Cultuurshock?

Warm welkom in Kenia, bij de douane kregen wij te horen dat wij een visum verstrekt zouden krijgen voor 30 dagen. Even voor de details, de planning was dat wij 89 dagen in Kenia zouden verblijven (ons visum was voor 90 dagen). Oftewel, lichte stress. Na een shock en uitleggen aan de baliemevrouw dat wij toch echt langer wilden blijven, deelde zij ons mede dat ze ons een visum kon verstrekken voor 60 dagen. Gelukkig was er een andere oplettende medewerker wie duidelijk aangaf dat wij een visum hoorden te krijgen voor 90 dagen. Eind goed, al goed.

Goed, de douane nam dus enige tijd in beslag en gelukkig lagen onze koffers al op ons te wachten. Helaas was dit ook het geval voor onze contactpersoon van het ziekenhuis, die al 2 uur op ons had gewacht, in de ‘kou’. De contactpersoon ontving ons echter hartelijk en had twee maatjes mee genomen om ons te helpen met de transfer naar het appartement. Dit was een avontuur op zich, met snelheidsheuvels waar ze in Nederland u tegen zeggen, overstekende dieren, het ontbreken van de wegbelijning (en alle overige verkeersborden), geen verlichting, gaten in de weg en twee spijkermatten van de politiecontrole

(nergens was politie te zien, maar goed, details) waar ze met flinke snelheid tussendoor slalomden.
Na een korte, maar interessante rit kwamen we aan bij het appartement, waar er soms wat werd geschrokken van de status van het huis. In eerste instantie vier bedden (later vonden we nog twee matrassen), geen klamboes, wc-deuren die weigerden te sluiten, een wasmachine zonder aansluiting (yes, we hebben een wasmachine!) en het ontbreken van een koelkast. Maar, met wat improvisatie kwamen we al een heel eind, de wc-deur kon ein-de-lijk dicht met behulp van een ontstopper, en lagen we dan om 01:30 Keniaanse tijd eindelijk in ons semi-comfortabele-vooral-niet-hard-bedje.
Na een korte nacht, waarbij sommigen hebben genoten van een orkest van wilde honden, was het tijd om op te staan en eindelijk even heerlijk te douchen. Nou ja, heerlijk, dat warme water hield er na 2 minuten mee op, dus daarna was het toch een vrij koude bedoening. In eerste instantie stonden we onwijs lang onder de douche, omdat wij nog steeds zeepresten van ons aan het afspoelen waren. Wat bleek, het water is gewoon vrij vettig.

Een paar uur later werden we opgepikt door onze chauffeur voor de dag, Tony. We wisten eigenlijk nog helemaal niet waar wij op dit moment naar toe zouden gaan. Tony was gearriveerd met een auto

met plaats voor vier personen (we zijn nog steeds met zes). Uiteindelijk hebben wij besloten om op te splitsen en was Tony zo vriendelijk om twee keer te rijden.
Romy, Manon en Femke zaten al te wachten bij het shoppinghall, toen er een ambulance kwam aanrijden met zwaaiende mensen. Dit bleken Benthe, Dominique en Annelien te zijn.

Na een paar winkels binnen te zijn geweest viel ons op dat alles goed beveiligd word. Voor iedere winkel staan twee beveiligers, die met een soort vliegenmepper langs je lichaam gaan en controleren wat voor spullen je in je tas draagt.
Wanneer je al je boodschappen hebt gedaan en je aan komt bij de kassa, staan er mensen klaar om je boodschappen in te pakken en mag je ook ABSOLUUT niet helpen. Mocht je dit wel doen, dan pakken zij later je tas weer uit, om deze opnieuw op de correcte manier in te pakken. Ook de splinternieuwe koelkast die zojuist gescoord was mochten wij met geen haar aanraken en werd vanaf de 1e verdieping naar beneden en de ambulance gedragen, waar vervolgens bij het appartement de koelkast vanaf de begane grond naar de 4e verdieping werd getilt.

Nu was het eindelijk tijd voor wat we eigenlijk in Kenia zijn, het bezoek aan het ziekenhuis, Kitengela Medical Services. Hier spraken we met de grote baas van het ziekenhuis, al zou hij zichzelf zo nooit

noemen. De visie van het ziekenhuis is gericht op de armere mensen van het land en is ooit opgestart met 1 arts (de eerder genoemde grote baas), 1 verpleegkundige en 1 schoonmaakster. Wow, best een accomplishment. Ondertussen is het ziekenhuis al een heel stuk gegroeid, maar het blijft klein. Het ziekenhuis is gericht op de armere bevolking, wat er dus op neer komt dat zij eigenlijk geen geld hebben om te betalen voor de geleverde zorg. Geen geld, betekent minder middelen, betekend minder groei. Desondanks blijft de arts positief gestemd en is hij er van overtuigd dat grote groei en evolutie in Kenia nog gaat plaatsvinden.
Een van de meest opvallende visies die de arts uit is dat iedereen hetzelfde is. Een arts is niet beter dan een schoonmaakster of de president van het land. Iedereen eet hetzelfde, zowel het personeel als de patiënten. Wij vinden dit een onwijs mooie visie, welke wij stiekem ook wat meer in Nederland zouden willen zien.
Tot slot sleurde de arts ons mee naar de keuken waar we mochten genieten van ons eerste Keniaanse maaltijd, rijst met aardappelen en kool en chapati. Dit is een soort pannenkoek, alleen dan is deze gemaakt van mais gestampt tot meel in plaats van bloem. In dit ziekenhuis eten de patiënten en de medewerkers dus ook allemaal hetzelfde. Meer over het ziekenhuis volgt wanneer onze stage is gestart!