Verschillen

Inmiddels zitten er alweer 4 weken op. Voor mijn gevoel heb ik lang niet alles verteld en laten zien, maar het is zo veel!! Het is bizar hoeveel we meemaken hier. Ik heb tijdens de uren dat we niks konden doen op stage een lijst gemaakt met de dingen die mij opvielen. Met name op verpleegkundig gebied.

Medical ward en IC
Wat mij verbaasde is dat bepaalde delen van de het ziekenhuis niet overdekt zijn. Op deze afdeling is de wachtruimte voor de familie in de open lucht. Na de overdracht van nacht- naar dagdienst loopt het hele team een rondje over de afdeling langs alle patiënten. Wij kunnen natuurlijk niet verstaan wat er gezegd wordt want alles is in het Indonesisch of Javaans, maar meestal zijn de verpleegkundigen 5 seconden bij de patiënt en gaan dan naar de volgende. Dit viel me ook al op toen we op de kinderafdeling meeliepen. Inmiddels weet ik dat ze dit doen om even hun gezichten te laten zien, zodat de patiënten weten wie er aan het werk zijn. De patiënten op de afdeling worden 's nachts tussen 05:00 en 06:00 gewassen. De verpleegkundige legde uit dat ze daar in de nacht meer tijd voor hebben. In de ochtend zijn de verpleegkundigen druk met andere dingen (medicijnen, artsenvisite, rapportages, etc). Medicijnen worden niet dubbel gechecked. Ze zijn niet secuur met het klaarmaken van medicijnen. Er is 1 stenen bakje met een stamper op de afdeling waar alle medicijnen in worden kleingemaakt. Dit schrapen ze eruit en een paar seconden later worden de medicijnen van een ander patiënt in hetzelfde bakje kleingemaakt. De ene keer wordt het bakje wel omgespoeld, maar vaak ook niet. Sommige orale medicatie wordt met de schaar doorgeknipt. Er vliegen gewoon stukjes medicijn in het rond, dus de patiënt krijgt niet de precieze hoeveelheid medicijn binnen. De diensttijden zijn wel ongeveer hetzelfde als in Nederland. Ook het aantal patiënten per verpleegkundige komt overeen.

Er is 1 computer op de afdeling, maar deze wordt niet voor rapportages gebruikt. De eerste week vroegen we ons af waarom alle verpleegkundigen de hele dag door aan het schrijven zijn. Rapportages en verpleegplannen worden allemaal met de hand geschreven. Niks gaat digitaal. Dus het overgrote deel van de dag zijn alle verpleegkundigen aan het pennen. Als de verpleegkundigen niet met medicijnen of patiënten bezig zijn, zijn ze aan het schrijven. Op deze momenten kunnen wij gewoon niks doen omdat alles in het Indonesisch is. Het heeft geen meerwaarde om een verpleegplan in het Engels te schrijven, omdat het overgrote deel van de verpleegkundigen geen Engels kan. We hebben geluk als er iemand op de afdeling is die wel Engels spreekt. Een gesprek voeren met een patiënt gaat denk ik niet voorkomen deze 3 maanden. Er zijn best veel Indonesische woordjes die je kan herkennen uit het Nederlands zoals evaluasi, operasi, wastafel, apoteker, injeksi en handuk. Maar als er een gesprek wordt gevoerd of je leest een verpleegplan door, dan wordt het te lastig. Er wordt sowieso erg weinig gecommuniceerd tijdens de verpleegkundige zorg. Op school hadden werd al gezegd dat verpleegkunde in Indonesië een 'practical job' is. Toen dacht ik dat het wel mee zou vallen, maar inmiddels ben ik het hier wel mee eens. Er wordt vrijwel niks gedaan met gesprekstechnieken.

's Ochtends worden de medicijnen klaargemaakt door de apotheker en gegeven aan alle patiënten. Bijna alle medicatie gaat via het infuus. Ook de antibiotica en bloedzakjes gaan via dezelfde lijn... De insteekopening van het infuus in de hand wordt afgeplakt met een eilandpleister. Je kunt dus niet zien hoe de insteekopening eruit ziet. De familie van de patiënten mag de hele dag door op bezoek komen. Zij geven de patiënt eten en doen het meeste aan verzorging. Als de verpleegkundigen langskomen gaan ze even op de gang zitten uit beleefdheid naar de dokter/verpleegkundige toe. Waar ik ook een beetje om moest lachen de eerste week was dat er overal in het ziekenhuis desinfectiepompjes hangen. Hier wordt ook goed gebruik van gemaakt door verpleegkundigen en artsen, soms een beetje te veel... Maar alle medewerkers op de afdeling en de artsen dragen wel ringen en horloges. Beetje tegenstrijdig naar mijn mening...

Op de IC hebben alle patiënten een infuus. Op een ochtend waren er 2 nieuwe patiënten overgeplaatst van de medium care naar de intensive care. Het is wel lachwekkend om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Aan de ene kant van de zaal staan namelijk 4 bedden, dit wordt de medium care genoemd. Aan de rechterkant van de zaal is de intensive care. De 2 patiënten werden dus met alle snoeren, toeters en bellen van links naar rechts gereden. Het was onze tweede stagedag en we keken van een afstandje hoe de verpleegkundige te werk ging. De patiënt was niet aanspreekbaar en kon niet praten, ook in verband met de endotracheale tube, maar reageerde wel op pijnprikkels. Er moest een infuus ingebracht worden, maar de vrouw was lastig om te prikken. Er lag een stuwband naast haar bed maar deze werd niet gebruikt. Het alcoholdoekje werd wel 20 keer over hetzelfde stukje huid gehaald. Het lukte de verpleegkundige maar niet om raak te prikken in de arm en vroeg hulp aan haar collega. Zij begon te zoeken naar een geschikt vat in de voet. Er zaten dus 2 verpleegkundigen aan de vrouw te trekken en ze communiceerden niet met haar. Ze riepen van alles tegen elkaar en waren hard aan het lachen. Ik kon vanaf mijn stoel 5 meter verder aan de gezichtsuitdrukking van de vrouw duidelijk aflezen dat ze het niet prettig vond. Als ze mis prikten spoelden ze de infuusnaald af met NaCl en probeerden het opnieuw met dezelfde naald. Ik was vol verbazing en ongeloof aan het toekijken hoe de verpleegkundigen de patiënt behandelden. Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij en werd zelfs een beetje boos om het feit dat ze zo met de vrouw omgingen. Achteraf heb ik deze casus ook voorgelegd aan mijn begeleider en met haar gepraat over dit moment. Ik vond het erg lastig om te zien omdat deze manier van handelen zo lijnrecht tegenover hetgeen staat dat ik leer tijdens stages en mijn werk bij de Buurtzorg. Op de intensive care heb je ook nog een kamertje voor als een patiënt in quarantaine moeten. Het overgrote deel van de dag staat de deur van dit kamertje gewoon open. Ik vind het erg dubbel om met een (best wel kritische) blik te kijken. Soms worden beslissingen van familie gemaakt op basis van geloof. Het is in mijn stageperiode ook voorgekomen dat een behandeling gestopt wordt vanwege het geld.

Aan de ene kant wil ik niet oordelen over de manier van handelen in het ziekenhuis, want met de middelen die ze hier voor handen hebben redden ze zich best goed. Maar aan de andere kant weet ik dat het zoveel beter kan.

Operatiekamer
Op de operatiekamer vielen me ook een aantal dingen op. Wij hebben tot nu toe 4 keizersnedes gezien, waarvan er eentje een tweeling was (en ik flauwviel) en een natuurlijke bevalling op de verloskamer. Voor iedere operatie gaan alle assistentes, anesthesisten en de arts rond het bed van de patiënt staan en bidden ze voor een voorspoedige operatie. Dit vond ik erg mooi om te zien en ze lieten daarmee voor mijn gevoel zien dat ze respect hebben voor de patiënt. Voor de rest hebben we een operatie gezien van een vrouw met een cyste in haar borst. Ze was 24 jaar, woog maar 28 kilo en was vel over been. Als gezonde Nederlandse vrouw kan ik me dit echt niet voorstellen. De cyste werd verwijderd en in een potje gedaan. Deze potjes staan gewoon in de kantine waar iedereen eet en drinkt tot ze worden opgestuurd en onderzocht. Ook hebben we een kleine ingreep bij een baby van 3 maanden gezien. Uit het verhaal van de arts kon ik niet goed opmaken wat de casus was, maar het leek op een grote geïnfecteerde puist op haar schouder. Het mondstuk waar ze mee in slaap gebracht werd was ontzettend klein. De arts voerde de ingreep in alsof het niks was. Dat is het voor hem natuurlijk ook niet, hij doet dit dagelijks... Het was bizar om te zien hoe dat kleine meisje op zo'n groot operatiebed lag.