We zijn allemaal verliefd geworden op Jogjakarta, dus inmiddels is dit alweer ons derde weekend en we hadden voor het eerst geen plannen. Daarom besloten we om naar de bird market te gaan. Klinkt best leuk als je het zo hoort. De realiteit is een stuk treuriger. Samen met Lisa en Linsey liep ik over de markt met de meest gekke beesten die je je maar kan bedenken. Honderden prachtige vogels, de een kon nog mooier fluiten dan de andere. De sociale status van mannen in Indonesië staat gelijk aan het aantal vogels dat ze hebben. Des te mooier de vogel, des te hoger de status. Overal waar je bent in Indonesië zie je vogelkooitjes hangen bij huizen. Bij de meeste huizen hangen 1 of 2 vogelkooien, maar bij sommige huizen hangen wel 10 kooien. Uilen, gekko’s, apen, vleermuizen, slangen, kippen, konijnen, hamsters, krekels, muizen, hondjes, katten. Ze hadden ALLES. We liepen met een heel naar gevoel door de gangen. Je kon duidelijk zien dat de beesten niet goed werden verzorgd en als vuil werden behandeld. Linsey zag van een afstandje hoe een hondje in een zak werd gegooid, werd dichtgemaakt en verkocht werd aan iemand. We werden alle drie steeds bozer. Het geeft je een machteloos gevoel als je daar loopt, want je weet dat je er niks aan kan doen en dat ze het hier normaal vinden. Ik probeerde te begrijpen waarom mensen zo met dieren omgaan, maar als dierenvriend valt dit denk ik niet te begrijpen. De meerderheid van onze groep wilde absoluut niet naar deze markt omdat ze het te zielig vonden, maar ik wilde het wel zien omdat dit een goed voorbeeld is van een groot cultuurverschil met Nederland.