Nurses in Kenya

Ondertussen zijn we al weer halverwege onze stage! De tijd vliegt! Alle avonturen van afgelopen week staan weer hieronder beschreven.

Romy en Femke
Romy en Femke stonden deze gehele week op de Maternity Ward. Hier hoopten we veel bevallingen te kunnen bijwonen.

In Kenia gaan veel bevallingen via een keizersnede, dit omdat de bekken van de vrouwen in Kenia nog niet gemaakt zijn voor grote baby’s. Op woensdag is het de dag voor de geplande keizersneden, de overige dagen is er altijd een arts aanwezig voor het geval dat er een spoedkeizersnede plaats moet vinden. In de weken hiervoor hadden we al enkele keizersneden gezien dus we waren al voorbereid op het proces. Als je dit niet bent kan het namelijk best even schrikken zijn. De arts maakt maar een heel klein sneetje in de buik, waarna hij en zijn assistent deze opening beide aan een kant vastpakken en gaan hangen. Ze scheuren letterlijk de buik gewoon open. Vervolgens gaat de arts grabbelen in de buik en tovert hij zo de baby tevoorschijn. Mocht je geïnteresseerd zijn in hoe zo een keizersnede verloopt, vraag voor het filmpje dat een van de andere meiden in een van de eerste weken heeft gemaakt. Mocht je er toch niet tegen kunnen, je bent gewaarschuwd!

Naast veel keizersneden hebben we ook twee ‘normale’ bevallingen gezien. Bij de eerste bevalling wilde de verpleegkundige net een vaginaal toucher gaan uitvoeren, om te controleren hoe veel ontsluiting de moeder had. Opeens trekt de verpleegkundige een waterafstotend schort aan. Enigszins verbaasd kijken we elkaar aan, zo gaat een vaginaal toucher toch niet. We vragen aan de verpleegkundige hoe veel ontsluiting de moeder heeft. ‘Oh ze gaat al bevallen! Het hoofd zit er al!’. Zo mochten wij onze eerste bevalling bij wonen. Dit ging nog niet geheel soepel. Het hoofdje van de baby kwam naar buiten, maar toen kwamen de verpleegkundigen er achter dat de navelstreng twee keer rond het nekje gedraaid zat. STRESS! De steriele tafel wordt bijna omver gegooid doordat de verpleegkundige zo snel mogelijk de navelstreng wilt doorknippen. De baby werd haast weer terug de moeder ingeduwd om te voorkomen dat het zichzelf niet verstikte. We hielden onze adem in, maar gelukkig ging uiteindelijk alles goed! De moeder was ontzettend blij, het was haar eerste kind, een jongentje. Terug op de afdeling heeft ze de gehele dag vol liefde naar haar pasgeboren zoontje gekeken.
Iets wat hier trouwens ook iets anders loopt dan in Nederland, is verdovingen. Ten eerste is het al zeer zeldzaam dat een vrouw een ruggenprik krijgt tijdens een bevalling. Ten tweede, als een vrouw is uitgescheurd wordt ze wel verdoofd, maar er wordt vervolgens niet gewacht totdat de verdoving is ingewerkt. Comfortabel. Oftewel, de moeder ligt met een verbeten blik op de tafel en gilt het nog net niet uit van de pijn. Daarnaast is het ook super logisch om eerst dicht te hechten en vervolgens pas de vagina te gaan schoonmaken. Dit deed de verpleegkundige ook nog eens mega grof. Het was wel te merken dat dit een man was, hij kon zich duidelijk niet goed inleven in deze vrouw.

De tweede bevalling verliep heel anders. Dominique en Manon kwamen toevallig net langs om te vragen of we mee wilden voor pauze. Precies op dit moment ging er een dame bevallen. Dit was haast een droombevalling, zo ziet het er niet zo naar uit. Als je even verkeerd knipperde had je het gemist. Binnen mum van tijd was het kindje geboren. Dominique die in gesprek was met een verpleegkunde miste het bijna. ‘DO! Let op! Het kind komt al.’ Gelukkig keek ze precies op tijd en kreeg zij zo haar eerste natuurlijke bevalling mee.

Op donderdag waren we op de OK. Hier was het op zijn zachts gezegd, chaos. Eerst was er een operatie waarbij een abces bij de anus van een dame weggehaald moest worden. Tegelijkertijd was er een keizersnede bezig. De operatie van de eerste dame was vlug klaar, dus zij was al van de OK af toen het kindje geboren werd. Ondertussen had zelfs de man voor de volgende OK al plaatsgenomen. En dat was een interessante. Deze man had twee decubituswonden op zijn bil. Maar niet zomaar op zijn bil, onder zijn balzak ('ROMY, MAAK JE NOU EEN DICKPICK?!', voor interesse in deze foto, stuur even een appje). Deze twee wonden waren met elkaar verbonden, de arts kon zo zijn vinger in de ene wond steken en dan kwam die er via de andere wond weer uit. Deze wond was ook alles behalve schoon. Er zijn flink wat bakken water over heen gegooid om de wond te spoelen. Er kwam allemaal bloed en pus uit.
Ondertussen zaten we daar nog steeds met de baby die pasgeboren was via de keizersnede. De moeder lag ook nog op de tafel. Waarom? De dame met het abces lag nog op de brancard in de tussenruimte. Iedere keer zij iemand dat ze zo opgehaald zou worden, maar dit duurde haast nog 20 minuten. Keniaanse tijd zeker? Uiteindelijk kon ook de kersverse moeder terug naar de afdeling. Op de grond lag allemaal water, wondvocht, pus en bloed waar we met onze mooie OK crocs door heen liepen, met de baby in onze armen. Vervolgens loop je dus met die vieze schoenen de afdeling op. Hygiënisch.

Femke Slabbekoorn

17 chapters

15 Apr 2020

We're halfway there, WOOHO :(

September 27, 2019

|

Kitengela Medical Services

Ondertussen zijn we al weer halverwege onze stage! De tijd vliegt! Alle avonturen van afgelopen week staan weer hieronder beschreven.

Romy en Femke
Romy en Femke stonden deze gehele week op de Maternity Ward. Hier hoopten we veel bevallingen te kunnen bijwonen.

In Kenia gaan veel bevallingen via een keizersnede, dit omdat de bekken van de vrouwen in Kenia nog niet gemaakt zijn voor grote baby’s. Op woensdag is het de dag voor de geplande keizersneden, de overige dagen is er altijd een arts aanwezig voor het geval dat er een spoedkeizersnede plaats moet vinden. In de weken hiervoor hadden we al enkele keizersneden gezien dus we waren al voorbereid op het proces. Als je dit niet bent kan het namelijk best even schrikken zijn. De arts maakt maar een heel klein sneetje in de buik, waarna hij en zijn assistent deze opening beide aan een kant vastpakken en gaan hangen. Ze scheuren letterlijk de buik gewoon open. Vervolgens gaat de arts grabbelen in de buik en tovert hij zo de baby tevoorschijn. Mocht je geïnteresseerd zijn in hoe zo een keizersnede verloopt, vraag voor het filmpje dat een van de andere meiden in een van de eerste weken heeft gemaakt. Mocht je er toch niet tegen kunnen, je bent gewaarschuwd!

Naast veel keizersneden hebben we ook twee ‘normale’ bevallingen gezien. Bij de eerste bevalling wilde de verpleegkundige net een vaginaal toucher gaan uitvoeren, om te controleren hoe veel ontsluiting de moeder had. Opeens trekt de verpleegkundige een waterafstotend schort aan. Enigszins verbaasd kijken we elkaar aan, zo gaat een vaginaal toucher toch niet. We vragen aan de verpleegkundige hoe veel ontsluiting de moeder heeft. ‘Oh ze gaat al bevallen! Het hoofd zit er al!’. Zo mochten wij onze eerste bevalling bij wonen. Dit ging nog niet geheel soepel. Het hoofdje van de baby kwam naar buiten, maar toen kwamen de verpleegkundigen er achter dat de navelstreng twee keer rond het nekje gedraaid zat. STRESS! De steriele tafel wordt bijna omver gegooid doordat de verpleegkundige zo snel mogelijk de navelstreng wilt doorknippen. De baby werd haast weer terug de moeder ingeduwd om te voorkomen dat het zichzelf niet verstikte. We hielden onze adem in, maar gelukkig ging uiteindelijk alles goed! De moeder was ontzettend blij, het was haar eerste kind, een jongentje. Terug op de afdeling heeft ze de gehele dag vol liefde naar haar pasgeboren zoontje gekeken.
Iets wat hier trouwens ook iets anders loopt dan in Nederland, is verdovingen. Ten eerste is het al zeer zeldzaam dat een vrouw een ruggenprik krijgt tijdens een bevalling. Ten tweede, als een vrouw is uitgescheurd wordt ze wel verdoofd, maar er wordt vervolgens niet gewacht totdat de verdoving is ingewerkt. Comfortabel. Oftewel, de moeder ligt met een verbeten blik op de tafel en gilt het nog net niet uit van de pijn. Daarnaast is het ook super logisch om eerst dicht te hechten en vervolgens pas de vagina te gaan schoonmaken. Dit deed de verpleegkundige ook nog eens mega grof. Het was wel te merken dat dit een man was, hij kon zich duidelijk niet goed inleven in deze vrouw.

De tweede bevalling verliep heel anders. Dominique en Manon kwamen toevallig net langs om te vragen of we mee wilden voor pauze. Precies op dit moment ging er een dame bevallen. Dit was haast een droombevalling, zo ziet het er niet zo naar uit. Als je even verkeerd knipperde had je het gemist. Binnen mum van tijd was het kindje geboren. Dominique die in gesprek was met een verpleegkunde miste het bijna. ‘DO! Let op! Het kind komt al.’ Gelukkig keek ze precies op tijd en kreeg zij zo haar eerste natuurlijke bevalling mee.

Op donderdag waren we op de OK. Hier was het op zijn zachts gezegd, chaos. Eerst was er een operatie waarbij een abces bij de anus van een dame weggehaald moest worden. Tegelijkertijd was er een keizersnede bezig. De operatie van de eerste dame was vlug klaar, dus zij was al van de OK af toen het kindje geboren werd. Ondertussen had zelfs de man voor de volgende OK al plaatsgenomen. En dat was een interessante. Deze man had twee decubituswonden op zijn bil. Maar niet zomaar op zijn bil, onder zijn balzak ('ROMY, MAAK JE NOU EEN DICKPICK?!', voor interesse in deze foto, stuur even een appje). Deze twee wonden waren met elkaar verbonden, de arts kon zo zijn vinger in de ene wond steken en dan kwam die er via de andere wond weer uit. Deze wond was ook alles behalve schoon. Er zijn flink wat bakken water over heen gegooid om de wond te spoelen. Er kwam allemaal bloed en pus uit.
Ondertussen zaten we daar nog steeds met de baby die pasgeboren was via de keizersnede. De moeder lag ook nog op de tafel. Waarom? De dame met het abces lag nog op de brancard in de tussenruimte. Iedere keer zij iemand dat ze zo opgehaald zou worden, maar dit duurde haast nog 20 minuten. Keniaanse tijd zeker? Uiteindelijk kon ook de kersverse moeder terug naar de afdeling. Op de grond lag allemaal water, wondvocht, pus en bloed waar we met onze mooie OK crocs door heen liepen, met de baby in onze armen. Vervolgens loop je dus met die vieze schoenen de afdeling op. Hygiënisch.



Dominique en Benthe
De eerste drie dagen stonden Benthe en Do samen op de ambulance. We wisten al van Manon en Romy dat hier vrij weinig te toen was en aangezien we veel huiswerk opdrachten hadden zijn we een computer gaan opzoeken en hard aan het werk gegaan. Met soms wel wat uitdagingen wanneer de stroom uitviel (gelukkig werken we op google docs waardoor het meteen wordt opgeslagen en we niks kwijt waren) en alle medewerkers die het heel interessant vonden om te kijken wat we aan het doen zijn. De computer die op de gang stond was de enig vrije computer met een soort van normaal functionerend toetsenbord. Maar dan zit je wel midden in het zicht. Wij weten ook niet wat sommige mensen doen voor werk, want ze zijn echt altijd OVERAL in het ziekenhuis. Het maakt niet uit op welke afdeling je staat, maar zij komen langs. Niet normaal haha.

En nee het zijn niet de schoonmakers.
Op dinsdag hadden we veel geluk! De patiënt een heel stuk minder.. een van de artsen Rhodah (super lieve vrouw) gaf aan dat er op de outpatient een patiënt lag die 28 weken zwanger was en een intens hoge bloeddruk had (201/134). Dit is zeer gevaarlijk voor het leven van de foetus. Deze dame moest met spoed naar een ziekenhuis met een nicu (een afdeling voor veel te vroeg geborenen baby’s). De vraag was alleen of ze het geld bij elkaar konden krijgen voor de ambu rit. Ja geld is wel echt een ding in dit land. Maar het lukte de echtgenoot om het geld bij elkaar te krijgen! Dus gingen we naar Machakos Hospital. 45 minuten rijden afstand, dat klinkt nog redelijk te doen. Maar dit was een spoedrit. En met spoedritten moeten de zwaailichten aan, maar nog belangrijker de sirenes. WAT EEN HERRIE! Jemig wij horen dit nu nog!! TATUUU TATUUU TATUUUU (tatu betekent toevallig 3 in Swahili dus toen Benthe dit geluid na deed werd ze erg grappig aangekeken haha). Voor een kort filmpje van dit moment moet je even naar onze instagramaccount (nurses_in_kenya) gaan! Het was een zeer bijzondere rit en het was best heftig om zo door het heel drukke verkeer tussen te rijden. Toen we aankwamen leek het Machakos hospital echt een heel mooi

ziekenhuis, totdat we naar binnen liepen...ja dat was een bijzondere ervaring om te zien! Op de terugreis was de verpleegkundige erg blij dat Do het geen probleem vond om alleen achterin te zitten. Benthe en de verpleegkundige hadden beide veel last gehad van wagenziekte. Do had hierdoor alle ruimte achterin de ambulance! Mooie afsluiting van onze dagen op de ambu.

Annelien en Manon
Annelien en Manon begonnen deze week met 3 dagen stage op de outpatient. In de ochtend hebben we mee kunnen kijken bij verschillende behandelingen en konden we ons vermaken met het meten van de vitale functies, het vouwen van naaldencontainers, opruimen van karren en het uitlachen van elkaars uitspraak bij het roepen van de patiënten. Wat hebben Kenianen lastige namen zeg!

Maar na 1 ochtendje waren we dit wel zat, gelukkig kwamen we een enthousiaste arts tegen (Sydney) welke het erg gezellig vond als we met hem meegingen naar de MOPC (soort poli voor patiënten met een chronische ziekte als hypertensie of diabetes). Door het enthousiasme van de arts hebben we hier oprecht nog wat geleerd!
Wat ons hier erg opviel, waar de artsen in Nederland nog wat van kunnen leren. Was dat Sydney positieve veranderingen in waardes van de patient ook daadwerkelijk op een positieve manier benadrukte. Bijvoorbeeld bij een patient welke nu een bloedsuiker van 13.8 had (nog steeds te hoog), maar van een bloedsuiker van 17.0 kwam. Sydney gaf aan dat er nog verbetering moet komen, maar benadrukte dat de patiënt echt al op de goede weg was en door zijn positieve houding stimuleerde hij de patiënten om zo door te gaan. Daarnaast gaf hij heel veel handige en simpele tips voor het veranderen van leefstijl van de patiënten. Bijvoorbeeld: Eet watermeloen in plaats van banaan, in watermeloen zit veel vocht in banaan alleen maar suikers. In Nederland wordt hier vaak niet echt

meer op gefocust, wat erg jammer is.

De tweede dag zijn we naar de kinderafdeling geweest, waar we heel veel hebben geleerd van de artsenvisite en waar we heerlijk hebben gespeeld met de kindjes. De arts vertelde ons uitgebreid over het lichamelijk onderzoek welke werd gedaan bij een pasgeboren meisje welke een geestelijke of lichamelijke beperking zou hebben.

Daarnaast hebben we een nieuwe fan erbij van 1,5 jaar, dit kindje greep Manon bij de artsenvisite al heel enthousiast vast en was voorlopig ook niet van plan om ons met rust te laten. De moeder vond het fijn dat haar energieke jochie eventjes bij de wuzungus wat stoom kon afblazen, erg gezellig maar na een tijdje waren Annelien en Manon toch wel moe en ging het kindje met traantjes in de ogen terug naar mama.

Dominique en Manon
Donderdag en vrijdag stonden Dominique en Manon samen op het laboratorium. Omdat het erg rustig was hebben we ons maar bezig gehouden met eigen bloedonderzoek, wat erg leuk was om te doen. Do had nog nooit bloedgeprikt dus die kon meteen even oefenen! En het lukte ook allemaal! Nadat het bij Manon was gelukt kwamen Romy en Femke ook langs voor bloedafname, en tussendoor ook nog een Keniaan. Trots op Do!
Hierna konden we onze bloedgroep testen en de rode en witte bloedcellen in ons bloed. Uitslag: we zijn kerngezond! nouja die dag waren we gezond...

Ook hebben we (gelukkig niet in ons eigen bloed) malaria en tuberculose gezien onder de microscoop.
De malaria was te herkennen aan de smileys en tuberculose aan de rode minuscule streepjes.

Maar gelukkig de tweede dag nog bij een aantal patiënten bloed mogen afnemen en weer meerdere testjes mogen doen als hiv-test, zwangerschapstest, malariatest, tuberculosetest, bloedgroep bepalen, parasieten spotten en bacteriën vinden.

Wat weer echt Keniaans was, was dat wij al snel (na 2x) zelf de bloedgroepen van patiënten mochten bepalen en dat dit vervolgens helemaal niet gecontroleerd werd maar gewoon overgenomen werd in het boek.
Na aangeven dat ze wel erg goed van vertrouwen waren, hebben ze dan toch maar even gekeken of we het goed hadden! Toch fijn.

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2025 Travel Diaries. All rights reserved.