Van Vinh Loc naar Laos

Na een werkelijk uitstekende kom Phó zijn we op dinsdagmorgen, niet al te vroeg op pad gegaan. De Phó-kok vond het eigenlijk al te laat om voor ons nog een kom klaar te maken, het was per slot van rekening al ruim 9:00 geweest. Maar hij haalde zijn hand over zijn hart en zette ons een zeer gevarieerde, oneerbiedig gezegd, noedelsoep voor. Een goede Phó wordt gekenmerkt door een uitstekende bouillon met noedels en vervolgens de vulling: rundvlees, kip of varkensvlees, (of een soort gehakt van een van deze vleessoorten), verse groenten die knapperig blijft doordat ze op het laatste moment is toegevoegd. En vervolgens van alles wat het pittig maakt. Vooral een soort verse sambal. Inmiddels eten we dat minimaal een keer per dag. Wat we de dag verder eten

is een beetje afhankelijk van wat we in de restaurants tegenkomen. Plaatjes aan de muur of een Engelstalige kaart helpen enorm, maar soms is het ook een kwestie van aanwijzen wat je in de keuken ziet liggen en dan maar hopen dat er wat lekkers van gemaakt wordt. En dat valt meestal helemaal niet tegen. We eten hier prima!

Onderweg van Vinh Loc naar Yen Cat kwamen we weer een paar 'mooie' scenes tegen: we waren getuige van een hanengevecht in een klein dorpje waar we doorheen kwamen. In een kleine arena midden op straat, werden 2 hanen tegenover elkaar gezet en was het wachten op de eerste die het loodje legde. We hebben wat foto's gemaakt, maar het einde maar niet afgewacht.
Niet veel verder hoorden we prachtige muziek uit een plaatselijke tempel komen. Voor de tempel zat een grote groep mannen met witte haarbanden te wachten rondom een prachtige baar op wielen met ruimte voor de kist. Die stond waarschijnlijk nog binnen. We voelden ons toch wat bezwaard om hier foto's van te maken, alhoewel we

tot nu toe merken dat de Vietnamezen er geen enkel probleem mee hebben wanneer je nieuwsgierig bent.

Van een heel andere orde zijn de uniformen op straat. We komen geregeld zeer indrukwekkend uitziende (vooral) mannen in uniform tegen. Groene, zandkleurige en blauwe, en allemaal schijnen ze van een of andere politie te zijn. We komen er echter maar niet achter wat ze nou doen; soms staan ze gedrieën op een druk kruispunt het verkeer te observeren zonder dat ze een vinger uitsteken naar door-roodrijders, mensen die tegen het verkeer in rijden, etc. Je ziet ze ook bij toeristische attracties zitten op een parkeerterrein terwijl het leeg is of bij tempels bij de toegangspoort. Ogenschijnlijk allemaal zonder dat ze iets lijken te doen. In dezelfde krant die we in Hanoi lazen stond ook een artikel waar het voornemen van de regering gepubliceerd werd om het ambtenarenapparaat terug te brengen. Vietnam schijnt op iedere 40 inwoners 1 overheidsmedewerker aan het werk te hebben (in hetzelfde artikel werd vergeleken met de USA : 1op 160). Men gaat dit jaar een start maken met het terugdringen, maar de departementen van politie, defensie en interne controle worden ontzien.... De geuniformeerde mannetjes dus.

Genoeg cynisme, we zien deze dagen ook dingen die hoopvol stemmen. Eerder hebben we het milieu genoemd als iets waar niemand zich zorgen om lijkt te maken, maar we zien in deze streek ook ontwikkelingen die het tegendeel lijken te bewijzen : veel jongeren op elektrische scooters, veel minder vervuiling in de bermen en we zien regelmatig recycling-activiteiten: afval wordt gescheiden, etc.

Maar laten we vooral niet vergeten : we fietsen door een prachtig land! Vanaf ongeveer 30 kilometer voor Yen Cat fietsen we over de roemruchte Ho Chi Minh Road. Tegenwoordig een over grote delen druk bereden alternatieve route in plaats van de snelweg, maar in lang vervlogen tijden was het de route waarlangs HCM met een leger naar het zuiden trok. Yen Cat kunnen we snel vergeten: een stadje waar niet zoveel te beleven valt en het guesthouse een beetje vies en vergane glorie. De route ernaartoe was echter prachtig en ook voor het vervolg richting Hoa Hieu gold hetzelfde. Onderweg weer regelmatig foto's genomen van het landschap maar zeker ook van de vriendelijke mensen die we tegenkwamen. De HCM-road was in dit deel een stuk

rustiger, we werden vooral omringd door landbouw (heel veel suikerriet) en natuurschoon met grote stukken tropisch regenwoud. Zodra de scholen uitgingen of juist weer begonnen (schooltijden ca. 9:00-12:00 en 14:30-17:30) werden we weer omzwermd door kinderen op fiets of scooter die ons weer allerhartelijkst groetten. Op de fiets werden we regelmatig uitgedaagd voor een wedstrijdje, maar de kunst is dan ons eigen tempo aan te houden. Maar wel gezellig!
Van Hoa Hieu hadden we eigenlijk niet zoveel verwacht na de ervaring in Yen Cat, maar dat bleek dus uiteindelijk een heel levendige en welvarend stadje met mooie winkels, marktjes en gevarieerde eethuisjes. En een geweldig guesthouse!

De volgende dag was eigenlijk vergelijkbaar met de route naar Hoa Hieu, mooie route, in het begin wat druk, maar na een kilometer of 10 werd het alweer een stuk beter. En wat we niet verwacht hadden : de zon brak door en daardoor werd het meteen behoorlijk warm. De stad waar we heen reden bleek al bij binnenkomst erg chaotisch en lawaaierig. Apart hoeveel de ene stad daarin kan verschillen van de andere: Hoa Hieu voor Vietnamese begrippen redelijk gedisciplineerd verkeer, schoon en mooie winkels, Do Luong een beetje vies, chaotisch en lawaaierig. We merken dat we toch een beetje chaos- en claxonmoe beginnen te worden.

Gelukkig is de laatste volledige etappe in Vietnam weer een heel andere : redelijk afwisselend, niet te druk en weer een paar mooie ontmoetingen. Zo werden we door een oudere man gespot toen we even wat bij wilden komen in de schaduw temidden van de rijstvelden. Hij woont tegenover het weggetje waar we in waren gereden en hij

wenkte ons dat we even wat moesten komen drinken. Aldus geschiedde: er werden wat stoelen bijgeschoven aan een plastic tafel, De hele familie kwam erbij zitten en er werden met behulp van Google translate wat wetenswaardigheden uitgewisseld. Hoe oud we waren, of we getrouwd zijn en of we kinderen hebben, waar we vandaan komen en waar we heen gaan, etc. Na een paar koppen heerlijke hete thee, zijn we weer opgestapt, terwijl we eigenlijk nog uitgenodigd werden voor het eten. Kortom: ook deze Vietnamezen bleken ook weer heel erg gastvrij, hartelijk en nieuwsgierig.
Een andere situatie was weer rondom een begrafenis. We reden door een smal weggetje door een dorp en stuitten op een begrafenisstoet. We werden door de verzamelde menigte naar de kant van de weg verwezen, anders kon de stoet niet passeren. Uiteraard hebben we dat respectvol gedaan en ook hier kwamen 'de gesprekken' al snel op gang : 'what's your name', 'hoe old are you', en: 'where do you come from'? Vervolgens enorme hilariteit

over de grootte van onze fietsen, en handenschudden met alle passanten. En natuurlijk ook nog even wat foto's gemaakt.
De laatste rustplaats in Vietnam is Pho Chao, een aardig stadje op 40 kilometer van de Laotiaanse grens. Een goed hotel, lekker gegeten en een moderne koffiebar met prima 'ca phe den da' (Vietnamese ijskoffie) en wat ook opvalt: weer een stadje in de categorie rustig (voor vietnamese begrippen)

Het meubilair wat we in restaurants tegenkomen is samen te vatten onder het begrip: plastic tuinmeubilair en dan meestal in de afmeting kindergrootte. Slechts een enkel restaurant heeft stoelen en tafels op volwassen (westerlingen) afgestemd. Ook dat went hoor. Het is ook niet zo dat ze hier voor de gezelligheid naar een restaurant gaan. Er wordt gegeten, afgerekend en vertrokken. Functioneel dus. En oh ja: er wordt gerookt. Niet alleen maar sigaretten, maar vooral ook de 'Bong': een waterpijp die het uiterlijk heeft van een didgeredoo. We zagen ze al in China, maar ook hier staan ze in veel gelegenheden klaar voor gebruik. Je koopt bij de uitbater een plukje tabak en vervolgens pak je zo'n pijp en lurkt daar een paar keer aan. Het is vaak ook een sociale gebeurtenis: we worden dan ook regelmatig uitgenodigd om mee te roken. We bedanken daar dan hartelijk maar resoluut voor.

Zaterdag 3maart is de dag dat we naar Laos 'verhuizen'. Een stevige etappe voor de boeg, in het bijzonder de beklimming naar de grensovergang. Het is al vanaf het begin goed warm, Het belooft een hete dag te worden. Na het verlaten van Pho Chau komen we al snel in een prachtig landschap terecht: landbouwgebied maakt steeds meer plaats voor oerwoud. Onderweg worden we wel weer een paar keer geconfronteerd met de wijze waarop men hier met dieren omgaat: we worden ingehaald door een scooter waar de passagier een hert in zijn handen heeft : het hert voor-en achterpoten geboeid en vastgebonden aan een stok zodat het eigenlijk in een soort dwangbuis zit. Niet veel later komen we twee scooters tegen met ieder twee varkens: de varkens in een soort van stalen kooi die aan beide zijden van de scooter hangen. Geen fraai gezicht. En toch: als je bedenkt dat het vervoer op deze manier over hooguit een paar kilometer plaatsvindt, hoeveel erger is het dan in vergelijking met ons gezeul met vrachtwagens volgepakt met varkens en kalveren door heel Europa?
Halverwege de beklimming verandert het weer vrij plotseling van stralend zonnig naar een zich snel ontwikkelende onweersbui. Die stortte zich vervolgens

over ons heen, we kwamen doorweekt bij die grens aan. Niet heel erg, De temperatuur bleef prima en eenmaal de grens over (weer veel belangrijke geuniformeerde mannetjes) brak de zon weer snel door. Het enige wat ons wel een beetje schrik op het lijf joeg, waren de harde donderklappen.

Maar Laos... we zijn er nog maar net en nu al hebben we het gevoel dat dit een land is om in ons hart te sluiten. Direct al na de grens merkten we het verschil. Geen geclaxoneer meer op die ene verdwaalde Vietnamees na dan, en mensen die gewoon veel relaxter overkomen. We gaan er de komende drie a vier weken hopelijk nog veel van genieten en over schrijven.