Met onze ogen nog half dicht, 8:30u is op vakantie echt vroeg, pakken we onze waterspullen in en begeven ons richting de duikschool. Gisteravond is Niels hier al even langs geweest en heeft een duik- en snorkeltripje geboekt naar Pulau Menjangan, een eilandje ten noord-westen van Bali wat behoort tot een nationaal park. Het is een onbewoond eiland en het enige gebouw wat er te vinden is, is heel verrassend, een tempel. Na het passen van de vinnen en voor Niels zijn wetsuit, stappen we in een busje wat al helemaal gevuld is met... Belgen! Alez zeg, als dat geen zotte trip wordt! Het is een goed uur rijden naar de haven van waaruit de boot vertrekt en onderweg genieten we van het mooie landschap, houden we soms ons hart vast voor de 'rijvaardigheid' van onze chauffeur en luisteren we naar de spelletjes die onze Belgische vrinden aan het doen zijn. Eenmaal bij de haven moeten we nog een tijdje wachten en zien we hoe houten vissersboten volgeladen worden met locals. Zij gaan ook naar het eiland, alleen niet om te duiken of snorkelen maar om de tempel te bezoeken. Al vrij snel is het voor ons ook tijd om in te laden maar bij de boot wacht ons een onaangename verrassing: de duikers gaan op een andere boot dan de snorkelaars. Hmm, dat is ook niet gezellig. Maargoed, we zien elkaar weer bij de lunch en ik mag me bij het Belgische gezelschap voegen en Niels stapt samen met nog een Nederlander aan boord van het andere bootje. We varen een kleine 20 minuten en gaan dan voor anker bij een groot rif net voor het eiland. Nadat onze kapitein Awi wel duizend keer (oké, misschien iets minder vaak maar het was knap irritant) heeft gezegd dat wanneer we spullen verliezen, we hem moeten betalen mogen we dan eindelijk het water in. Er gaat een gids met ons mee en ik besluit om bij hem in de buurt te blijven, want hij ziet vaak meer vissen dan ik. Het eerste wat ik zie, en waar ik ook nauwelijks omheen kan mede door het gegil van de Belgen, zijn kleine, roze kwalletjes. Met mijn beste zwemmoves probeer ik ze te ontwijken en even later zijn ze gelukkig verdwenen. Het koraal is prachtig en het lijkt wel oneindig. Het is met name grijs en gelig maar sommige stukken zijn mooi roze en lijken wel een soort roze terrassen in het water. Ik zie de meest mooie vissen in allerlei kleuren, groot en klein, dik en dun, blauwe zeesterren en na wat porren in anemonen zie ik ook heel veel Nemo's bij elkaar. Heel gaaf!

Hierna meren we aan bij het eiland, klets ik wat met de Belgische dames en dan komt ook Niels het eiland op gewandeld. Ik hoor al aan zijn stem dat er iets niet goed is en ja hoor, de camera is stuk. Tijdens de duik, op tien meter diep, is er water in de behuizing gekomen. Balen! Helemaal omdat Niels een haai en een schildpad heeft gezien! Ook hij heeft onderwater genoten van al het moois en gelukkig heeft zijn duikbuddy ook een camera en kunnen ze de foto's later delen. We eten een boterhammetje op het strand van het eiland en al gauw wordt Niels al weer geroepen om weer aan boord te gaan voor de volgende duik. Net wanneer hij op de boot staat, komt er ineens een hertje het strand ophuppelen. Oké, dit is wel het laatste dier wat ik hier op een onbewoond eiland op het strand zou verwachten. Het beestje keek zelf ook een beetje verbaasd om zich heen maar bleef toch een aantal minuten aan de waterkant staan. Zo plotseling als hij verscheen, zo plotseling is hij ook weer in de bosjes verdwenen. Later blijkt dat het helemaal niet zo bijzonder is dat we een hert gezien hebben, want de naam van het eiland betekent 'hert'. Het eiland heet dus eigenlijk gewoon 'Herten-eiland'...