Roadtrip

Onze reis naar het Malava forest begon om 8:00 uur ‘s ochtends op donderdag. Stipt 8 uur stonden we voor ons appartement met onze hutkoffers vol spullen, voor drie dagen weg. Tien minuten later stonden we nog steeds op dezelfde plek, de driver was te laat. De vraag was ook wie de driver eigenlijk zou zijn en hoe we deze man zouden herkennen. Ons vinden zou voor hem erg makkelijk zijn aangezien wij de enige blanken zijn hier. Bij ieder busje wat aan kwam rijden hoopten we dat hij af zou slaan ons weggetje in, maar uiteindelijk kwam daar dan toch iets onze kant op gereden! Na even Tetris spelen in de kofferbak waren we allemaal ingeladen in de auto, klaar voor de rit van 380 km. Nu zou je denken, oh valt mee, dat doe je wel in een uurtje of 4/5 als je even doorrijdt. Met de Keniaanse wegen in gedachten en hulp van Google Maps hadden we ons al ingesteld op een reis van 6 tot 7 uur. Onderweg kwamen we veel dieren tegen, zoals bavianen (nee, dit zijn geen apen), wilde honden, koeien, en, als hoogtepunt: zebra’s met kleintjes! Daarnaast vertelde de driver veel over de omgeving en stopte hij soms op mooie uitzichtpunten, zeker wanneer er erg enthousiast gereageerd werd wanneer we iets moois spotte, stopte hij voor ons. Na al dit moois, was er nog een ander ding wat letterlijk OVERAL te zien was, namelijk de groene hutjes van safaricom en mpesa. Safaricom is zegmaar de KPN van kenia en wat Mpesa is, dat weten we eigenlijk niet zo goed. Maar je hebt het wel voor ALLES nodig.
Al deze stops zorgen voor veel mooie plaatjes, maar 7 uur na vertrek kwamen we er achter dat we toch nog een flink stuk voor de boeg hadden. Hoe langer de rit duurde hoe meer we erachter kwamen dat de rit veeeel langer zou duren (uiteindelijk ruim 10 uur :’( ). Iets wat ook niet bepaald hielp met hoe lang de rit duurde, was het feit dat wij onder de veronderstelling waren dat wij naar Kakamega en het bijbehorende regenwoud zouden gaan. Onwetend als wij waren hadden we een hotel geboekt wat uiteindelijk bleek te liggen in de provincie Kakamega en niet in de stad. Dit maakte dat de rit uiteindelijk NOG langer duurde en waardoor we uiteindelijk besloten om naar het iets minder bekende maar minstens net zo mooie Malava forest te gaan.

Even iets meer diepgang over de Keniaanse wegen en het verkeer. Er geldt slechts een regel: rijdt links. Nouja, er zullen er vast wel meer zijn, maar die doen er niet toe, want er is toch niemand die ze na leeft. Zelfs deze ene regel word soms al met een korreltje zout genomen. Bij het inhalen op de ‘snelweg’, dit is een tweebaansweg die minder gaten bevat dan een normale weg, rijdt je dus op de rechter rijstrook. De Keniaanse bestuurders halen het liefst zo veel mogelijk tegelijkertijd in, dus soms word er ook van een

tweebaansweg een drie of vierbaans gemaakt, lekker knus. Bij het inhalen gaat de bestuurder soms vrij laat pas naar links, zo laat, dat je al bijna de tegenligger in de ogen kunt aankijken. Ook is de weg niet exclusief voor automobilisten. Hier bevinden zich ook fietsers, die gaan liften aan vrachtwagens en motoren, die zo bepakt zijn dat een Nederlander op een fiets daar nog niet eens tegenop kan. We kwamen een motor tegen met een stapel matrassen achterop waar de prinses op de erwt jaloers op zou zijn, geen grappen. Daarnaast passen er ook meer passagiers op een motor dan je zou verwachten, met een beetje je best doen rijden er soms motoren langs met wel 4 (!) mensen. Deze motoren zijn niet zo groot als in Nederland en meer te vergelijken met een brommer.
Dat de Keniaanse rijstijl vrij heftig is, bleek ook wel toen we langs een memorial monument reden. Een jaar geleden was er op de desbetreffende weg een ongeluk geweest waarbij twee petroliumvrachtwagens recht op elkaar waren geklapt. Hierdoor lekte

het olie overal uit deze vrachtwagens, waar allemaal Kenianen op af kwamen, dit was natuurlijk gratis geld! Waarschijnlijk is er echter een iemand met een peuk of iets dergelijks te dichtbij gekomen, waardoor alles in de hens is gevlogen, +- 70 doden. Sindsdien is op deze weg een splitsing aangebracht met betonen blokken tussen de rijbanen. Helaas heeft dit op andere wegen nog niet het geval en kwamen we geregeld auto’s en vrachtwagens aan de kant van de weg tegen.

Eenmaal aangekomen genoten we allemaal erg van de warme douche EN: wifi. We konden eindelijk fatsoenlijk onze haren wassen en daarna videobellen met onze families. Er ontstonden wel soms wat probleempjes door de onweersbuien. De stroom is 3x uitgevallen en we hadden een dag lang geen water op onze kamers. Gelukkig was dit weer tijdig geregeld zodat we de volgende dag weer warm konden douchen! Zes blije meisjes!

Vrijdag om 11:00 uur begon onze mooie wandeling door het Malava forest samen met onze gids Solomon. De gids kon ons veel vertellen over de omgeving, bomen en dieren. We konden hem helaas niet altijd even goed verstaan, maar alsnog hebben we veel geleerd. We hebben alleen niet alles onthouden. Oeps.
Daarnaast hebben we onze eigen fanclub gekregen. De kinderen in de omgeving waren erg nieuwsgierig naar ons en volgde ons dan ook op veilige afstand in de bosjes. Zeker omdat ze bang waren om gesnapt te worden voor het smokkelen van hout aangezien hiervoor betaald moet worden. In eerste instantie renden deze kindjes dan ook heel hard weg, maar toen ze zagen dat we wit waren overwon toch de nieuwsgierigheid. We kunnen natuurlijk in geuren en kleuren gaan proberen te vertellen hoe het regenwoud er uit zag, maar zouden het regenwoud dan te niet doen. Foto’s vertellen meer dan woorden!

Net optijd voor de regenbuien waren we rond half 3 hongerig weer terug bij ons hotel. We probeerden onze honger te stillen met koekjes, maar eindigden met een groot bord patat.
De volgende dag zouden we weer om 8:00 uur opgehaald worden door de driver voor de terugreis. Onze driver vond het alleen erg leuk om grapjes te maken, dus wanneer wij om 8:05 uur hem belden met de vraag waar hij was, maakte hij de ‘grap’ dat hij dacht dat we de volgende dag pas opgehaald moesten worden. Hij moest nu dan nog minimaal een uur rijden voordat hij bij ons zou zijn. Echter stond hij na 5 minuten voor de deur. Heel grappig….
Onze terugreis duurde gelukkig wat korter dan de heenreis met een uur pauze bij de KFC. Toen we thuis kwamen in Kitengela kregen we wat onaangename verassingen. Ten eerste, er was geen water. Ten tweede, maandag zou het water pas weer gefixt worden. Gelukkig kregen we gratis water, alleen, ten derde, dit was zoutwater. Hierdoor konden we dit alleen gebruiken om de wc door te spoelen.
De dag sloten we wel goed af met 2 grote flessen wijn, fuck de dealer (kaartspel), een dronken wc-deur (don’t ask) en om 00:00 uur hebben we gezongen voor onze jarige job Benthe. Vlak hierna belde

haar vader om haar te feliciteren.
Tot iedereens verbazing werd niemand wakker met een kater, is dat eens even winnen. Hierna begon het wachten totdat de mensen kwamen die onze wifi zouden gaan installeren. We hadden rond 10:00 uur afgesproken. Uiteindelijk kwamen zij op de Keniaanse tijd. Dit betekent minimaal 1 uur later dan afgesproken. Drie van ons waren alvast maar wat boodschappen gaan doen. Toen de 3(!) mannen aankwamen om de router te kunnen installeren vonden wij het prettiger als we weer allemaal thuis waren. Toen wij aangaven dat dit ongeveer 5-10 minuten zou duren vroegen ze lachend of dit in Keniaanse tijd of onze tijd was. De router was hierna mooi geïnstalleerd, alleen de code om in te kunnen loggen hebben we op

het moment van schrijven (16:00 uur) nog steeds niet ontvangen.
Wel hebben we vandaag Benthe haar verjaardag kunnen vieren met slingers, een kaart en taart! We gaan zo, als kers op de taart, ook nog eens lekker uiteten! Wij zijn nu even allemaal smikkelen.