Chapter 14 - Tasmania

Na een lange tijd van updateloze weken, hierbij een grote update. Er is de afgelopen vier weken een hoop gebeurd. Ten eerste hebben we uiteraard de examens afgerond. Zijn we geslaagd? Geen idee, aangezien de cijfers nog tot mid-December op zich laten wachten (aangezien het ongeveer een maand duurde, voordat ik deze blog kon uploaden: Ja, ik ben geslaagd). Dat is helemaal niet erg, want dat betekent in principe een stressloze maand!

Na mijn laatste examen, welke we maken naast de tribunes van de Caulfield (paarden)racecourse, viel ik in een leeg gat. Na vier jaar studeren en besturen, heb ik opeens drie maanden echt niets te doen. Daar ben ik dan uiteraard ook erg slecht in. Zeeën van tijd: Lekker uitrusten dus? Uiteraard niet. In deze drie maanden gaan we proberen zoveel mogelijk te bezichtigen. Een week Tasmanië, drie weken East Coast Australia en zes weken Nieuw-Zeeland voor de boeg. Het mooie nieuws is daarbij dat Ellie vrij heeft weten te krijgen van studie, dus we kunnen tot en met mid-januari samen reizen!

Echter hebben deze reisplannen ook een wederzijde: We moeten iedereen vaarwelzeggen. Laten we beginnen met onze huisgenoten. Baris, Uras, Oren en Shanini: Dank voor de geweldige tijd samen op 196 Hawthorn Road. Dat is echter pas het begin, want we moeten ook onze vriendengroep van de Grampians uitzwaaien. Gelukkig gaan we deze vrienden in de oostkust en in Nieuw-Zeeland nog tegenkomen, dus er hoeven (meestal) geen tranen te vloeien. Ter gelegenheid van ons afscheid van Melbourne gaven we een Halloween-Thanksgiving feest. Met sport, voedsel, verkleedpartijen en enkele drankjes, een waardig afscheid. En zo sta je na vijf maanden studeren in Melbourne binnen een dag opeens in Tasmania.

Het eiland ten zuiden van Australië staat bekend als klein-Nieuw-Zeeland en is berucht vanwege het wildleven. In onze campervan, welke ons bekend voorkomt van Kangaroo Island, racen we komende week het eiland rond. Als reiscompagnon hebben we Baris (huisgenoot) meegenomen. Hierbij moeten we wel melden dat de kwaliteit van dit voertuig vele malen beter is dan de campervan van Kangaroo Island. Dat is dan ook wel nodig, omdat Tasmania vol zit met kronkelweggetjes. Daarnaast hebben ze de neiging deze wegen vrij smal te maken, zodat het discutabel is of er ook daadwerkelijk twee voertuigen elkaar kunnen passeren.

In tegenstelling tot de situatie op Kangaroo Island, hebben we besloten vanaf nu niet echt meer het reizen te plannen. We Googlen vooraf de hoogtepunten en must-sees en reizen naar alle plaatsen af die ons de moeite waard lijken. De eerste stop is Frecyinet, een schiereiland met één groot natuurreservaat. Tasmanië staat bekend om haar gure weer, maar de weergoden zijn ons goed gezind en het heeft zeven dagen lang ‘ge-zond’. We hebben het nog niet ‘geGoogled’, maar we vermoeden dat er iets speciaals is met het zonlicht in Tasmanië. We smeren ons al dagen ieder uur in met factor 50, maar verbranden alsnog levend. Al met al niet slecht dus.
Enfin, aangekomen in Freycinet hiken we onze eerste vijf wandeluurtjes naar Wineglass Bay. Deze beschutte baai biedt ons ruimte voor een verdiend middagdutje en nét voor zonsondergang weten we onze campervan weer te bereiken. Een nachtje tukken op de dichtstbijzijnde gratis camping later, kajakken we rustig door het natuurreservaat. Met ons tactisch inzicht en met (meer) geluk mogen we ons aansluiten bij een kajaktour zonder voor de begeleiding te betalen en we kachelen drie uur lang over de wateren rondom Freycinet. Hoewel de wandelingen al prachtig zijn, is het kajakken rondom het natuurreservaat nog fantastischer. Gedurende de hobbelige tocht over het meer in het midden van het park worden we wat nat, maar dat is het aangezicht van het natuurlijke gebergte meer dan waard. We spotten nog een ‘’eagle’’, waarvan ik de specifieke naam niet meer weet, en met vermoeide armen druipen we af.

Terwijl Ellie wat studeert klauteren Baris en ik Mount Amos op. Deze berg, waarvan je de hoogte zelf even moet Googlen, staat bekend om haar steile en uitdagende beklimmingen. Dat is meer dan waar. Glibberend en glijdend werken we onszelf naar boven. Onderweg genieten we vooral niet van het prachtige uitzicht, want we hebben ons hoofd uiteraard omhooggericht. Waarvan we echter wel van genoten waren de toeristen die bezig waren met de terugtocht. Wij bemerkten een tendens dat vooral toeristen vanuit China gekenmerkt zijn door een matige voorbereiding. Allereerst vonden we dat maar onhandig en gevaarlijk, zomaar met je hoge hakken de berg beklimmen. Echter moet je hiervoor ook wel je waardering uitspreken, want dat was mij uiteraard nooit gelukt. Hulde. Daarbij moeten we ook zeker melden dat het voor Baris en mij, terwijl we beiden relatief fit zijn, ook echt wel een uitdaging was. Mijn nieuwe wandelschoenen waren dan ook het geld meer dan waard, gezien het feit dat Baris en zijn glibberschoenen vooral op de afdaling enige grip miste. Na een goede anderhalf uur zweten arriveerden we op de top, waar uiteraard helemaal niemand was. Na een korte lunch en wat verwoede klauterpogingen naar nog onverkende bergtopjes, gleden we naar beneden, pikte Ellie ons op, probeerden we walvissen te spotten, konden we geen walvissen vinden en doken we onze bedjes in.

De volgende ochtend zouden we onze oude vrienden vanuit Melbourne weer tegenkomen. De Duitsers (Anna, Jill & Lukas), de Engelsen (Corey, Ewan & Dan) en onze Nederlandse Anouk op haar loopgips (?) hadden een busje gehuurd en waren hetzelfde rondje aan het rijden als wij, maar dan in tegengestelde richting. We ontmoette elkaar bij een lokale waterhole, waar we ons klaarmaakten voor en drie uur durende wandeling. Dat ging vervolgens mooi niet door, want na ongeveer vijfhonderd meter vonden we een mooie grote plas water, waar uiteraard eerst in gezwommen en gedoken moest worden. Na de verfrissende duik, het is momenteel rond de 25 graden, hebben we alsnog gehiked. We hadden tijdens de wandeling enkele tegenslagen. Ten eerste was de beloofde plas water aan het einde van de hike grotendeels opgedroogd. Ten tweede bleek de hike merendeels heuvelop en tenslotte werkte de combinatie wandelen en wandelgips (Anouk) niet zo goed. Het is dan ook zeer bewonderenswaardig dat zij de wandeling heeft

uitgehinkeld. Na een korte afscheidsgroet (als je tegengestelde richting rijdt, dan kom je elkaar in principe twee keer tegen) reden we als de wiedeweerga richting Mount Cradle, in het westen van Tasmania. Je merkt dan ook gelijk hoe groot dit eiland eigenlijk is, want volgens de navigatie hadden we ongeveer vijf uur te gaan. Thuis ben je dan in Zuid-Belgie. Hier kom je niet zo ver.

Na de nachtelijke rit hadden we een dagje rust verdiend. Er werd uitgeslapen, gewerkt en gegeten. In de avond raceten we nog richting Mount Cradle om het voederen van de Tasmaanse Duivels te zien. Mocht je nou niet weten hoe dat eruitziet, raad ik het zeker aan om dat even te Googlen. Na dit uitstapje moesten we rap weer terug, want morgen staat de Mount Cradle Hike op het programma. Met een zuivere acht uur wandeltijd, zou dit onze langste hike in Australie ooit worden.

Vroeg op, naar het National Park karren, en ‘off we go’. Bepakt met twaalf liter water hadden we niet alleen een goede voorbereiding, maar ook hele zware backpacks. Het lokale wildleven had zich verstopt, maar het landschap liet niet te wensen over: Kleine stukjes tropisch regenwoud, watervallen en enorme beklimmingen waren alom te bezichtigen. Zo’n goede drie later waren we dan aan de voet van Mount Cradle. We hadden besloten om op de top van deze berg te gaan eten, wat achteraf gezien ontzettend dom was. Niet alleen hadden we anderhalf uur lang honger, we moesten ook al onze tassen naar boven slepen. Voor jullie beeld: Momenteel bevinden we ons al op enige hoogte en hadden we nog zo’n 500 meter te gaan. Enfin, we klimmen naar boven en waren gewaarschuwd voorde grote blokken steen, welke beklommen moesten worden. We maakten het onszelf echter niet gemakkelijk door een afslag van de route totaal te missen om vervolgens gedwongen te worden rechtdoor de berg op te klimmen. Halverwege deze benauwde klim waren we er nog steeds niet uit of we nou echt verkeerd waren geklommen, maar we wisten wel heel zeker dat we geen zin hadden om op en neer te gaan om dat te checken. Het resultaat was een relatief gevaarlijke klim over enorme boulders en losliggende stenen, maar het resultaat mocht er wezen. Op de top vonden we een enorme steen, waarop we lunch konden hebben, en genoten we van onze prive-bergtop. Mijn hoogtevrees begon een beetje parten te spelen, voornamelijk omdat de meeste leuke fotolocaties veelal gevaarlijk klauterwerk vereiste. Enfin, gegeten, foto’s gemaakt, met de sneeuw gespeeld (het is 25 graden, maar nog steeds sneeuw op deze hoogte) en geconcludeerd dat we veel te laat waren en we onszelf naar beneden moesten haasten. We glibberden naar beneden, werden uitgelachen door alle passerende toeristen die overduidelijk door hadden dat we de verkeerde route hadden genomen en haasten onszelf naar onze auto. Net op tijd voor de laatste shuttlebus wisten we binnen acht uur onze tocht af te ronden. Met loden benen reden we terug naar Moles Creek, onze camping, en sliepen we als engeltjes.

In de ochtend bezochten we de Moles Creek caves, limestonecaves met glowwormen (glow-in-the-dark wormen) en vervolgens raceten we door naar Mount Field. Hier konden we wederom een berg beklimmen, maar aangezien onze benen nog steeds als lood voelden na de avonturen in Cradle Mountain bezochten we slechts de waterval om een beetje af te koelen. Verder ontmoette we voor de laatste keer onze Duitse, Nederlandse en Engelse vrienden, om zowel afscheid te nemen almede de tankdop van onze auto te overhandigen, welke we ergens in Tasmania onderweg vergeten waren, alvorens zij deze weer hadden opgepikt. Helaas komen we daarbij gelijk al aan bij het einde van onze reis. Na zeven dagen was het weer tijd om terug te keren naar Melbourne. Tasmania was wat ons beloofd was: Prachtige landschappen, een grote variëteit aan dieren en lange ritten rijden op smalle kronkelende wegen. Ons volgende avontuur begint (kort) in Melbourne. Tot snel!