30 days to go...

Ik zit alweer 2 maanden in Indonesië. Nog 4 weken stage en dan vlieg ik al naar Bali om pap mam en wout weer te knuffelen. Pap en ik hebben het ieder facetimegesprek over Bali. Gemiddeld duren onze dagelijkse facetime gesprekken 1,5 uur dus we hebben wel genoeg tijd om erover te fantaseren. De eerste weken keek ik iedere dag op de aftelapp maar inmiddels steeds minder. Toch heb ik nog steeds een beetje het gevoel dat ik met 1 been in Nederland sta. Ik houd me toch bezig met hoe het met iedereen gaat in Nederland. De resterende stagedagen zijn al op 4 handen te tellen. De tijd gaat zo ontzettend snel. Ik geniet maximaal van alle ervaringen die ik opdoe en alles wat ik zie, maar ik besef nu wel dat twee derde van ons avontuur er al op zit. Aan de ene kant ben ik blij dat het zo snel gaat, want natuurlijk mis ik alles wat ik thuis heb (boterham met kaas). Maar aan de andere kant heb ik het zo fijn hier en wil ik nog veel meer zien van Indonesië.

Na dit fantastische weekend vulkanen beklimmen, 10 uur slaap in totaal en veel teveel reisuren kwamen we zondagavond terug in ons appartement. Mam had de hele familie, buren en vrienden opgetrommeld om allemaal massaal kaarten te sturen. Ze hebben 6 weken in de lucht gehangen, maar er lagen maar liefst 20 kaarten op mij te wachten toen ik thuiskwam. Ik was helemaal overdonderd en het voelde heel eventjes alsof ik terug was in Nederland. Ik vind het in Nederland al geweldig als ik post krijg, maar hier post krijgen is wel next level geweldig.