Het plan fallt in het water

Om in te spelen op de Keniaanse tijden hadden we een half uur eerder dan ons gewenste vertrek met de driver (David) afgesproken. Wonder boven wonder was de driver deze keer wel op tijd. Of, nouja, op tijd. Tien minuten later. Dit is al een hele verbetering. Hierdoor stond helaas wel onze wekker NOG eerder dan onze wekker voor stage. Zucht.

Na de plan sessies van Romy en Femke op het lab, leek het ons wel interessant om op zoek te gaan naar een waterval. Uiteindelijk waren er twee, relatief onbekende watervallen uit gekozen die enigszins in de buurt waren.
Aangekomen op bestemming 1: Paradise Lost. Hier kwamen we bij entree al gelijk een challenge tegen. In Kenia is er namelijk een aparte prijs voor de bewoners en de buitenlanders. Denk je, oh dat scheelt een klein beetje. Klein beetje veel dus. Kenianen betalen voor een bezoek aan een groot Nationaal Park zo’n 400 KSH (ongeveer 3 euro). Buitenlanders betalen hier zo’n 40 dollar voor. Lullig.
Gelukkig hadden we Romy bij ons, die vol overtuiging tegen de poortbewaker vertelde dat we bewoners zijn. Hij keek ons vol ongeloof aan, maar we mochten naar binnen voor de Keniaanse prijs. Inburgeringscursus gehaald?
Doordat Paradise Lost relatief onbekend was en we vroeg aan kwamen, waren er vrij weinig blanken te vinden. Beter gezegd, er was helemaal niemand. Waarom? Er was geen waterval. Smooth. Die is er schijnbaar alleen tijdens het regenseizoen. Desondanks was de omgeving prachtig en zijn de grot in geklauterd (met de nodige moeite) die achter de ‘waterval’ lag.

Enig logistiek probleem, de tweede waterval die op het programma stond was ook geen waterval. Dat kon de organisatie van Paradise Lost ons al wel vertellen. Omdat we toch wel graag een waterval wilden zien, hebben we samen met David een snelle Google tocht doorlopen en kwamen we uit bij Fourteen Falls. De dame die hier de entree bewaakte was onwijs gezellig (not). We moesten namelijk de buitenlandse prijs betalen voor de auto, terwijl wij hier natuurlijk niet eens een auto hebben. Dit werd ook tegen mevrouw verteld, maar dat stelde ze toch niet zo op prijs. Zonnetje in huis? De beste dame was er al lang klaar mee en heeft ons uiteindelijk wel naar binnen gelaten voor de buitenlandse-kinderprijs (omdat we niet meer geld gaven misschien). Toch wel zo vriendelijk van haar.
De waterval was een prachtig gezicht en maakte een flink kabaal. Er waren hier weinig blanken te zien (wel geteld twee fatsige

Amerikanen), maar het was wel overladen met scholen. Direct worden we door allemaal mannen met hesjes aangesproken om ons over te halen om de watervallen over te steken. Iets wat de eerder genoemde Amerikanen momenteel aan het doen waren, met de nodige moeite. Dit zorgde voor enig leedvermaak, maar ook wat huivering bij ons. Maar, vol goede moed gingen we daar dan toch.

De tocht begon ‘boven’ aan de waterval, binnen no time stonden we beneden, waar we met een half zinkend bootje (eerder gewoon een houten plank, net de Titanic) het water over staken. Nou, daar waren we dan, aan de overkant. Direct was de ondergrond alleen nog maar van rotsen (en afval). Langzaam maakten we onze weg steeds dichter naar de waterval toe. De gids vond het blijkbaar nodig om een volledige fotoshoot te gaan houden, want bij haast iedere steen, boom of krakkemikkig bruggetje moesten er foto’s gemaakt worden.
Dat de ondergrond rotsen en afval was, is geen understatement,

overal, letterlijk OVERAL lag rommel. En slippers. Heel veel slippers.
Terwijl wij voorzichtig onze weg aan het vinden zijn, springt er ook nog een Keniaan van de waterval af. Met een backflip. Het leek bijna op een zelfmoordpoging. De gids moedigde ons daarna aan om zelf te springen of een duik te wagen in het afvalwater. Nee, bedankt, niet echt geïnteresseerd om te zwemmen in een drijvende vuilnisbelt.

Eenmaal weer naar boven te zijn geklommen was het dan tijd voor het spannendste deel van de dag, het oversteken van de waterval. Aan het begin kon dit nog over droge stenen, maar op een gegeven moment kwam daar dan toch de tijd dat wij onze schoenen uit moesten doen. We moesten het water in. Onze oorspronkelijke gids werd nu vergezeld door een van zijn maatjes, om nog een extra handje te bieden. Dit was soms ook wel nodig. In het water lagen namelijk ook stenen, alleen deze waren echt SPEK glad. De nodige teen, hand, arm, scheenbeen en wat dan ook werd beschadigd. Gelukkig worden we verpleegkundigen.
De vibes lezen konden de gidsen alleen niet echt. Het was blijkbaar niet spannend genoeg, want ze besloten om ons langs de rand van de waterval te laten lopen. LETTERLIJK de rand. Dit is geen grap, we stonden op het randje van de steen waar het water al vanaf viel. Deze gidsen lopen deze route natuurlijk zo’n 30x op een dag. Plus, ze dragen Crocs (fashionstatement). Oftewel, ze kennen deze route uit hun hoofd. Ze sprintten haast die waterval over. Helaas was dit voor ons niet het geval. We liepen in een ketting door de waterval, wat er voor zorgde dat de een nog aan de volgende aan het uitleggen was waar zij haar voet moest neerzetten, terwijl de gids al weer 4 stappen verder was. Hierdoor kon zij weer zelf opnieuw gaan uitvogelen waar ze moest gaan staan. 9 van de 10 keer was dit dan natuurlijk fout waarop er naar je geroepen werd ‘NO, NO NO! PUT YOUR FOOT THERE’, waarbij er wild gebaard werd, waar je niet perse heel veel duidelijker van werd.
Maar goed, eind goed, al goed, we waren aan de overkant en stiekem was dit toch ook wel een hele vette ervaring!
Dit vond de gids ook. Dus hij dacht even wat meer geld te vangen. Na hard onderhandelen had Benthe vooraf met hem een prijs afgesproken van 4500 KSH (grapje, valt wel mee, Benthe is daar te lief voor). Nu, weer veilig aan kant, hangt de gids een heel verhaal op, over de jongen die van de klif sprong, de foto’s die hij had genomen, zijn extra helper en over hoe geweldig en veilig hij ons wel niet gegidst had. Hij sluit zijn verhaal met de opmerking: ‘zullen we er 6000 KSH van maken?’. Na ‘vriendelijk’ met deze man in gesprek te gaan, hebben we duidelijk aangegeven dat dit natuurlijk niet is hoe Nederlanders zaken doen. Jammer voor hem. Plus, hij moest toch nog wachten op zijn geld, want David was een mietje en had gekozen om niet de waterval over te steken. Dit resulteerde er in dat wij geen autosleutel hadden en we moesten wachten totdat hij weer terug kwam.
In de tussentijd besloten we een bezoekje te brengen aan de WC. Een oplettende gids ziet zijn kans wanneer wij lopen richting het toiletgebouw en sprint naar de ingang.
‘Are you going to use the toilet?’
‘Eh, yes.’
‘We charge 50 shillings for that.’
‘NO, YOU DON’T’ – riep Femke (misschien een beetje agressief), terwijl we door liepen naar de WC (gat). De gids was het wel met ons eens want toen we de WC’s uit liepen was hij nergens meer te bekennen.

Na een onwijs gave ervaring, werd de dag afgesloten bij de Keniaanse versie van de KFC en lagen we daarna allemaal rond oma bedtijd weer te slapen.