Ijen

Treinreis.
Om 05:45 werden we van het hostel naar de trein gebracht. We hadden een zeer korte nacht gehad in ons geliefde Sae Sae hostel. We vonden het een slim idee om de hele nacht door te halen zodat we de treinreis van maar liefst 14 uur konden slapen. We hebben ons niet helemaal aan onze belofte gehouden, maar na een nachtrust van 3 uur vertrokken we naar het station. Ons ontbijt was spaghetti bolognese van een tentje op het station. Toen we onze plaatsen zagen zakte de moed ons aardig in de schoenen. Slapen was geen doen. Het waren harde bankjes waar je in NL nog niet eens met tweëen op zou zitten. In Indonesië krijgen ze het voor elkaar om er met z’n drieën op te passen. Nu moesten er 4 ongelukkig lange Belanda’s met opgevouwen benen op zitten. Toen ik dacht dat het niet erger kon begon de airco die precies boven mijn hoofd zat te lekken. Tijdens een reis van 14 uur ontkom je niet aan een plaspauze. Met wc papier achter mijn bh ging ik samen met Eef naar de wc. Het was een gat in de vloer en het rook naar een festivaldixie die er al een week stond. Ik moest uitkijken dat ik niet over mijn eigen slippers plaste want de trein bewoog als een gek. Ik weet niet hoe we het hebben volgehouden maar na 14 uur kwamen we dan eindelijk om 22:00 aan op het station van Banyuwangi. Veel rust hadden we niet want om 00:00 werden we opgehaald voor de eerste vulkaan. We konden maar liefst 1,5 uur slapen. Ik had zoooveel spijt dat ik de eerste nacht had doorgehaald met gin tonic. Maar goed. Eigen schuld. ’s Avonds een vrouw, ’s ochtends een vrouw.

De klim.
Om 01:30 begonnen we in het pikkedonker aan onze klim naar boven. De adrenaline zorgde ervoor dat we helemaal niet moe waren. 2 andere meiden van onze groep hadden de Ijen een paar weken terug al gedaan en hadden ons al gewaarschuwd voor een zware klim. Dit heb ik geweten. Na een half uur begon de vermoeidheid flink op te spelen en had ik erg veel moeite om een goed tempo te vinden. Eef en Lins liepen al een eind voor mij, maar gelukkig had Lisa hetzelfde tempo als ik. Na 1,5 uur waren we boven. We konden nog niks zien omdat de zon nog niet was opgekomen. Na een tijdje uitgerust te hebben bovenop de krater begonnen we aan de afdaling. Hoe verder we afdaalden naar het zwavelmeer, hoe heftiger de lucht werd. Toen we bijna beneden waren, moesten we echt onze gasmasker opdoen. Het was een benauwend gevoel want we kregen weinig zuurstof door dat ding. Het rook naar een mix van rotte eieren en vuurwerk en de lucht beet heel erg in onze ogen. Onderweg kwamen we mannetjes tegen die zwavelbrokken van beneden uit de krater naar boven tilden in rieten manden. De tourguide vertelde ons dat ze per keer 70 kilo naar boven tillen en krijgen hier slechts 70.000 rupiah voor. (Dit is iets minder dan 5 euro). De tocht naar boven duurt 2 uur en doen ze twee keer per dag op rubberen laarzen, sommigen deden het zelfs op sandaaltjes. Daarna zijn ze kapot van het tillen en de heftige lucht waar ze doorheen gaan zonder masker. Het uitzicht over het megagrote zwavelmeer na zonsopgang was adembenemend. We hadden geweldig weer en het was heel helder dus we zagen de kleuren heel goed. Ik was die terror treinreis, de kou en de vermoeidheid helemaal vergeten toen ik daar stond.