De eerste dagen in Laos

We hebben voor onze eerste nacht in Laos een guesthouse in Lao Chai gekozen en tot onze verbazing voor de eerste keer sinds weken geen keiharde bedden. We slapen dan ook als marmotten en omdat de eerste etappe slechts 51 kilometer lang is, hebben we de wekker ook niet zo vroeg gezet.
Wat is het verkeer hier een verademing ten opzichte van het verkeer en lawaai in Vietnam!
De eerste dag rijden we naar Thalan, een slaperig dorpje midden in een merengebied. Eigenlijk een stuwmeer, maar dat is zo vertakt en heeft zoveel eilandjes dat je het idee hebt dat het vele meertjes betreft. De vele

afgestorven bomen die nog als getuigen van een langvervlogen bos boven het water uitsteken leveren mooie plaatjes op.
Het is warm (ca. 34 graden) maar gelukkig staat er een lekker windje en is de luchtvochtigheid laag. We gaan door een landschap dat gekenmerkt wordt door een smalle strook landbouwgrond langs de wegen en daaromheen tropisch regenwoud. Het heeft waarschijnlijk alles te maken met het gegeven dat Laos het zwaarst gebombardeerde land ter wereld is en dat van de (cluster-)bommen die tijdens de Vietnamoorlog door de Amerikanen zijn gestrooid nog slechts 1% is geruimd. Je wordt dan ook afgeraden van de gebaande paden af te wijken... Maar het oerwoud is indrukwekkend, ondoordringbaar maar dus ook onbereikbaar. Mooi detail : bij het binnengaan van een gemeente aan het begin van de trip stond een groot bord: 'this community is 100% free from UXO (unexploded ordnance) thanks to the support of the german army'.

Onderweg valt op dat hier in Laos het boeddhisme heel andere uitingsvormen heeft dan in China en Vietnam. De tempels en beelden zijn

veel verfijnder en kleurrijker.

Om een uur of twee komen we aan in Thalan en zoeken naar een van de voorgestelde guesthouses en wat blijkt? Het is een bijna paradijselijk oord! Lodges verspreid over het terrein met uitzicht op het meer en centraal op het terrein een bar/restaurant van Bounty-achtige allure. 's Avonds gegeten van de barbecue samen met zo'n 30 backpackers van over de hele wereld. Slapen deden we iets minder, De enige manier om de temperatuur een beetje dragelijk te maken was door de fan de hele nacht te laten draaien en de zachtste stand was windkracht 6 en alleen op het bed te richten. Slaapt onrustig...
De volgende dag trokken we verder naar Gnommalath, ook zo'n klein dorpje waar behalve een overweldigend mooi landschap niets te beleven valt, maar het beschikt wel weer over een prima guesthouse met goede bedden en airco. Was ook wel even nodig, Het was de warmste dag voor ons tot nu toe : 36 graden maar de gevoelstemperatuur 42. Weinig wind, veel pittige

klimmetjes, maar gelukkig slechts 43 kilometer.
Het is nog niet echt aan de orde geweest, maar onze reis gaat natuurlijk niet alleen maar zonder pijntjes, ongemakken, etc. voorbij. De hitte is er één van, maar zeker mede door de warmte hebben we allebei zo nu en dan ook flink genoeg van het zadel. Zeker wanneer het ook een redelijk vlakke etappe is, betekent dit dat je lang in eenzelfde houding zit. En dat gaat soms letterlijk en figuurlijk wringen. Het overheerst gelukkig niet.
In Gnommalath hebben we 's avonds uiteindelijk heerlijk gegeten bij een familie van wie het voor ons even de vraag was of het nou een eethuisje was of niet. Bijna alle Laotianen (maar ook Vietnamezen en Chinezen) verkopen wel wat aan de straat. Vanuit huis of aan een kraampje. De meeste huizen zijn hier aan de straatkant open en daar staat dan een of meerdere vitrinekasten waarin de koopwaar aangeboden wordt. Bij eethuisjes geldt hetzelfde : er staan een paar tafeltjes ieder met een rek met sausjes uitgestald. Deze familie had een soort winkeltje en één tafel aan de straat staan. Het zag er niet perse uitnodigend uit, maar meer was er in het dorpje op dat moment niet te vinden. Met de stoute schoenen aan toch maar naar binnen gestapt. De enige persoon aanwezig, later bleek het broertje van de kokkin, knikte heftig 'ja' op het universele handen en voeten gebaar voor 'eten' . Hij riep wat naar achteren en een vrouw kwam aangelopen, maakte resoluut de tafel schoon en bood ons de keus tussen rijstnoedels en rijst. We kozen het eerste en ze maakte er een heerlijk gerecht met veel groente, rundvlees en een soort gehaktballetjes van. Even later voegde zich nog een zus en hun moeder erbij in de keuken en werden de gebruikelijke wetenswaardigheden weer uitgewisseld. Zoals altijd kwam ook hier leeftijd en het hebben van kinderen aan de orde. Het blijkt voor ons dus heel erg lastig om leeftijd in te schatten: de moeder in kwestie bleek 46 terwijl wij haar veel ouder ingeschat hadden. Toen bleek dat wij 10 jaar ouder zijn leverde dat van alle kanten verbazing op. De foto van onze kinderen werd met trots getoond en ook haar kinderen werden uiteraard bewonderd.
Het blijft ons verrassen: je stapt ergens binnen, een beetje bang in het hart voor wat je voorgeschoteld zal krijgen, en tot nu toe hebben we op een uitzondering na, steeds heerlijk gegeten. Maar ook: als je de entourage ziet waarin je soms zit te eten zou je daar in Nederland nooit naar binnen stappen.
Een bijzondere avond.
De dag erna gaat de rit naar Thakhek en we hebben ons voorgenomen om daar twee nachten te blijven. Het schijnt een leuke plaats te zijn en we zijn wel toe aan een dagje lanterfanten. Voor de beschrijving van het landschap kom ik zo langzamerhand superlatieven tekort. We rijden weer door een karstlandschap met een afwisseling van landbouw (droogstaande rijstvelden die nu gebruikt worden voor het weiden van het vee) en prachtige natuur. Als amateur botanicus wordt je hier wel een beetje gek hoor: zoveel prachtige planten, struiken en bomen in bloei waarvan je geen idee hebt in welke plantenfamilie, geslacht, etc. je ze onder moet brengen. We zijn alweer druk met het verzamelen van zaden om thuis onze kuipplantenverzameling uit te breiden. Een boom die we hier veel in bloei zien staan is de tempelboom (plumaria rubra, ook wel frangipani genoemd). Van deze boom hebben we thuis een paar zaailingen staan, maar helaas nog niet in bloei.

Onderweg doen we een Mhongdorp (de Mhong is een etnische bevolkingsgroep die in de bergen van China, Vietnam en Laos leven) aan waar een marktje aan de gang is. We hebben al wel gelezen over de voor ons bizarre levensmiddelen die er aangeboden worden : slangen, kikkers, slakken, eekhoorns, etc. en we zien het inderdaad allemaal in de kraampjes liggen. Op de vragen of we foto's mogen maken wordt vrij resoluut nee geantwoord. Waarschijnlijk hebben ze ook meer dan genoeg van die toeristen die zich komen verwonderen en vervolgens griezelend toch niets kopen. Het kan ook te

maken hebben met het grote publicatiebord dat op de markt staat waarop de handel in wilde dieren strikt verboden wordt...

Aan het eind van de rit doen we nog even een omweggetje naar de Buddha cave (Than Pha Pa), een grot die in 2004 door een locale bewoner is herontdekt op zijn jacht naar vleermuizen, een locale delicatesse. Toen hij de nauwe grotopening verder inging ontdekte hij een groep van ruim 200 eeuwenoude buddhabeelden in verschillende stijlen en groottes. De grot is sindsdien toegankelijk gemaakt voor het publiek en wordt geëxploiteerd en bewaakt door de locale bevolking. Vrouwen mogen er overigens alleen binnen als ze gekleed zijn in een Laotiaanse traditionele rok, De 'Lao sin'. Die kun je dus ook ter plekke voor een klein bedrag huren. Voor iedereen die de grot in wil geldt: mits respectvol gekleed: geen blote schouders, (vrouwen-)benen bedekt en geen hoofddeksel. Maar dat geldt voor alle boeddhistische heiligdommen.

In Thakhek hebben we een heerlijk hotel genomen voor twee nachten en de dag daar hebben we redelijk lanterfanten doorgebracht. Maar vooral ook heerlijk gegeten aan de Mekong-boulevard. De groene, erg pittige papajasalade wordt als bijgerecht zo langzamerhand een vaste keuze.