'Break a leg'

De een na laatste week is al weer aanGEBROKEN! Deze week hebben we weer een heleboel beleefd en hebben we de week zelfs afgesloten in een ander ziekenhuis!

Romy en Manon
Maandagmiddag werden we aangesproken door een chirurg dat er een interessante operatie zou zijn, met de vraag of we wilden komen kijken. Het bleek om een fikse beenbreuk te gaan (zowel de tibia als de fibula waren gebroken), waarbij ze met een plaat en schroeven de tibia weer zouden vastzetten. De oorzaak van deze breuken was een ongeluk met zijn motor. En om het even nog fijner te maken, dit ongeluk was al 5 dagen geleden gebeurt. Er was alleen nu pas plek om hem te opereren, in de tussentijd moest de man thuis maar afwachten.

Deze operatie leek Romy en Manon wel erg interessant en dus hebben we ons snel omgekleed in de modieuze OK pakjes, afgestyled met een mooi groen mutsje en blauw/wit mondkapje.
Aangekomen in de OK kamer was vrij duidelijk aan de stand van het been te zien dat er iets goed mis was. Ook hadden ze de röntgenfoto opgehangen voor het raam, waar zelfs een leek in 1 keer kan aanwijzen waar het mis gaat.

Daar gingen ze dan aan de slag, met het ikea bouwpakket naast zich. Wat erg gaaf was om te zien was de spier welke over je scheenbeen heen loopt, deze konden we nu erg goed zien.
Toen de chirurgen door hadden dat wij de OK wel erg interessant vonden kregen we zelfs een krukje waarop we mochten staan om zo over en langs de schouder van de chirurg mee te kunnen kijken. Ze gingen af en toe zelfs aan de kant zodat wij foto's konden maken. Op dat moment moesten we wel een beetje lachen om het feit dat wij best wel aan het genieten waren van deze operatie. Okee, we konden iets minder genieten van de lucht van verbrand vlees. Maar de boormachine daarentegen vonden we wel weer interessant.

Op het hechten na vonden we dat ze de operatie erg netjes hebben uitgevoerd! Het resultaat is ook wel goed te zien op de röntgenfoto welke na de operatie is gemaakt.

Zoals gezegd hebben we vele foto's tijdens de operatie zelf gemaakt. Omdat wij ons kunnen voorstellen dat niet iedereen dit hoeft te zoen, plaatsen we de foto's niet. Mocht je toch nieuwsgierig zijn en de foto's willen zien, dan sturen wij ze met liefde op!

Benthe en Femke
De een na laatste week (!) van stage beginnen Benthe en Femke met twee dagen eigen keuze. We waren eerder al samen op de radiologie geweest en vonden dit zo interessant dat we besloten nog een keertje terug te komen. Dit bleek een goede keuze te zijn geweest want we vielen met onze neus in de boter. De docent (een radioloog) van June was er toevallig ook, omdat zij aan het specialiseren is en hij haar in de praktijk begeleid. Ook naar ons toe is hij erg open en legt hij veel uit. We hebben deze week een paar leuke onderzoeken gezien. Het eerste onderzoek was een vaginale echografie. Hierbij werd er gekeken naar de baarmoeder en de follikels. Dit wordt bijvoorbeeld gedaan in gevallen waarbij een vrouw probeert zwanger te worden, maar dit niet lukt. De radioloog kon goed aan ons uitleggen wat hij zag en wat dit betekende. Hij kon zelfs zien uit welke follikel de volgende eisprong zou plaatsvinden.

Redelijk snel hierna kwam de volgende dame voor een echo. Aan haar buik te zien was zij al wel enige tijd zwanger. De radioloog gaat als een razende met het apparaat over de buik heen, maar het lijkt toch echt alsof er twee hoofdjes te zien zijn. En, ja hoor, het is een tweeling! Benthe weet zelfs te zien dat het een tweeeiige tweeling is! We horen de arts met de moeder en vader praten over een keizersnede, beide baby's liggen namelijk in stuitligging. We hopen stiekem dat we deze bevalling kunnen zien, maar helaas. De keizersnede staat gepland voor 29 oktober en dan zijn we al aan het reizen. Na het uitwisselen van contactgegevens heeft de arts ons beloofd op de hoogte te houden van het geslacht en de gezondheid van de baby's. We weten al wel dat er op zijn minst een jongetje geboren gaat worden, maar over de ander durfde de arts geen uitspraken te doen.
Vlak voor de lunch komt er een verpleegkundige binnen met een man in een rolstoel met zijn been in het gips. Bij ons gaan er al belletjes rinkelen, misschien is dit wel die man met het tibiaplateau die Romy en Manon eerder deze week eerder hebben gezien. De foto wordt gemaakt, de plaat word in de scanner gestopt en dan moeten we wachten. We zijn benieuwd. De foto begint rond de enkel, hier is nog niet veel bijzonders te zien. Stukje bij beetje komt het been verder in beeld. Pas als laatste komt er een stukje in beeld waarbij wat platen en schroeven half te zien zijn. June geeft de verpleegkundige een geïrriteerde tik: 'Je had best even mogen zeggen dat het in de buurt van de knie zat!' De foto is te krap gemaakt en je kan niet alles zien wat nodig is. Er wordt een nieuwe foto gemaakt, dit keer wel op de juiste plek. Het resultaat is te zien op de foto hieronder. Over het algemeen lijkt alles heel netjes aan elkaar gezet te zijn, al steken er hier en daar wel wat schroefjes uit en zit er in het kuitbeen ook nog een breuk.
Kortom, een interessante en leerzame dag!

Romy en Femke
Woensdag stonden Romy en Femke een dagje op de Female ward. Romy had hier de dag van te voren ook al artsenvisite gelopen en wist dus al veel te vertellen over de patiënten. Er lagen hier veel verschillende ziekte beelden, dames met gastritis en longontstekingen, maar ook een vrouw van 28 jarige leeftijd van wie de baarmoeder al cystes had ontwikkeld. Hierdoor werd het voor haar veel moeilijker om zwanger te worden. Operatief waren deze cystes verwijderd om de kans om kinderen te krijgen te vergroten.
Tot slot, onze favoriete patiente, een dame van 84 jaar. Dit is voor kenia echt oud. Ze deelde de hele dag al aan iedereen eten uit. Zo ook aan ons, we moesten en zouden twee bananen van haar aannemen. Wanneer we weer gaan zitten horen we haar iets zeggen over Amerikanen. Ze denkt dat we uit Amerika komen, want alle witte mensen komen daar immers vandaan. Wanneer Femke haar via google maps laat zien waar we daadwerkelijk vandaan komen zegt ze iets in Swahili. Gelukkig zijn haar buurvrouwen zo vriendelijk om voor ons te vertalen, mevrouw wilt graag een selfie! Zie hier het resultaat.

Manon en Benthe
Manon en Benthe stonden vandaag een dagje op de private ward. Van de andere meiden hadden we al wat interessante casuïstiek gehoord, dus we waren al wat voorbereid. Bijvoorbeeld de mevrouw met Parkinson. Zij lag er nog steeds. Benthe had nog niet zo veel wonden gezien dus die wilde vol enthousiasme meekijken. Manon kon haar dan ook veel uitleggen. Alleen hoe Manon het geleerd had op haar stage en werk week nogal af van de manier waarop de verpleegkundigen te werk gingen. Toen de meiden vertelden dat ze nog niet zo vaak wonden hadden gedaan stelde de verpleegkundige voor dat ze alles wel even konden doen om te oefenen. Dat was niet nodig hoor. Liever in Nederland maar eens proberen.

Verder was er nog een andere interessante casus. Deze mevrouw had al 15 jaar HIV, maar had daar geen medicatie voor gebruikt. Ze lag opgenomen omdat ze door HIV nog tuberculose en een schimmelinfectie van haar mond en keel had ontwikkeld. Benthe werd meteen een beetje nerveus. Heel leuk, dat tbc, maar we staan nu in haar kamer zonder enige vorm van isolatie of bescherming. Maaaar volgens de arts kreeg je geen tbc als je zelf gezond was. Ze werkte zelf al jaren met patiënten met tbc, altijd zonder mondkapje. Ze is zelf gezond en heeft dus daarom geen tbc ontwikkeld. Sure. Thuis maar even laten testen dus.

Kenyatta National Hospital
Donderdag 17 oktober gingen wij met zn 6’en naar Kenyatta National Hospital. We begonnen de dag met een korte wandelingen door de tuin van het ziekenhuis om naar de emergency ingang te gaan. Eenmaal hier aangekomen lagen de patiënten op de gang bij de ingang te wachten tot ze eenmaal gezien konden worden. Al snel kwam er iemand naar ons toe om te vragen wat we aan het doen waren en waar we voor kwamen.. Toen we lieten weten dat we een dagje kwamen kijken en met iemand van het ziekenhuis waren, was het goed. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis waarbij we eerst de begane grond af gingen. We liepen langs de reanimatie kamer waarbij we ‘wazungus’ zagen bij een patiënt die geintubeerd lag. Vanwege privacy van de patiënt liepen we door om onder andere epidemie kamer en spoed OK’s te zien. Op de terug weg hiervan liepen we nogmaals langs de reanimatie kamer waarbij we voeten zagen shaken. Al snel werd er duidelijk dat de jongen gereanimeerd werd. De reanimatie leider van de reanimatie was een Amerikaanse arts die voor 20 dagen in Kenia was om daar te werken. Hij vroeg of wij erbij wilde komen staan om te kijken. Ondanks dat het een niet hele fijne situatie was, was dit enorm leerzaam voor ons waardoor we de keuze maakte om de kamer in te gaan. Er werd aan mensen gevraagd die nog nooit hadden gereanimeerd of zij wilde helpen, de arts zei: ja uh hij is dood, zoveel kan je niet fout doen en ribben breken hoort er bij. Snel werd ons gevraagd of we zelf wilde gaan reanimeren waarbij gezegd werd dat we dan wel handschoenen aan moesten doen aangezien de jongen toxisch was. De jongen had in de nacht zelfmoord proberen te plegen door middel van gifinname. Dit kwam er nu via zijn mond en poriën uit. De geur van het gif was dan ook erg goed te ruiken in de kamer. Na ongeveer een uur reanimeren werd duidelijk dat de jongen het ging meer ging redden waardoor de jongen overleden was. Doordat niet alle meiden een reanimatie hadden gezien hiervoor maakte dit een grote indruk.

Na dit alles vervolgde we onze rondleiding door het ziekenhuis en buiten het ziekenhuis door langs het infectie huis te gaan. Hier worden mensen opgenomen die besmet zijn met onder andere ebola, cholera of zware tuberculose. In het Kenyatta hospital hebben ze in alle jaren van bestaan nog maar 1 persoon op verdenking van ebola gehad die uiteindelijk negatief bleek te zijn. Ondanks dit krijgen ze hier vaak trainingen in om hier mee om te kunnen gaan, foto’s hiervan werden gedeeld met ons waarbij ze in witte maan pakken casussen behandelen. Hierna zijn we door gegaan naar de kinderafdeling om de cadeautjes van Dokter inwani (hoofd van ons stage ziekenhuis) te kunnen geven aan de kinderen. Toen we in de ruimtes wilde kijken, was Manon helaas te klein om over het geblindeerde raam te kijken dus moest ze even op de rug van Femke springen. Het ziekenhuis zelf was erg groot en had veel afdelingen die gericht waren op acute situaties zoals de intensive care voor volwassenen, een voor kinderen en een voor baby’s. Toen we hoorde dat er een intensive care aanwezig was wilde we hier ook graag even een kijkje nemen aangezien we dit niet in ons stage ziekenhuis hebben. Wat ons hier erg opviel was dat veel mensen geintubeerd en in coma lagen. Hiervan hadden veel mensen hersenschade opgelopen in het verleden en hierna blijvend letsel hadden ontwikkeld. Een voorbeeld was een jongen die inmiddels 23 jaar was, al 3 jaar op de ic lag en zware hersenschade had opgelopen na een ongeluk. De jongen was lichamelijk zwaar gehandicapt en had een tracheostoma (buisje in de keel waardoor geademd kan worden) gekregen om zelfstandig te kunnen ademen. Dit was gewoonlijk in dit ziekenhuis, dat mensen een aantal jaar op de ic lagen zolang er maar betaald werd. Oncologie was ook een afdeling was erg groot was in dit ziekenhuis, we gingen dan ook nog

even snel langs de kinderoncologie waarbij veel kindjes opgenomen lagen. Doordat er veel malaria voorkomt in Kenia, wat zich lokaliseert in onder andere de keel, waren er een aantal kinderen met tumoren in de kaak en het gezicht.

Na deze rondleidingen over de afdelingen, was het alweer half 4 en gingen we terug naar Kitengela. Voor dat we vertrokken moesten we nog even op de foto met personeel van het ziekenhuis voor het bord van de emergency ingang.