Bromo

Na een busreis van 6 uurtjes kwamen we ’s avonds aan bij het hostel in Probolinggo. Het leek net of we in Oostenrijk waren. Het hostel was midden in de bergen, het waaide hard en voor ons gevoel was het 0 graden. We gingen wat eten bij het enige restaurant in de buurt van het hostel. Er stond tomatensoep op de kaart!! Helaas pakte dit wat minder goed uit dan we gehoopt hadden. Het was niet veel meer dan een kommetje warm water met een paar stukken tomaat erin. Misschien hadden we er toch iets teveel van verwacht… De spaghetti was gelukkig wel een beetje te eten. Op onze slaapkamers was het net zo koud als buiten. De bedden stonken, de spinnen liepen over de muren en er liep een naaktslak over onze vloer. Gelukkig konden we er alleen maar heel hard om lachen omdat we zo melig waren van de vermoeidheid. Gewoon gaan liggen en vooral niet teveel bewegen want dan kwam die vieze lucht van de deken weer langs…

Prima nachtje gehad en 5 uurtjes geslapen. Ik voelde me best goed en ik had er zin in! Ik wist dat de Bromo een stuk minder zwaar was dan de Ijen dus dat stelde me gerust. Om 3:00 werden we opgehaald door de truckdriver. In een polonaise reden we midden in de nacht door maanlandschap naar een uitzichtpunt om daar te wachten op de zonsopgang. Ineens zei de driver in gebrekkig Engels dat we moesten gaan liggen en net doen alsof we sliepen. Natuurlijk deden wij dit netjes, want het was best wel spannend. Er stond politie langs de weg en onze jeep werd aangehouden. De driver wisselde een paar woorden met de politieman, er werd even met een zaklamp in

de auto geschenen en toen mochten we doorrijden. We probeerden te achterhalen waarom we ons ineens moesten verstoppen maar we werden niet veel wijzer van de uitleg van de driver. Alleen dat hij 2 identiteitspasjes had waar niet dezelfde namen op stonden… Vanaf het uitzichtpunt wachtten we op ons gehuurde matje voor 2 euro op de zonsopgang. Met 2 truien en een regenjas waren we nog steeds aan het klappertanden, want die 10 graden zijn we niet meer gewend. Ik zei tegen Lisa: ‘Het lijkt wel of het iedere seconde lichter wordt’ waarop ze zei : ‘Dat is ook niet zo gek bij een zonsopgang he dotje’. De zonsopgang gaat hier zoveel sneller dan in Nederland!! Vanaf het punt konden we de zon zien opkomen langs de vulkaan waar we een uurtje later bovenop zouden staan. Het blijft een gek idee om gewoon OP een vulkaan te staan. Na een tijdje de zonsopgang gekeken te hebben reed de truckdriver ons naar beneden waar we begonnen aan de klim naar boven.

De Bromo is de bekendste vulkaan van Indonesië, dus het was een stuk drukker dan bij de Ijen. De klim naar boven duurde een goed half uurtje en was peanuts in vergelijking met de nacht ervoor. Dit was ook wel fijn want mijn voeten deden nog steeds zeer van de afdaling bij de Ijen. Hoewel we bij het uitzichtpunt nog met 3 kledinglagen aan stonden te klappertanden, klommen we na zonsopgang in een hemdje naar boven. Het viel erg mee want de helft van de Bromo was een trap. Bovenaan was het uitzicht weer echt geweldig. Je kon in de krater kijken waar as en gekkigheid borrelde en alle kanten op spuwde. Lins en ik liepen over de rand van de vulkaan van het toeristische gedeelte weg zodat we nog beter in de krater konden kijken. We leefden echt ‘on the edge’. Absoluut één van de hoogtepunten van onze reis!!