietsen, maar na 70 kilometer bleek het guesthouse dat we op het oog hadden in wezen een hoerentent waar we ook wel een nachtje konden slapen, maar het was blijkbaar gebruikelijk de kamers per uur te huren. De sfeer was ook een beetje bedenkelijk dus daar hebben we maar voor bedankt. Een eindje verderop nog wel een andere bekeken die er heel veel beter uit zag, maar omdat het nog vroeg was, De weg naar PP verder erg goed en nog slechts 40 kilometer, zijn we toch maar doorgefietst.
Beide dagen hebben we onderweg veel foto's gemaakt. Van het verkeer onderweg, de tempels, etc.