Work Work Work Work Work

Ook week twee is al achter de rug en er zijn weer een hoop ervaringen op gedaan!

Romy en Manon
Romy en Manon eindigden vorige week vrijdag op de post natal unit en begonnen deze week dan ook met 2 dagen op de post natal unit.

Wat hebben wij het naar onze zin gehad!! We begonnen de ochtenden met het wassen van de baby's en vervolgens natuurlijk ook even geknuffeld met de baby'tjes. Romy had al veel ervaring met baby's doordat zij net Jill in haar familie heeft mogen krijgen. Dus

kon ze mooi wat weetjes en tips vertellen!

Helaas was er ook een moeder erg ziek. De moeder had diarree en kreeg extreem veel infusie, had koorts en voelde zich zichtbaar beroerd. Manon mocht het kindje vasthouden toen de moeder uit bed was, toen de moeder terugkwam vroegen we of we het babytje weer bij de moeder moesten neerleggen. Waarop de moeder bijna smeekte of Manon en Romy het babytje voor haar vast wilde houden omdat ze zich zo slecht voelde. Toen kwam het bezoek en dachten we het babytje aan de vader te geven, het bezoek bestond alleen uit mannen en ze hebben niet eens een seconde omgekeken naar de baby, wat wij erg hard vonden. Maar hier blijkt het redelijk normaal te zijn...
De volgende dag kregen we te horen dat het babytje op de new born unit lag, omdat het geisoleerd moest worden van de moeder om besmetting te voorkomen. Romy en Manon mochten in de middag dan ook een paar uur lang met het babytje op schoot zitten zodat het babytje in ieder geval vastgehouden werd. Ook mochten we de baby melk geven, wat erg schattig was!

Op een echo van de buik van de moeder was een ophoping te zien, maar om hier een goed beeld van te krijgen moest er een ct scan gemaakt worden.
Ons ziekenhuis heeft geen ct scan, dus moest de moeder met de ambulance naar een ziekenhuis nog geen 5 minuten rijden verderop --> we vonden het dan ook erg knap dat het in totaal 2 uur heeft geduurd voordat we weer terug waren haha. De moeder stond erg wankel op der benen, maar moest wel zelf 2 verdiepingen naar beneden lopen en in de ambulance klimmen. Wantja de brancard is natuurlijk niet logisch om te gebruiken

Annelien en Femke
Annelien en Femke begonnen de week met twee dagen op de private ward. Dit is even plat gezegd de afdeling voor de rijke lui. Zij betalen extra om op een privé kamer te liggen. Je merkt dat er op deze afdeling meer geld beschikbaar is omdat er meer geavanceerde spullen tot hun beschikking zijn, zoals een luchtwisselmatras en speciaal schuimverband. Ook lag er een man in de private ward die echt een typische traditionele Keniaan was. Vol goede moed liepen we deze kamer binnen om de vitale functies te meten. Netjes, zoals we geleerd hebben, vertellen we wat we komen doen. Alleen was deze man zo traditoneel dat hij geen Engels sprak. Smooth. Gelukje voor ons, sprak zijn familie dit wel, aangezien ons Swahili ook nog al wat aan de wensen over laat. We komen namelijk niet heel veel verder dan ‘hallo, hoe gaat het?’ en ‘bedankt’. Ja, daar kom je echt ver mee dan.
Verder was er niet heel veel te doen op deze afdeling, maar het personeel was erg gezellig. Wanneer je aan het personeel vertelt dat je in Nederland in het ziekenhuis voor ongeveer 5 patiënten zorgt in een dagdienst kijken ze je aan alsof je gek bent. Hier zorgen ze er gerust voor 20. Al is de zorg hier heel anders, maar ze vinden allemaal dat ze het heel druk hebben. Dit vertellen ze, terwijl ze rustig East Africa Got Talent aan het kijken zijn. Juist. Druk. Daarnaast, zoals we al wisten, is het idee van hygiëne in Kenia toch iets anders dan in Nederland. Er was een kindje van 1 jaar met brandwonden in het gezicht en de nek, welke verzorgt moesten worden. De verpleegkundige schrobde goed de wond schoon (met STERIELE handschoenen aan), dit was erg pijnlijk voor het kindje en voor ons ook moeilijk om te zien. Daarna ging de verpleegkundige zonder handschoenen door met het ‘schoon’ opnieuw verbinden, nadat ze alles had aangeraakt. Tja, dit soort dingen blijven voor ons lastig om mee om te gaan.

Benthe en Dominique
Deze week stond Benthe en Dominique op de afdelingen ante-natal. Op deze afdeling liggen vrouwen die zwanger zijn en of problemen hebben met de zwangerschap(bijv een te hoge bloeddruk), of daarbuiten nog andere gezondheidsproblemen (zoals een urineweginfectie of malaria). Malaria is zeer gevaarlijk tijdens de eerste trimester van de zwangerschap en kan leiden tot een miskraam. Een dame was 22 weken zwanger waardoor ze dus in het tweede trimester zat, hierdoor mocht ze de medicatie tegen malaria nemen zonder dat dit schadelijk kan zijn voor het ongeboren kind. Op de tweede dag dat we op deze afdeling waren, voelde de dame haar kindje niet meer en was ze bang dat ze het kindje verloren had. Ze moest meteen naar de radiologie voor een echo. Benthe en Dominique gingen mee, wetende dat ze ook slecht nieuws kon krijgen. Terwijl we aan het wachten waren tot ze aan de beurt was was het erg stil. Iets in het Nederlands zeggen tijdens zo’n situatie terwijl je aan het wachten bent is al moeilijk, in het Engels is het nóg moeilijker. Do zag een schattig kindje voorbij lopen en wilde bijna daar een opmerking over maken, maar toen bedacht ze zich dat de zwangere dame op dit moment bang is haar eerste kindje te verliezen. Geen handige opmerking om te gaan zeggen. Dus zaten we nog steeds in stilte te wachten tot ze aan de beurt was. En toen mochten we naar binnen! Best spannend. Maar gelukkig kreeg ze goed nieuws! Het hartslagje van de foetus was 138 (goed) en er verscheen een glimlach op het gezicht van de dame. Ze had tranen in haar ogen van opluchting. Dus konden we weer terug naar de afdeling. Toen we de ruimte uit gingen wachtte er een mevrouw op haar. Het gesprek was in Swahili dus we konden dit niet volgen. We hadden nog de goede gedachte dat het mental support zou zijn als zij slecht nieuws zou hebben gehad. Achteraf bleek dit iemand te zijn die controleerde of de echo al betaald was. Jammer...
Verder was er weinig te beleven op deze afdeling. Alleen de artsenvisites zijn interessant. Dan kan je vragen stellen aan de arts en naar de labuitslagen bekijken en interpreteren.

Manon en Femke
Woensdag en donderdag stonden Femke en Manon op de family planning. Hier werden alle kindjes gevaccineerd, gewogen en de lengte gemeten. Wat hebben we gelachen om de kindjes, want wat waren ze bang voor ons! Enge wazungu.
Alle pasgeboren babytjes krijgen polio druppels en een tuberculose injectie. De polio druppeltjes mochten wij dan ook zelf geven, maar de tuberculose vaccinatie wilde we echt niet zelf geven. Er moet een litteken ontstaan en wanneer dit niet ontstaat moet het kindje opnieuw gevaccineerd worden. Ook de andere vaccinaties bij de oudere kinderen wilden we absoluut niet geven. De kinderen zijn al zo bang voor ons, dat we ze niet een nog erger trauma willen bezorgen door ze ook nog eens neer te gaan maaien met een hele

enge grote naald.

Vrijdag hadden Femke en Manon een dag op de OK. Bij binnenkomst bij de OK vroegen we hoe laat de operaties zouden beginnen. Hierop was het antwoord: ‘wanneer de chirurg er is.’ Juist ja. Tijd is niet echt een ding hier. Dit bleek ook, aangezien hij pas om 12 uur ’s middags binnen kwam strompelen (dit is nog gunstig gerekend). Blijkbaar is dit heel normaal, want het overige personeel keek niet gek op. Patiënten wachten wel, toch?

Je zou denken dat vrijdag keizersnede dag is, aangezien we 5 keizersnedes hebben gezien. Maar eigenlijk is vrijdag de dag voor de algemene geplande operaties. Welke er amper waren…
Wat wij heel gek vonden was dat er 2 operaties tegelijk werden uitgevoerd (toen de tweede chirurg ook uiteindelijk gesignaleerd was dan), maar dat de deur tussen de operatiekamers de gehele tijd open blijft staan.
Het baby’tje van de moeder welke een keizersnede had gehad, lag dan ook op de operatiekamer van de meneer welke aan zijn prostaat geopereerd werd, dit vonden wij wel een beetje gek… Even om een

beter beeld te schetsen, de OK is in Kenia iets minder hygiënisch dan in Nederland. Terwijl wij bij de baby bezig waren met het aankleden, stonden onze fashionable OK-crocs in de urine van de eerder genoemde man. Gedver. Net als de placenta die ook gewoon op de vloer belandde. En dan te bedenken dat er mensen zijn die die dingen eten. Bah. De tegels op de vloer zijn ook nog eens erg glad. Dat was dus even voorzichtig lopen toen we de baby naar de afdeling mochten brengen.

Later kwam ook Romy bij ons en mochten we de zorg voor de

pasgeboren baby’tjes op ons nemen. Erg fijn dat ze pas toen wij het baby’tje helemaal verzorgd hadden aangaf dat de moeder HIV positief was en dat het baby’tje ook medicatie moest krijgen. Opzich hadden ze dit ook wel van te voren mogen vertellen.. Wel zo prettig. Opzich.
Nog wat geks, de bloeddruk van een van de patiënten (keizersnede) zakte enorm (69/39). Toen wij keken voor de anesthesiemedewerker kwamen we erachter dat deze al eventjes weg was en dat er letterlijk niemand op de waarden van de patiënt lette. Na ruim 10 minuten kwam dan eindelijk de anesthesist weer terug en gaf de patiënt toch maar even wat medicatie voor de bloeddruk. Fijn dat er zo snel gehandeld word! Oh ja, in de tijd dat hij er WEL was, was hij met twee operaties te gelijk bezig. Welkom in Kenia.

Dominique en Romy
Op woensdag tot vrijdag stonden wij op private ward. Vol goede moed gingen Romy en Dominique hierheen nadat we positieve verhalen hoorde van Annelien en Femke. Wij hebben veel ervaring in verpleeghuizen en kregen op deze afdeling ook het gevoel dat we in een verpleeghuis waren. Dus toen we tijdens de theepauze hoorden dat er veel OK’s waren en dat we mee mochten kijken hoefden we

niet lang na te denken. Dit maakte de dag een stuk leuker met keizersneden!
Donderdag begonnen we weer op de private ward. We hadden een interessante artsenvisite weer. Er lag een dame die onder andere een lage hb had en dus een bloedtransfusie nodig had. Haar bloedgroep was alleen niet beschikbaar in de omgeving. Dus waren ze hard opzoek of er in Nairobi bloed beschikbaar was. We weten niet hoe hard ze zochten, later in de middag was er namelijk nog steeds niks beschikbaar.
Op vrijdag lukte het ons echt niet meer om nog een dag op deze afdeling te zijn. We zijn toen naar outpatient geweest waar we beide de week ervoor ook gezeten hadden. Lekker weer iets doen! En hier zitten ook zeer gezellige collega’s. Do was nieuwsgierig wat de artsen deden in de consultation rooms. Rhodah is een hele lieve arts en toen vroeg ze of ze bij haar mocht meekijken en dat vond ze goed! Haar gesprekken met de patiënten waren in Swahili. Maar je kan nog best veel begrijpen als je naar de patiënt kijkt wanneer die uitlegt wat er aan de hand is. En de rapportage van de artsen zijn in het Engels, dus dat was best handig. Do vond het leuk om meer bezig te zijn met de diagnose stellen en meer te weten welke onderzoeken ze hier allemaal doen. Ze geven hier zo snel antibiotica! Niet normaal haha. Maar vaak is dat goedkoper dan eerst nog een heel onderzoek doen om zeker te weten of iemand wel echt een infectie heeft. Dus wordt er meteen maar een AB-kuur voorgeschreven. Romy sloot aan bij Manon en Femke op de OK. En toen hadden we lekker weekend!