De eerste stageweek

Eerste stagedag

In de eerste week besloten we op meerdere afdelingen een dagje mee te lopen zodat we konden zien welke afdeling ons leuk leek. Ik wist vanaf het eerste moment 100% zeker dat ik een paar weken op de kinderafdeling wilde lopen. Dit was daarom de afdeling waar Eveline en ik de eerste dag gingen meelopen. Nadat onze begeleiders Ibunur en Ibuyeti ons hadden voorgesteld aan het team begon de dag om half 8 met een soort visite. Er waren zes verpleegkundigen aan het werk, met ons erbij waren we met zijn achten. Ze gingen alle patiëntjes langs, staken een voor een hun hoofd eventjes door de deur en liepen dan weer verder naar de volgende kamer. De afdeling is verdeeld in twee delen. Het ene deel van de afdeling bestaat uit privékamers waar de kindjes alleen in een kamer lagen met hun ouders. Het andere deel bestaat uit meerdere zaaltjes waar zes of zeven bedden naast elkaar staan. De familie van deze kindjes sliepen onder het ziekenhuisbedje op de koude vloer.

Er is een duidelijk klassenverschil te zien. De verpleegkundigen liepen een stuk vaker naar de privékamers om eten of medicijnen te geven. Het eerste uur was ik vol verwondering aan het kijken naar alles wat er om me heen gebeurde. Alles is zo anders dan ik gewend ben in Nederland. De bezoekers in het ziekenhuis lachen vriendelijk naar ons en zijn heel nieuwsgierig. We hadden al snel door dat niemand op de afdeling Engels kon, maar vol goede moed liepen we achter hen aan. Als wij iets in het Engels aan de verpleegkundigen probeerden te vragen, werden ze verlegen en konden ze geen antwoord geven. Zelfs met Google translate lukte het niet om vragen te stellen. We kregen het gevoel dat we niet welkom waren en dat ze niet bij ons in de buurt wilden komen. Nadat we een paar uur werden genegeerd en op een stoel gezeten hadden, besloten we weg te gaan en onze begeleiders op te zoeken. Ik baalde ontzettend dat ik niet met de mensen kon communiceren omdat ik zo graag op deze afdeling wilde lopen. Onze begeleidsters boden hun excuses aan en schaamden zich voor het lage niveau Engels dat in het ziekenhuis gesproken wordt. Ze brachten ons naar de Medical ward omdat ze wisten dat daar iemand aan het werk was die redelijk Engels sprak. Daar hebben we de rest van de dag meegelopen en vooral geobserveerd.

Tweede stagedag

Nadat de eerste stagedag best wel tegenviel, gingen we vol goede moed naar het ziekenhuis om het op een andere afdeling opnieuw te proberen. Vandaag liepen we mee op de Maternity afdeling. Een verpleegkundige van de nachtdienst ving ons op en vroeg ons of we wilden meekijken bij een keizersnede van een tweeling om 08:00. We waren allebei gelijk super enthousiast maar tegelijkertijd ook een beetje zenuwachtig omdat we nog nooit een operatie hadden gezien. De operatie was al begonnen op het moment dat we de operatiekamer binnenkwamen. Ik was helemaal onder de indruk van de OK en zat vol adrenaline. Als er op televisie een operatie te zien is zet ik de televisie harder en kijk ik hem het liefst 3 keer achter elkaar opnieuw. Hoe meer bloed, hoe beter. We konden het goed zien vanaf de plek waar we stonden en het was heel bijzonder om twee kindjes geboren te zien worden. De kindjes werden allebei vrijwel direct door de verpleegkundige meegenomen naar de kamer ernaast om verzorgd te worden. De moeder van de twee wormpjes gaf geen kick en ze toonde nul emotie. Dit verbaasde mij omdat ik persoonlijk erg onder de indruk was van het hele gebeuren. Ondertussen was de arts al bijna klaar met hechten toen ik het opeens erg warm kreeg. Ik had Eef al een keer aangetikt om te kijken of zij het ook zo warm had, maar zij had nergens last van. Er hing een bepaalde lucht in de operatiekamer die me ook niet zo aanstond. Ik probeerde al eens door mijn mond te ademen want ik kreeg voor mijn gevoel nul frisse lucht door dat mondkapje, maar dit werkte ook niet echt. Voordat ik het wist gingen zaten mijn oren dicht en werd het zwart voor m'n ogen. Daarna ging alles naar mijn idee supersnel en zag ik pas weer wat toen ik op een stoel in de kantine zat. Eveline keek me verwilderd en geschrokken aan alsof er iets heel ergs was gebeurd. Ik was flauwgevallen tijdens mijn eerste operatie en ik snapte er helemaal niks van.

Ik vond het super interessant en wilde het liefst nog bij 10 operaties kijken. Blijkbaar dacht mijn lijf daar anders over... Ik ben wel vaker last gehad van flauwvallen in een warme benauwde ruimte, maar ik had nooit verwacht dat ik tijdens een operatie flauw zou vallen. Nadat ik was bijgekomen leek het me verstandig om nog een operatie te kijken, omdat ik anders misschien de volgende keer bang ben om flauw te vallen. Inmiddels was ik een beetje van de schrik bekomen en had ik thee met suiker gedronken. De tweede operatie ging dikke prima, maar wel vanaf een stoel haha....

Telefoon...
Op een nietsvermoedende ochtend zat ik met Jorie, Lisa en Eef in de taxi onderweg naar stage. Ik had een maand voor vertrek naar Indonesië een Iphone 7 gekocht zodat ik met mijn telefoon foto's kon maken en geen camera mee hoefde te nemen. Ik wilde net een appje sturen naar mijn ouders over de eerste dagen toen mijn ineens gloeiend heet werd. Je kon er een ei op bakken. Daarna viel mijn telefoon uit. Ik had al eens vaker een oververhitte Iphone gehad, maar dat kwam omdat ik hem in de zon had laten liggen. Joor zat voorin de taxi en had mijn telefoon al een paar keer voor de airco gehouden, maar niks hielp. Nadat ik thuis was gekomen van stage en mijn telefoon aan de lader had gelegd, reageerde hij nog steeds niet. Inmiddels kreeg ik het al steeds warmer. Toen ik zelf alle tips die op internet stonden had geprobeerd, belde ik mam via Skype en vertelde wat er aan de hand was. Zij is toen naar de telefoonwinkel in Aalten gegaan waar ik mijn telefoon en gaf mij aan de meneer in de winkel. Ik zag al aan hun gezichten dat het foute boel was. Ze konden niet achterhalen wat er precies gebeurd was, want daarvoor moesten ze echt in de telefoon kijken. Maar ze konden me wel verzekeren dat mijn telefoon het niet meer ging doen. Ik kon twee dingen doen. Mijn telefoon opsturen naar een Applestore in Nederland (want in Indonesië zit geen Apple store). Dan zou ik na een maand een nieuwe Iphone opgestuurd krijgen met het risico dat het pakketje niet aankomt en ik veel geld betaal voor het opsturen. Of ik kon hier een goedkope telefoon kopen zodat ik in ieder geval weer contact kon leggen met het thuisfront. Uiteindelijk koos ik voor de tweede optie en ligt er een nieuwe Iphone 7 op mij te wachten als ik over 3 maanden weer thuis ben. Lucky me...