De andere kant van de zorg

Dit weekend en deze week zagen we helaas de andere kant van het ziekenhuis.

Manon werd ziek en moest midden in de nacht naar het ziekenhuis (in Nederland zou dit huisarts zijn), waar Femke, Romy en Benthe meegingen. Toch even een andere ervaring om nu patiënt te zijn. Het voordeel was wel dat het nacht was, en daardoor best rustig waardoor we snel geholpen werden. Al had dit voor ons niet veel uitgemaakt aangezien we wit en medewerkers zijn. Hierdoor krijgen we altijd voorrang. Soms toch best handig dat wit zijn, soms.

Wat wel heel handig was, was dat Dominique en Manon twee dagen geleden hun bloed hadden laten testen (ze stonden op het lab), en zo konden we deze uitslagen mooi gebruiken om te vergelijken met vandaag. Toch wel een duidelijk verschil zichtbaar. Maar door 2 zakken infusie (ringerlactaat en glucose met buscopan en metoclopramide) konden we na een aantal uur weer naar huis (om

5:00 in de ochtend, wordt het al licht?). In eerste instantie wilde ze ons een kamer op de private rooms geven, alleen deze waren al vol. Dit vonden we eigenlijk niet zo erg want onze eigen bedden in onze eigen omgeving slapen natuurlijk veel lekkerder. Wel gingen we met een shitload aan medicatie naar huis. Conclusie: Again een bacterie? Gastritis? Jupp! Gezellig! 3e AB kuur is van start.
Helaas was het dus nog donker (het was nacht) en moesten we toen het infuus ingelopen was nog wachten op de driver Tony die ons naar huis kon brengen. ‘Ja ik kom er zo aan, paar minuutjes.’ Oke, prima. Een half uur later was er nog niemand. We vragen ons af of we ooit gaan wenen aan de Keniaanse manier van klokkijken. Als vermaak hadden we in de tussentijd handschoenen opgeblazen, kan je overigens vet leuke kippen mee maken voor je demente patiënten. Zijn ze weer helemaal blij. Maar ja, zo is maar weer duidelijk dat het niveau daalt met vermoeidheid…

Manon en Romy
Dinsdag was de geluksdag van Manon (enige dag dat ze zich goed genoeg voelde om naar stage te gaan). Manon en Romy stonden samen op de MOPC waar we de mazzel hadden dat Sydney (arts) dienst had en het voor ons hierdoor een erg gezellig en leerzaam dagje was.

Naast alle mensen met een chronische ziekte kwamen er vandaag ook veel moeders met 2 weken oude baby’tjes. Het leuke was dan ook dat Romy en Manon al snel zelf de baby’tjes volledig mochten onderzoeken, terwijl Sydney de moeders nakeek. De eerste keer wisten we alleen niet zo goed wat we allemaal moesten nakijken, maar na een korte uitleg ging het ons al snel goed af. Het leuke was ook dat bij bijna alle moeders en baby’tjes de vader mee was. In het ziekenhuis zien we verder namelijk amper de vaders te vinden. Dus konden we de vaders mooi betrekken bij het onderzoeken van de kindjes waarbij we keken naar de ogen, nek en de navelstreng. De navelstreng moet er namelijk na ongeveer 2 weken vanzelf afvallen, dus was dit een mooi controle moment om te kijken hoe de navelstreng eruit zag. En natuurlijk hebben we ook eventjes met de baby’tjes geknuffeld!

De weg naar huis was ook een interessante ervaring. Het stormde namelijk heel erg en aangezien het hier gewoonlijk al erg stoffig is, was het nu echt niet te doen. Maar Sydney bood ons zessen een lift

aan in zijn auto. Dit werd wel proppen, aangezien er maar 5 personen in de auto kunnen. Dus hebben we knus op elkaar gezeten!

Benthe en Femke
Benthe en Femke stonden aan het begin van deze week op de pedeatrics, de kinderafdeling. Een bomvolle afdeling, met schattige kindjes die je met grote ogen aanstaren en snel wegduiken wanneer je ze aankijkt. Hier lag ook twee volwassen vrouwen. Huh, het is toch de kinderafdeling? De female ward lag vol, dus een dame van ruim in de 70 lag op de kinderafdeling tussen alle hyperactieve kindjes. Zij had een gezwel in haar buik van ruim 26 (!) centimeter. Je kunt je haast niet voorstellen dat dit in een buik past. De arts probeerde het ook te voelen met zijn handen, maar zijn waren niet groot genoeg, zo groot was het gezwel.

De andere dame die op deze afdeling lag moest geïsoleerd liggen. Zij had bij het koken een pan kokendhete olie over haar heen gekregen. Hierdoor had zij brandwonden opgelopen op haar gezicht, oor, arm, borst, buik, en voet. Op deze afdeling was er in een hoekje een klein kamertje waar zij en nog een ander klein kindje lagen met brandwonden. Zij lagen samen ‘geïsoleerd’ in een warme kamer. De brandwonden van deze vrouw werden de eerste dag verzorgd. We zijn hier dik 1,5 uur mee bezig geweest. Dit ging ook op een vrij bijzondere manier. De verpleegkundige begon de wond schoon te maken met steriele handschoenen aan. Daarna werd er vet gaas op de wond aangebracht. Met normale handschoenen. Eh, waarom dan? Toen we dit vroegen antwoorde de verpleegkundige: ‘ja, ik had geen steriele handschoenen meer.’ Eh, heel logisch. Denk ik. Niet echt eigenlijk. Maar oke. ‘Ja, maar waar deed je dan niet eerst gewone handschoenen aan en daarna steriele?’ ‘Nu raak ik de wond veel minder aan.’ Eh. Ja, nou oke, niet helemaal mee eens. Maar nu komt de rare twist. De verpleegkundige liet een nieuw paar steriele handschoenen halen voor de gazen en het verband wat hij als laatste op de wond ging aanbrengen. HAD DAT DAN EERDER GEDAAN.
De volgende dag zou waarschijnlijk de wond van het kleine kindje verzorgd worden. We hadden bij deze volwassen vrouw al gezien hoe ongelofelijk pijnlijk dit er aan toe ging en vonden dit moeizaam om te zien. Het jongetje moest de kamer toen ook uit, omdat hij anders echt te erg getraumatiseerd zou worden. We vonden het al sneu genoeg om te zien hoe rot het was voor deze vrouw om dit te onder gaan, dit hoefden we niet ook nog te zien bij een klein kindje. Gelukkig liepen we die dag een hele lange artsenvisite en hebben we op deze manier onze tijd toch nog erg nuttig en leerzaam besteed.

Annelien en Dominique
Deze stageweek stonden wij de hele week op maternity. Op deze afdeling liggen vrouwen die binnenkort gaan bevallen. Vaak van een levende baby maar sommige ook van een overleden baby. Deze vrouwen liggen allemaal samen op dezelfde zaal. Wij vonden dit best heftig. Als je als vrouw moet verwerken dat je een miskraam hebt en om je heen zie je allemaal vrouwen die gaan bevallen of net bevallen zijn van een levende baby. Helaas is er geen ruimte in het ziekenhuis om deze vrouwen apart te laten leggen. Een dame die er lag was al 32(!) weken zwanger en verloor haar baby omdat ze eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) kreeg. Aan de ene kant waren we erg nieuwsgierig om te zien hoe haar bevalling zou zijn en hoe het is om een overleden baby te zien, maar aan de andere kant leek dit ons ook weer erg heftig om te zien. We wisten beide niet zo goed hoe we zouden reageren als we een baby’tje die eigenlijk volledig (maar echt heel klein is) en overleden is zouden zien. De bevalling was niet uit zichzelf gestart en daardoor kreeg deze mevrouw medicatie om de bevalling op te wekken. Het zou het eerste kindje voor deze mevrouw zijn en haar familie waren beide onervaren in hoe het zou moeten verlopen. Ze hadden het gevoel dat de mevrouw in gevaar was omdat het ‘te lang’ duurde. Ze wilde graag naar een ander ziekenhuis. De arts heeft geprobeerd uitleg te geven dat het normaal gaat en dat het gevaarlijk is als ze weg gaat uit het ziekenhuis, maar alsnog wilde ze weg.
We hebben ook een horror bevalling gezien. Horror voor de moeder. Pfoe! Ze was al een tijdje aan het persen en raakte vermoeid. Hierdoor moesten de verpleegkundigen ‘meehelpen’. Ze duwden super hard op de buik terwijl de andere verpleegkundige het hoofdje eruit probeerde te krijgen. Dit lukte nog steeds niet en de mw hield haar benen niet goed omhoog dus moesten Annelien en Do haar benen vasthouden. De moeder werd ook uitgeknipt. Toen de baby EINDELIJK geboren was was het baby’tje erg blauw en slap. Gelukkig ademde het baby’tje wel zelfstandig, maar hij huilde amper. Ineens waren alle extra verpleegkundigen weg en was de laatste verpleegkundige de moeder aan het hechten. Wie voor het kind zorge? Wij...gelukkig hadden we al een paar bevallingen gezien waardoor we een beetje wisten wat we moesten doen. Maar dit is niet echt normaal..De baby zou naar de NBU gaan in een couveuse met zuurstoftherapie. Na een dik uur was de baby toch een heel stuk opgeknapt waardoor hij toch naar de moeder terug mocht op de afdeling. Verder deze week hebben we meerdere keizersneden kunnen meekijken en nog een interessante operatie. Een jongen van 7 jaar had zijn beide botten in zijn onderarm gebroken. Deze moesten weer op elkaar en vastgezet worden. Bijzonder om te zien hoe dat gedaan werd!
Verder die week hebben we meerdere natuurlijke bevallingen en keizersnedes gezien. De stageweek ging t/m vrijdag omdat we toen naar Mombassa gingen!