Onderhandelaren, dansers en acrobaten in spe

In eerste instantie was het plan om dit weekend naar Hell’s Gate te gaan, maar helaas voelde niet iedereen zich even goed. Hierdoor hadden we besloten om er een rustig weekendje van te maken. Op zondag voelden de meesten zich gelukkig al een stuk beter, dus dachten we dat het wel leuk zou zijn om toch nog wat te doen dit weekend. Voordat we naar Kenia kwamen had Romy de Action leeggeplunderd met schoolspulletjes. Deze hadden we nog steeds, en het was hoogtijd om deze af te geven. De zoon van onze stagebegeleider gaat naar een kostschool in de buurt, dus vonden we dit wel een geschikte plek. Dit verliep wel iets anders dan we hadden verwacht, we werden namelijk voor een klas gedropt met de boodschap: ‘He, joh, vertel even wat over jezelf.’ Ehhhh…. Gelukkig hadden we Shirley bij ons, die redde ons uit de brand, door te vertellen wat we hier kwamen doen. Hierna kregen we een spoedcursus Swahili en de leerlingen een spoedcursus Nederlands. Aan het begin waren ze nog wat verlegen, maar na een tijdje kwamen de vragen snel op gang. Gelukkig waren de meeste kinderen erg enthousiast. Dat was ook wel te merken toen we vroegen of we een foto mochten maken. Wij dachten, de leerlingen blijven lekker zitten en we maken een foto, maar nee. De tafels werden omver gelopen en de kinderen sprintten naar ons toe voor de meest chaotische selfie ooit. Het resultaat mag er wezen.

We hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om de dingen die een paar weken geleden op het programma stonden in Nairobi, maar toen niet gelukt waren nu nog te bezoeken. Shirley wilde ook wel weer met ons mee. Ondanks dat we de vorige keer al op de intense Masaai Market waren geweest, wilden we hier toch nog wel weer een keertje heen, omdat de spullen die ze er verkochten zo leuk waren. Deze keer waren we iets beter voorbereid, we hadden geld, energie en nieuwe afdingtechnieken ontwikkeld. Bijna om je van te schamen voor hoe goedkoop we de leukste souvenirtjes hebben weten te scoren, maar soms werden we gewoon letterlijk achtervolgd door de verkopers die hun prijzen maar bleven verlagen. Nou, vooruit dan. Deal.
Blut, en met een tas vol met souvenirs gingen we naar The Bomas of Kenya, hier waren we de vorige keer nog niet aan toe gekomen. Hier kwamen we binnen voor de studentenprijs (dit hadden Manon en Romy even voor elkaar gebokst). We namen plaats op de koude, metalen stoeltjes. Bij de Bomas voeren ze (rituele) dansen op, op muziek van verschillende stammen. Halfverwege de show werd er een Chinees uit het publiek gevist en dus voelden we de bui al wel hangen. En ja hoor, nog geen vijf minuten later loopt een man richting ons en wijst hij Femke aan. Even om kijken, er zit toch hoop ik wel iemand achter me. Nee kut, het is te rustig. Oke, daar ging ze dan naar beneden. Deze man ging van alles en nog wat vertellen in het Swahili, maar dat verstaan we natuurlijk niet. Nadat Femke mee gesleurd is van het podium af, verteld hij haar dat hij in het Swahili vertelde dat ze nu zijn tweede vrouw is. Fijn dat ze dat zelf ook weet. Gelukkig kwam ze snel weer terug. Maar dat was niet van lange duur. Bij de volgende dans werd ze WEER aangewezen, maar dit keer gelukkig samen met Benthe. Ze moesten mee gaan doen aan de dans, maar hadden geen flauw idee wat ze moesten doen. Dus dan maar lief lachen en een beetje bewegen. Tussen deze Afrikaanse dames ziet je dansen er toch niet goed uit, dus dat hoef je

ook niet te proberen. Natuurlijk was dit leedvermaak voor de andere meiden, dus hebben ze alles vastgelegd.
De Bomas werd afgesloten met een acrobatische act. Hierbij werd er weer iemand uit het publiek gepikt, dit keer was het de eer aan Do. Op het moment dat Do aan komt lopen zie je toch enige twijfel, ze is namelijk een kop groter dan letterlijk iedere acrobaat. Do werd als een ware acrobaat de lucht in geslingerd. Gelukkig waren de kerels erg sterk, want ze kwam weer veilig op de grond.

Als afsluiter nam Shirley ons mee naar een bar/restaurant dat nog maar recent geopend was door wat vrienden van haar. Heel chill, want het was maar twee minuten lopen van ons huisje. Het was een soort barbecue restaurant, waar we heerlijk vlees kregen, al was het wel enigszins taai. Aan de bar vroegen we om een cocktail. We werden een beetje vragend aangekeken, maar de barman verzekerde dat hij wel iets voor elkaar kon krijgen. We haalden alle

mogelijke doemscenario’s in ons hoofd, vooral omdat het een uur duurde, maar het was achteraf een geslaagde cocktail. We willen niet weten hoe veel alcohol er in zat. In dit restaurant hebben we de dag gezellig afgesloten met een hapje, drankje en dansje.