'We are now approaching Jakarta AirPort. The temperature is now 30 degrees.' Eindelijk! We zijn er! Vanuit het vliegtuig lopen we direct tegen de balie aan waar we ons visum moeten regelen. Een norse man, die volgens mij zijn werk allang niet meer leuk vindt, vraagt zonder ons ook maar te groeten om onze paspoorten. Hij vraagt hoe lang we blijven, wat we gaan doen, krabbelt en stempelt iets in mijn paspoort en zegt: 'No extern!' Uhh wat? 'No extern!' We kijken elkaar aan en komen tot de conclusie dat we beide niet begrijpen wat de fijne man bedoelt. Na een 'I don't know wat you mean' volgt er een diepe zucht van de man en gaat hij, zonder enige moeite te doen om uit te leggen wat hij bedoelt, verder met Niels zijn paspoort. Na het stempelen legt hij het paspoort open op de balie, wijst naar de datum en zegt dan: 'No extend!' Aha, now we're talking! We mogen niet langer dan 30 dagen blijven, zeg dat dan... We mogen nu officieel Indonesië in, joepie! Maar zullen onze tassen ook goed zijn overgekomen? Dat is de grote vraag na onze toch wat bewogen heenreis. Na nog geen 5 minuten wachten werd onze vraag beantwoord, want daar lagen onze tassen op de band. In het vliegtuig hadden we intussen onze plannen gewijzigd. In plaats van Sumatra gaan we nu eerst naar Java. Dit scheelt veel reizen, geld en tijd. Op zoek dus naar een ticketbalie om een ticket naar Yogyakarta te boeken. Het eerste wat ons opvalt als we de terminal inlopen, is de drukkende warmte en de vele mensen die overal op de grond zitten. Van hele families tot mensen alleen en wat ze er doen is een raadsel. Ondanks dat hier veel 'westerlingen' reizen, worden we door veel mensen aangekeken. Wat ook gelijk opvalt is de vriendelijkheid van de mensen. We vragen een aantal mensen waar we heen moeten en iedereen helpt ons graag. Bij de ticketbalie is het een soort selfservice: er staan twee computers waarop we online tickets kunnen boeken en een (weer zo'n vriendelijke) jongen helpt ons daarbij. Hier blijkt dat Yogyakarta toch niet zo'n goede keuze is, de ticketprijzen zijn hoog! Dus besluiten we om in plaats van onze reis te starten op Java, onze reis hier mee af te sluiten en nu gelijk naar Bali te gaan. Zo gezegd zo gedaan en een klein uurtje later zitten we met geboekte tickets te wachten bij gate b7. Een beetje lezen, een beetje internetten, alvast een eerste hotel boeken op Bali, onze chauffeur alvast een berichtje sturen... En dan zien we op het scherm staan dat onze vlucht vanaf gate B5 vertrekt. Dus daar maar heen gelopen en verder gegaan met bovenstaande... Waar in Nederland iedereen tien minuten voor boardingtime al zenuwachtig heen en weer gaat lopen en in de rij gaat staan, gebeurde er hier op de precieze boardingtime nog helemaal niks. Iedereen zat nog even relaxt en leek niet van plan om in beweging te komen. Ook bij de gate was nog niks van beweging te zien. Na 5 minuten vonden we dit toch wat vreemd en zijn we eens gaan vragen hoe dit zat. En hier ons eerste bewijs dat we aan de andere kant van de wereld zitten: 'No sir, the gate on the screen is wrong. You need to be at the gate that is in your paper!' Oké, waar we in Nederland dus altijd goed de borden in de gaten moeten houden voor een eventuele gatewijziging, staan die borden hier eigenlijk voor niks.. Of toch wel voor iets, om je in de war te brengen. Zoals we inmiddels gewend zijn, had ook deze vlucht vertraging maar uiteindelijk landden we aan het begin van de avond op Bali, Denpasar AirPort. Hoe fijn is het dan om iemand met een bordje met 'Niels Vermeer' te zien staan die je naar je hotel gaat brengen? Heel fijn!

Onze chauffeur I Made staat ons met een grote glimlach op te wachten en brengt ons naar zijn auto. Hij excuseert zich gelijk voor het feit dat zijn auto ver weg geparkeerd staat, iets wat we nog vaak gaan meemaken. Balinezen excuseren zich zo ongeveer overal voor. Tijdens de rit van een klein uurtje in het donker doen we gelijk al veel indrukken op. Bijvoorbeeld het chaotische verkeer waarbij scooters, auto's en busjes door elkaar rijden zonder enige regels. 'If you can go, than go!' aldus I Made. Er bestaan ook verschillende varianten van scooter rijden: met helm, zonder helm, in je eentje, met z'n tweeën, met z'n drieën, met z'n tweeën en een kindje gesandwicht in het midden en de vrouw met twee benen aan een kant, kind half zittend/half staand op de punt van het zadel en dan twee volwassenen met nog een kind gesandwicht in het midden en laten we de scooters volgeladen met weet ik veel hoeveel flessen water, zakken rijst en andere spullen niet vergeten. Laten we maar niet beginnen over wat er in Nederland zou gebeuren als je zo op een scooter zou zitten. Gelukkig zitten wij niet gesandwicht in een prima auto richting het onderste puntje van Bali: Bukit Badung.