Jogja

Vanaf het begin hadden we het al zo erg naar ons zin in Yogya. De stad is leuk, het hostel is ontzettend gezellig, de mensen die er werken zijn geweldig en er is altijd iets te beleven in tegenstelling tot Semarang. Ieder weekend voelt een beetje als thuiskomen als we aankomen in Sae Sae. Ik denk dat we straks in Nederland meer heimwee hebben naar Jogjakarta dan naar Semarang. Boy en Bora nemen ons ieder weekend mee naar prachtige nieuwe plekken waar we anders nooit zouden komen. 2 weekenden terug namen ze ons mee naar het strand 2 uur rijden van het hostel met de scooter. In Nederland zou ik nooit 2 uur achterop een scooter gaan zitten, maar op de een of andere manier neem je het reizen in Indonesië automatisch voor lief. We reden midden in de bergen door de prachtige natuur, langs rijstvelden en superdiepe afgronden die helemaal gevuld zijn met palmbomen. Je kijkt je ogen uit onderweg, dus voor je het weet ben je op de plek van bestemming. En de reisuren worden dan ook beloond! Onze scooters konden we gewoon met sleutel nog in het contact neerzetten want dat is hier volkomen normaal.

Toen we met onze rugzakken naar de ‘hidden beach’ liepen dan weet je gelijk waar je 2 uur voor op de scooter hebt gezeten. Op zulke momenten besef ik me weer waarom ik naar het buitenland wilde. Misschien wel het leukste aan reizen vind ik dat je nieuwe plekken ontdekt die zo mooi zijn en je gewoon maximaal geniet van dat moment, en dat je die momenten ook nog eens kan delen met een stel geweldige meiden. Dat zijn van die herinneringen die je voor

altijd onthoudt en blij wordt als je er aan terugdenkt. ZO FIJN!

Christmas eve
Kerst zit erop en het is bijna nieuwjaar. Het was best gek om kerst in 30 graden te vieren zonder familie en vrienden. Op kerstavond waren we in het Sae Sae hostel. Ze hadden een traditioneel indonesisch kerstdiner voorbereid. Het hele hostel zat vol, dus we zaten met 25 mensen aan een lange tafel. Het was heerlijk en we hadden op dat moment echt even het kerstgevoel zoals in Nederland. Inmiddels staat mijn aftelapp op 17 dagen. Afgelopen weken heb ik er bijna niet opgekeken omdat ik de tijd veel te snel vond gaan en ik er geen genoeg van kon krijgen. Inmiddels is dit gevoel aan het wegzakken merk ik. Ik heb het wel gezien op stage, het is nu echt uitzitten tot het einde. Ik typ dit hoofdstuk in de bus naar Jogja onder het genot van de top 2000. Joor is groots fan en neemt overal haar box mee naartoe. De afgelopen maanden hebben we alleen maar Indonesische reclame gehoord op tv en radio. Het was zo'n grappige gewaarwording om na 2 maanden weer NEDERLANDSE reclame te horen van radio 2.

Dit is ons allerlaatste nachtje in het saesae hostel. Afscheid nemen is nooit leuk, maar nu helemaal niet.We hebben zo’n hechte band opgebouwd met iedereen daar. We zijn echt vrienden geworden en het voelde ieder weekend weer als thuiskomen. Door hen hebben we zoveel prachtige plekken bezocht van Jogjakarta.
Morgen vliegen we vanaf Jogja naar Bali om daar het nieuwe jaar in te gaan.
Het moment dat ik pap en mam vertelde over deze minor herinner ik me nog zo goed. Eigenlijk wilde k mezelf helemaal niet in het diepe gooien en maar kijken waar ik belandde. Maar toch was ik wel nieuwsgierig. De woorden van pap en mam waren toen:
‘En daarom moet je het doen Dot.’ Als kleine meisjes die nog nooit lang van hun thuisbasis waren geweest stapten Eef en ik het vliegtuig in. Totaal geen idee wat ons te wachten stond. Na alles wat we hebben meegemaakt en gezien kunnen we allebei zeggen dat dit de beste keuze is die we ooit hebben gemaakt. Er zaten mindere dagen tussen dat we ons afvroegen waarom we dit avontuur waren aangegaan. Zoals de uren dat we op onze stoel zaten op de IC omdat er niks te doen was. Of de zoveelste keer dat mensen in het ziekenhuis om ons lachten omdat ze ons niet begrepen. Soms was het ook wel lastig om precies uit te leggen waarom het kut was. Ik heb er tenslotte zelf voor gekozen om hier naartoe te gaan en op school hebben we het gehad over zware dagen als deze. Na zulke dagen was het fijn om te bellen met het thuisfront en het daarna gewoon opnieuw te proberen.
Dagen als deze wegen absoluut niet op tegen de geweldige ervaringen die we hebben opgedaan, want er zaten ook zoveel geweldige momenten tussen. Het moment dat we een kindje geboren zagen worden of met onze neus boven een vette operatie hingen. Die kansen zullen we in Nederland niet zo snel krijgen. Al met al is het een ervaring met heeeel veel pieken en een paar dalen die ik absoluut niet had willen missen.