Off I go!

Daar zit ik dan… Hoog boven in de lucht, op weg naar mijn grote avontuur. Ik heb zo lang naar dit moment uitgekeken, er met zo veel plezier over gepraat, zo veel tijd gestoken in het plannen van de reis, zo veel uren gestoken in het inpakken van een véél te zware koffer en me zo lang voorbereid op het afscheid van alles dat en iedereen die me lief is, en nu sta ik stijf van de spanning om alles wat me te wachten staat.

Onderweg naar Sydney. 33 uur vliegen. Een half jaar weg van huis. Van mijn vertrouwde omgeving, lieve familie, vriendinnen en lieve vriendje. Op dit moment voelt het vooral nogal dubbel. Het afscheid viel me zwaar, maar het boekje dat ik kreeg, waarin alle herinneringen aan thuis gebundeld zijn, sleept me hopelijk door deze lange vlucht heen terwijl ik een aantal traantjes wegpink.

Ik heb nog 33 uur en 2 tussenstops om die tranen te drogen, in gedachten verzonken te zijn en mijn verdriet om te zetten in enthousiasme, want natúúrlijk heb ik er zin in!

Ondertussen neem ik alle boekjes en reisgidsen door om nog nét iets meer in de stemming te komen en om me waarschijnlijk bewust te worden van dat wat ik allemaal vergeten ben in te pakken, ondanks mijn 40 kilo aan bagage. Maar wat maakt het ook uit. Zo hoog in de lucht, zo ver weg van iedereen, helemaal in m’n uppie, maar met de gedachte dat ik over een half jaar weer terug ben in ons kikkerlandje, met een backpack vol vuile was, maar vooral herinneringen en ervaringen, voelt het alsof ik het wel ga redden.

Sydney, here I come!