Stress, cocktails, paradijs en Disney

De laatste vier weken van deze stage lopen we vier dagen stage per week, in plaats van vijf, dit betekent een lang weekend! Oftewel tijd voor een weekendje weg. We besloten om dit weekend naar de andere kant van Kenia te reizen, de kust, Diani Beach. Er is een trein in Kenia en die rijdt twee keer per dag tussen Nairobi en Mombasa. De ene trein gaat vroeg in de ochtend en de ander in de middag. We hadden besloten om de trein van 8 uur ’s ochtends te nemen zodat we enigszins op tijd aan zouden komen in Mombasa. Het is 5 uur met de trein, dus hierdoor hadden we nog wat tijd over om rond te lopen in Mombasa. Althans, dat dachten we. De ochtend verliep iets anders dan we hadden verwacht. Een driver van het ziekenhuis zou ons ophalen en brengen naar het treinstation en er was ons verzekerd dat hij ABSOLUUT op tijd zou zijn. Gelukkig hadden we al wat ruimer gerekend wat betreft tijd, want uiteraard was hij te laat. Helaas had hij ook nog de ramen van de ambulance de gehele nacht open laten staan, waardoor de ambu gevuld was met een hele familie van muggen. Maar, Femke was mee en die ging op muggenjacht. Er zijn denk ik zo’n 20 muggen gesneuveld in de autorit naar het treinstation.

Het treinstation was in ieder geval niet ver, dus als het goed is zou dat geen probleem zijn. We zouden de tweede halte van de trein instappen, Athi River. Dit ligt dichter bij Kitengela dan Nairobi. We vroegen voor de zekerheid nog na of de driver wist dat het ging om Athi River Station. Ja dit wist hij wel, geen probleem. Nou prima, dus zitten we dan in de ambulance die met 120 km/uur over de snelweg scheurt (de maximale snelheid is 80). Alle auto’s gaan aan de kant, de ambulance heeft nog net niet de sirenes aan staan. Gelukkig zijn we dan na een klein half uurtje aangekomen bij het treinstation, precies op schema, een uur voor vertrek. De beveiliging voor de trein is hier nogal wat anders dan in Nederland. We moeten eerst een soort schuurtje door, langs een soort van douane. Nadat we al ons water hadden geloosd, konden we het station binnen. De kaartjes printen en op naar de poortjes om de trein in te kunnen. Hier moesten we onze kaartjes nog een keertje laten zien aan een bewaker. De bewaker zegt doodleuk: ‘op deze kaartjes staat Athi River Station.’ Eh, ja, dat is de bedoeling. ‘Dit is Nairobi station.’ Kut. Eh, wat nu. In lichtelijke paniek (lees: FLINKE paniek) sprinten we het treinstation uit en springen we in de eerste beste taxi, enigszins op elkaar gepropt (het is een vijf persoons auto). De taxichauffeur voelt de druk, we gaan spookrijdend, via de berm over de weg heen. Binnen een kwartier staan we bij het JUISTE treinstation. We gooien het geld de auto in, sleuren onze tassen uit de auto en sprinten naar de beveiliging. De taxichauffeur probeert ons nog wat extra geld af te troggelen maar we zijn al lang weg gerend. Bij deze security beweren ze ineens dat we onze tas met eten ook niet meer mee mogen nemen, vet lullig! De trein is er nog niet en ze zeggen dat we nog tijd hebben dus we proberen nog snel een broodje te pakken. Opeens roept er iemand:

‘THE TRAIN IS COMMING!’

Kut. Oke, laat maar. De tas met eten word weggeslingerd en we sprinten het treinstation in waar ons WEER een security stond te wachten. Hoe vaak doen ze dat wel niet hier? Nou, goed, we zijn door de security, snel door de poortjes heen. Het poortje gaat niet open. WAAROM GAAT HET POORTJE NIET OPEN. Oh, we staan te dichtbij, oeps. Het poortje gaat open, de trein komt aan. De helft van de groep moet nog door de poortjes heen. STRESS. JONGENS SCHIET NOU OP. Benthe en Annelien duwen de klapdeuren open en rennen het perron op. Annelien wordt bij haar nekvel gegrepen door een van de dames van het treinstation. We mochten nog niet door de klapdeuren heen, ze zijn bang dat mensen hier anders voor de trein proberen te springen. Oeps. De trein komt tot stilstand en we mogen nu toch echt het perron op. Pas als we in de trein zitten kunnen we opgelucht ademhalen. We zitten in een treincoupe met een klas van meisjes van een jaar of 10. Wat een herrie. En zij hebben wel eten. Lullig. Maar we zitten in de trein. Gelukkig maar. En gelukkig kwam er al redelijk snel een trolley langs met eten. Daarnaast was het uitzicht ook niet verkeerd, onderweg zagen we een kudde kamelen, zebra’s, gnoes, antilopes en, natuurlijk KOEIEN.

In Mombasa ontmoeten we de enige Keniaan die klok kan kijken, want John, onze driver, was er zelf eerder dan wij. That’s a first! Voordat hij ons naar het hostel bracht, gingen we nog even een middagje rondwandelen door Mombasa. John, held dat het was, had zelfs ook al een guide voor ons geregeld, die ons al op stond te wachten toen we aankwamen. Deze gids nam ons mee door de Old Town van Mombassa. Een deel wat er haast meer Arabisch uit ziet dan dat het Afrikaans is. Hier mochten we ook proeven van Keniaanse koffie. Een tip, als dit je wordt aangeboden, sla het af, ren, vlucht, zoek dekking. Zelfs de koffieliefhebbers onder ons vonden het niet te zuipen. Dit is namelijk koffie met gember. En niet zo een klein beetje ook. Een combinatie die wat ons betreft verboden mag worden.
Tijdens deze tocht komen we ook nog langs de ‘spicy market’. Dit was nogal intens, dat is nog eens andere koek dan alleen peper en zout. De geuren zijn iet wat te veel en veel meer dan 5 minuten kunnen we niet binnen blijven. De route zet zich voort langs een andere markt, waar Annelien nog half werd afgezet. Ze probeerde bananen te kopen en de verkoper rende er met haar geld (en wisselgeld) vandoor. De tocht werd afgesloten in een parkje, waar

heeeeeeeeeeel veel vleermuizen zaten. Overdag. Ze maakten heel veel herrie en zaten allemaal op kluitjes in de bomen.
Mombasa hadden we al weer ontdekt, en dus was het tijd om ons te verkassen naar ons hostel aan het strand. Om naar het strand te komen vanuit Mombasa, moet je met een pondje het water over. Het was spitsuur dus het duurde even voordat we op de boot mochten. We vermaakten ons wel met alle mensen die ook aan het wachten waren. Toen er een boot aan kwam, sprintten alle mensen die stonden te wachten over de hekken heen en renden naar de boot alsof hun leven er van af hing. Zelfs toen de boot al weg aan het varen was sprongen er nog mensen aan boord van de boot. In dit water leven er haaien. Goed plan. Een week geleden was er nog een auto het water ingereden. Laten wij dat maar even NIET doen. Gelukkig kwamen wij heel aan.
Na een uurtje kwamen we aan bij het hostel. Voor een hostel zag het er echt tip top uit, 5 sterren wat ons betreft. Het had een bar, met daaraan een zwembad. Aan het zwembad stonden er schattige bankjes met een rieten overdekking. We kregen haast het gevoel dat wij ons in Ibiza bevonden en niet in Kenia. We hebben deze dag vol met reizen dan ook even lekker afgesloten met een cocktailtje aan het zwembad.
Ook nog een ding bij dit hostel, er liepen een paar hele schattige

katjes rond. Nou ja, schattig. Tot het moment dat ze onder de stoel van Femke seks gingen hebben. Je zou denken dat er kamers genoeg zijn in het hostel, maar nee.
Dat vond de aap ook, die een van de kamers in het hostel binnen rende.

De volgende dag werden we wakker. Van de regen. Ja kut, we willen naar het strand. Verdorrie. Maar, Nederlanders laten zich niet kisten. Na een mega chill ontbijt en een heel gesprek met de eigenaar (die Nederlands was, hoe toevallig), waagden we het er dan toch op. Het was toevallig net droog, dus snelden we naar het strand. En wauw. Er was helemaal niemand te bekennen. Het strand was wit en uitgestrekt, het water was helder blauw, je kon super makkelijk de bodem zien en er lagen allemaal houten bootjes in het water. De sfeer was compleet. Ondanks de donkere lucht die er aan kwam,

waagden we het er toch op en namen we een vlugge duik. Een eindje verderop stonden er palen in het water, maar Benthe zag deze toch echt aan voor wat anders. ‘JONGENS, ZIJN DAT HAAIEN?!’ Eh, nee Bent, dat is gewoon een stok… De donkere lucht was vijf minuten later aangekomen en barstte los, maar het mocht de pret niet drukken. Helemaal doorweekt besloten we toch maar terug te waggelen naar het hostel. In onze bikini. Dit leverde ons NOG meer bekijks op dan normaal. Bij het hostel besluiten we dat we nog niet uitgezwommen zijn en duiken we het zwembad in. Het is na 11’en, dus het is tijd voor een cocktail. Liggen we dan, aan de rand van het zwembad, in de stromende regen, met onze handen boven de cocktails. Prioriteiten he jongens. Dit moet haast wel een heel typerend zicht zijn geweest. De rest van de dag hebben we gespendeerd in het zwembad en vrienden gemaakt. Een van deze nieuwe ‘vrienden’ wilde graag beerpong spelen, maar hij hield er nogal zijn eigen regels op na. Wanneer je een meter van de tafel stond riep hij nog ‘ELBOW, ELBOW’. Ja flikker op met je elbow, Manon word zelfs tijdens het schrijven al agressief. Gelukkig waren de meeste andere mensen wel leuk en gingen we ’s avond met hun uit eten naar een restaurantje aan de kust. Dit was een schattig restaurantje, alleen het kon ook door als een club, want je hoorde jezelf haast niet meer denken, zo hard stond de muziek. Het bestellen in dit restaurantje verliep ook zeer soepel, want de helft van de gerechten bleken ze niet te hebben. Ze zouden krabben op het menu moeten zetten, want die lopen haast vrijwillig je bord op, zo merkte Annelien ook. Tijdens het eten schrikte je soms op, omdat ze het ineens weer uitschreeuwde omdat ze werd aangevallen door een krab.
Omdat we blanke meiden waren, vielen we wel op, zo ook voor de eigenaar. Voor ons wel gunstig, want we kregen gratis drank.
Na een leuke avond was het tijd om naar huis te gaan met een tuktuk. Het vinden van een tuktuk op zich was al een groot drama

want niemand was het eens met de prijs. Toen dit eenmaal wel was geregeld, was er een tuktuk die iet wat disfunctioneel was. Bij ieder heuveltje voelde je hem al langzamer gaan rijden en 10 meter verderop stond hij dan stil. Handig als je over een onverharde weg moet. In het donker. Met veel hobbels. We weten niet hoe, maar de tuktuk heeft het overleefd en we kwamen heelhuids aan bij het hostel.

De volgende dag waren we ingesteld op een milde kater, maar dit viel gelukkig reuze mee, want er was zon. En de kater verdween als sneeuw voor de zon. De baas van het hostel had voor ons een oud traditioneel bootje geregeld, een ingalawa. Dit is een houten bootje, met aan de zijkant twee houten drijvers. We waanden ons haast in de disney film Moana. We vaarden richting een zandbank waar we gingen snorkelen. Hier vonden we heel veel visjes en een zeester.
Terwijl we terugvaarden staat het hulpje van de stuurman op een van de drijvers aan de zijkant. Hij zong uit volle borst het enige Keniaanse nummer wat wij kennen ‘Jambo’. Het disney plaatje was compleet.
Toen we eenmaal terug waren, spendeerden we de rest van de middag op het strand en gingen we voor een strandwandeling over dit prachtige strand. Hier kwamen we hier en daar ook hele mooie schelpen tegen. MEENEMEN! Manon heeft het zelfs voor elkaar gebokst dat een van de kerels op het strand een gratis ketting voor haar heeft gemaakt.
We moesten wel enigszins op tijd weg want we zouden ’s avonds uit eten gaan in een heel bijzonder restaurant. Het Ali Barbour’s Cave restaurant. Zoals de naam zegt was dit restaurant in een grot. Het was iet wat fancy voor ons doen, in Nederland zou dit doorgaan als een vijf sterren restaurant. Voor Keniaanse prijzen was het relatief duur, maar voor ons waren het normale prijzen voor Nederland. Dus vonden we het wel waard om er een avondje iets duurder te gaan

eten. En dat was het waard. Man man man, dit was haast het lekkerste eten wat we ooit hebben geproefd tijdens uiteten gaan. We kunnen niet omschrijven hoe bijzonder het was. Je kon vanaf je tafel zo naar buiten kijken. Op deze manier hebben we dit weekend echt heeeerlijk af kunnen sluiten. Het enige minpuntje van dit weekend was wel dat er wat geld van ons gestolen is. Gelukkig niet veel, maar het blijft wel jammer.

De volgende ochtend was iets minder heerlijk. De wekker stond om 4:30. DAT IS TE VROEG, ABOARD MISSION. Nee we moeten de trein halen, niet zo pussy doen, gewoon op staan. Nog een opvallend iets van deze dag, de driver was te vroeg. TE VROEG. Dat is nog nooit gebeurd. Hoe dan? Wel heel chill. De terugreis van de trein verliep gelukkig een heel eind soepeler dan de heenreis. Maar, het kan natuurlijk niet allemaal 100% goed gaan, want bij het treinstation

in ATHI RIVER (!) werden we opgehaald door dezelfde driver als vrijdag. Nou, dat kan hij natuurlijk nog steeds niet vinden. Dat bleek ook, want hij was ruim 30 minuten te laat. Helaas heeft deze Keniaan nog niet echt de skills gevonden om op tijd te komen. Daarnaast bedacht hij ook dat het een leuk idee was om een off road weggetje te nemen. Wij waren het daar niet mee eens. We zaten in de ambulance waar er maar 2 mensen voorin kunnen. Benthe en Annelien die voorin zaten waren echt life savers, want de driver die vol over de hobbel weg scheurde hield niet echt rekening met de hobbels. Benthe en Annelien gelukkig wel, voor iedere hobbel schreeuwden ze volle bak naar achter: ‘HOBBEL!’
Na wat doodsangsten uit te staan achter in de ambulance (gelukkig zaten we al in een ambulance) kwam het gelukkig allemaal goed en waren we binnen no time terug in het appartement. Hier gooiden we direct al onze kleding, inclusief de kilo zand die we ieder individueel mee hadden genomen, in de was. Moe, maar voldaan na een top weekend zijn we weer thuis!