Horror en baby's

Deze week stonden Benthe en Manon samen op de maternity ward. De eerste dagen sloten Femke en Annelien ook gezellig aan.

Vol enthousiasme begonnen we maandag ochtend dan ook op de afdeling, want er lagen meerdere vrouwen welke zouden bevallen via een natuurlijke bevalling.

De ene vrouw werd gecontroleerd op hoeveel ontsluiting ze had, maar toen zagen we de verpleegkundige al de regenlaarzen aandoen en het schort om. Dus wisten wij al dat de bevalling zou gaan beginnen! Op dat moment kwamen ook Romy en Dominique binnen, dus hebben we met zijn 6en naar de bevalling gekeken.
De vrouw kreeg nog buscopan om de baarmoedermond verder te laten rijpen, maar hierna verdwenen de pers weeën ook. Maar het baby’tje moest er wel uit. Nou, dit was dus het begin van de horrorbevalling.
Het begon al met het hoofdje welke er niet uit wilde komen. Gelukkig kwam er toen al snel een tweede verpleegkundige aan, welke vol op de buik van de vrouw ging hangen en duwen. Na 10 minuten kwam dan eindelijk het hoofdje, maar helaas wel met de navelstreng om het nekje. De verpleegkundige was niet zo snel, maar de navelstreng werd afgeknipt en het gezichtje wat schoongemaakt. Direct werd duidelijk dat het niet goed ging met het kindje. Het kindje huilde niet, was enorm blauw en samenvattend het kindje leefde op dat moment niet. Maar de bevalling ging verder en toen kwam het volgende grote probleem: de schouders. Er moest nu wat haast gemaakt worden om de baby eruit te krijgen, maar ook de schouders zaten vast. Na wat knip en trekwerk kwam het kindje dan toch ter wereld. De verpleegkundige handelde redelijk snel (nadat ze eerst alle spullen nog moesten verzamelen voor het opvangen van het baby’tje) door het direct te beademen, uitzuigen, op zijn kop te houden en te stimuleren. En ja hoor! Het baby’tje begon na enkele minuten te huilen (en wij stiekem ook bijna).

Maar heel fijn dat er werd gefocust op de baby, maar de moeder lag ondertussen een beetje weg te draaien door de inspanning en het bloedverlies. De placenta moest namelijk ook nog komen. Maar gelukkig vond 1 verpleegkundige het na tien minuten ook wel tijd om wat aandacht aan de moeder te geven. Alleen was zij niet zo snugger (nog lief gezegd), want nadat moeders geen bloed meer verloor moest ze maar weer lopend terug naar de zaal. Dus de vrouw stond op, had de arm van de verpleegkundige beet en je zag direct dat ze niet goed werd. Dus wij schreeuwen: ‘SHE IS GOING TO FAINT!!!’ Maar nee, tuurlijk, vooral niet luisteren. Dus die vrouw lag vervolgens languit op de grond. Dan denk je nou dan weten ze vast wel hoe ze moeten handelen? Nou niet dus. De vrouw werd op der rug gelegd. Toen vonden we toch wel dat we even in moesten grijpen, dus hebben we de vrouw snel in stabiele zijligging gelegd en een rolstoel gehaald (aangezien er geen rijdende bedden zijn).

Maar wat het allemaal nog wat gekker maakte was dat er halverwege de bevalling een andere vrouw naar binnen kwam gelopen omdat zij ook moest bevallen. De verpleegkundige die met haar meeliep zag dat de andere bevalling niet goed ging dus vroeg aan de vrouw welke net binnen kwam gelopen of ze even met der rug naar de bevalling toe wilde gaan liggen (ja want dit werkt geruststellend als je moet bevallen en er vind zo horrorbevalling naast je plaats). De gordijntjes tussen de 2 bedden waren namelijk verdwenen.

Ook op woensdag waren we met zijn vieren bij de maternity, maar op woensdag is het keizersnede dag. Deze was vandaag wat tegenvallend, aangezien er niet zo veel gepland stonden (1). Dat vond de arts ook, dus hij vond het wel een goed plan om even uitgebreid thuis te gaan lunchen. Daarnaast was hij ook niet te bereiken. Dat kan blijkbaar gewoon in Kenia. Het duurde ondertussen zelfs de Kenianen te lang en dus ging iemand anders deze keizersnede doen. Dit was een jonge, nieuwe arts welke met de vorige keizersnede nog hulp nodig had. Dat wordt wat. Doordat

ze nog weinig ervaring heeft werkt ze wel heel netjes, secuur en rustig. Helaas voor de moeder, duurde het hierdoor ongelofelijk lang. Daarnaast ging het ook niet helemaal soepeltjes, het gat was namelijk te klein. Het hoofd paste er gewoon niet door heen. Nou was de baby ook wel groot, maar goed. Met veel gehannes, 3 mensen die aan het duwen waren op de buik van de moeder (waaronder de anesthesist), kwam dan uiteindelijk het hoofd toch uit de buik. Hier stond nog een onaangename verrassing te wachten, want ook hier zat de navelstreng rond het hoofdje. Er werd gelukkig wat sneller gehandeld dan de vorige keer. Desondanks was het kind alsnog redelijk blauw, maar deze kwam gelukkig iets sneller bij dan het andere kind. Ook deed de warmtelamp het niet, dus bleef het kindje vrij koud. Uiteindelijk mocht het gelukkig wel in goede gezondheid met de moeder mee naar de afdeling.

Op donderdag was het OK dag, helaas waren er weinig OK's. Annelien en Manon besloten dan ook om aan te sluiten bij Femke en Dominique op de MOPC afdeling. Dit is vergelijkbaar met een soort huisarts. Benthe en Romy waren vandaag helaas niet op stage, omdat zij ziek waren.

Er kwamen verschillende casussen langs die dag. De interessantste casussen gingen over twee verschillende dames, de een had last van een alcoholprobleem, en de ander ging al in de overgang op 36 jarige leeftijd.
De dame met het alcoholprobleem was momenteel opgenomen in een afkickkliniek en was dan ook vergezeld door een verpleegkundige naar het ziekenhuis toe. Bij binnenkomst was vrijwel direct merkbaar dat het verhaal niet geheel klopte. Toen de arts vroeg hoe veel alcohol zij voorheen dronk, draaide ze een beetje om de vraag heen. ‘Niet zo veel, een paar glaasjes.’ Eh, ja, een paar glaasjes wat? Achteraf vragen we het aan de arts en hij vertelt dat ze vaak 2x een halve liter op een avond drinkt. Denk je, oh valt mee. Nee, het gaat om sterke drank. Toch wel een beetje problematisch. Gelukkig ziet mevrouw wel enigszins de ernst van de situatie in, maar toch vroeg ze of ze voor het slapengaan nog een glaasje mocht drinken. Eh, wat dacht je van nee?
De tweede casus ging over een dame van midden 30 die graag nog een kind wilde krijgen (ze had er al twee). Deze dame werd al ruim een jaar niet meer ongesteld (en ze was dus niet zwanger). Daarnaast had ze ook klachten van opvliegers. Oftewel, mevrouw gaat al de overgang in. Mevrouw wilde dit absoluut nog niet geloven. Dus, voor de netheid, werd ze voor verder consult door verwezen naar de gynaecoloog. We weten helaas niet hoe dit is afgelopen.

Vrijdag was het op de MOPC de dag voor de surgical clinic. De chirurg was er alleen om 10 uur nog niet. Dat kan dus gewoon hier. De patiënten wachten wel. Motto van alle Kenianen.

De week hebben we gezellig afgesloten door te bellen met een van onze klasgenoten die op buitenlandstage is naar het tropische België, Bas. Die hadden we ondertussen al een tijdje niet meer gesproken, dus hadden we veel bij te praten. Hij gaf ons een ware tour van zijn cel. Knusse woning heb je Bas. Stiekem missen we je toch wel een beetje.