Chapter 15 - East Coast

Poef. En dan opeens zitten we in Nieuw-Zeeland. Het is op zich een goed teken dat jullie momenteel een gat van ongeveer drie weken in mijn verhaal hebben: Kennelijk had ik het te druk met epische avonturen.

Laten we beginnen bij het begin. Aangezien we Emelie, onze goede Zweedse vriendin, nog niet écht goed gedag hadden gezegd, gingen we met haar borrelen. We vlogen vanuit Tasmania terug naar Melbourne, arriveerde rond middernacht, reisden met de bus naar het centrum, deden een drankje met Emelie en Clara (andere Zweedse vriendin), reisden terug naar het vliegveld en pakte de vroegste vlucht naar Cairns. Dat deed onze nachtrust uiteraard geen goed, dus de eerste dag in Cairns brachten we slapend door. We werden hierin wel gesteund door Ellie, die normaliter al heerlijk kookt, maar ditmaal haarzelf overtrof en American Burgers op de motelbarbeque maakte.
Onze wilde nacht was niet de enige reden voor onze abnormale hoeveelheid slaap. Het is namelijk in Cairns ook gewoon heel erg warm en vochtig. Na vijf maanden in Melbourne, waar het klimaat best wel op het Nederlandse klimaat lijkt, waren we helemaal nog niet aangepast aan het vochtige regenwoudklimaat aan de oostkust. Zweten dus. Later meer daarover.

Onze volgende tussenstop was een bezoek van drie dagen aan het Great Barrier Reef. In een woord: Fantastisch. Het heeft heel erg weinig zin om dat met woorden te beschrijven, dus jullie houden nog een blog te goed met alleen maar duikfoto’s. Helaas laat mijn laptop me momenteel een beetje in de steek, aangezien het opslaggeheugen propjevol zit met megagrote GoPro-video’s. Het duurt nog wel even, voordat ik mijn vorige belofte kan nakomen.

Na drie dagen duiken sliepen we een goede veertien uur, pikten we onze campervan op en reden we richting Daintree Rainforest. The Daintree Rainforest is het oudste tropische regenwoud ter wereld en zit vol met krokodillen, enge spinnen, slangen, prachtige planten, bomen en toeristen. Mocht je niet van enge gevaarlijke dieren houden en overwegen naar Australië te komen: Sla Daintree over.
Nu hebben wij helemaal geen problemen met deze dieren. Sterker nog, we maken er zelfs graag foto’s van. Nee, datgene wat in Daintree ons altijd zal bijblijven is de vochtige lucht. Waar we in Cairns langzaam aan het acclimatiseren waren, gaf ons lichaam het ditmaal gewoon op. We waren niet echt aan het zweten, maar diende meer als object waarop de lucht kon condenseren. We veranderden langzaam in lokale watervallen.

Nadat we op de eerste dag onszelf hadden geïnformeerd over het regenwoud in het informatiecentrum, besloten we op de tweede dag een lange hike te ondernemen. We hadden van Jochem (zie Kangaroo Island) vernomen dat de zes uur durende klimhike zeker de moeite waard was. Aangezien we al eerder hikes hadden gedaan die veelal langer duurden dan de zes uur die nu op het programma stonden, voorzagen we geen problemen. Nou, dat hadden we mooi verkeerd ingeschat. Ten eerste werden we uiteraard gesloopt door de vochtigheid en temperatuur. Het effect is jullie allen bekend. Het volgende probleem was de afstand: Zodra je in het tropisch regenwoud bent zie je slechts groen, groen en groen. Na vijf meter waren we de snelweg al kwijt en na een uur hadden we echt geen flauw idee meer hoeveel we nog te gaan hadden. Wat niet meehielp was dat de hike steil heuvelop was op de glibberige zand en bladerbodem, waardoor we onszelf twee uur lang afvroegen of ‘’we er al bijna waren’’.

Tel hierbij op dat het pad matig aangegeven was, waardoor we meer dan eens het pad kwijtraakten, wat op zichzelf dan weer best gevaarlijk is, omdat je zonder het pad nooit meer de uitgang van het regenwoud kan vinden. Tel hier verder bij op dat de reusachtige spinnen hun webben vooral op ooghoogte positioneerde en dat we werden opgegeten door bloedzuigers en bijtende groenen mieren en je raad het al: We hebben de rest van de oostkust geen hikes meer gedaan.

We moeten wel even melden dat de hike prachtig is. Ik kan me geen betere manier voorstellen om kennis te maken met de kracht en pracht van het regenwoud en het uitzicht op de top van de berg was prachtig. Tenslotte was het ook gewoon een mooie uitdaging en waren we trots, moe en nat na het volbrengen van onze zeven uur durende tocht.

Om onszelf hiervoor te belonen raceten we richting the Daintree River om krokodillen te spotten vanaf een zonneboot. Stilletjes dobberend over het water zagen we krokodillen, een hoop prachtige vogels en enkele mangrovekrabben. Moe en voldaan reden we naar onze gratis campeerplek.

Iedereen die afgelopen blogs gelezen heeft moet op dit moment vast denken: Heeft hij soms een enorme diepe portomonee? Daar zal ik gelijk eerlijk over zijn: Nee. We leven dan ook al maanden zo efficiënt mogelijk en weten vrij goed de kosten te drukken met goedkoop en gezond eten, gratis campeerplekken en goede deals voor de campervans. Dat we er dure hobby’s zoals duiken en reizen op nahouden is echter niet bevorderlijk voor het voorgaande, dus we proberen te besparen waar het kan. Ditmaal resulteerden het in een nachtje slapen in een publieke kampeerplaats, pal naast de snelweg, inclusief bijbehorend geluid. Dat maakt uiteraard niet zoveel uit, want ik heb de genen van m’n vader geërfd en ik kan praktisch gezien overal slapen. Winnen.

Ons volgende doel was het oppikken van onze reiscompagnons. We waren goede vrienden geworden met onze Deense AC en Christian en hadden hen uitgenodigd in onze viersterren camper. Eenmaal opgepikt stelden we ons doel: T/he Wallaman Falls. Met enige navigatieplanning zouden we hier morgen aankomen. Dat is uiteraard niet echt gelukt, aangezien we: a) Besloten hadden na onze terrorhike niet meer te veel te haasten en we b) Een nieuwe hobby hebben.
Vooral optie b is de reden dat we niet al te snel richting ons einddoel bewogen. We zijn op dit punt namelijk begonnen met vissen. Bij het ophalen van onze campervan hadden we een gratis vishengel geregeld en inmiddels bestaat ons arsenaal al uit drie hengels, twee Denen en hun hengel. Ik kan onze leercurve als volgt beschrijven:
Dag 1: We vangen absoluut niets.
Dag 2: Na instructie van een medevisser vangen we een Dart. Smullen.
Dag 3; Met meer hengels vangen we praktisch alles wat je niet kan eten: Een haai, een zeeslang (uiterst giftig en alleen van de hengel te krijgen als je een lokale Australiër bij je hebt), een aal, een catfish, maar we weten de passerende schildpad te ontwijken.
Dag 4-heden: We vangen absoluut niets meer. Dat is maar goed ook, want er zijn hier weinig andere vissers en zonder hen weten we meestal niet precies of een vis giftig/eetbaar is.

Enfin, terug naar onze avonturen met de Denen. We bezoeken waterholes, slapen op de rand van het regenwoud en the Great Barrier Reef, glijden van rockslides en springen van grote hoogte in bergmeertjes. Typische Australische vakantie dus.

Eindelijk, na zo’n vijf dagen, bereiken we The Wallaman Falls. Dit is de hoogste single-drop-waterval in Australië en simpel gezegd: Zo ziet het er ook uit. We klauterden naar beneden, maakten een kerstfoto en realiseerden we dat we niet zeker genoeg wisten of er geen krokodillen waren om te gaan zwemmen. Gelukkig is de waterval van een afstandje ook prachtig.
Het was helaas ook gelijk het einde van onze reis met onze Denen, maar we hopen ze spoedig te kunnen bezoeken in hun thuisland.

Vanuit Townsville, waar we de Denen hadden afgezet, bekeken we onze opties. We trokken echter al gauw de conclusie dat we op deze snelheid nooit Brisbane op tijd zouden bereiken en dat we dus hopeloos achter op schema lagen. De enige handige en juiste optie is uiteraard flink doorkarren. Elf uur later waren we in Bundaberg. Hier bezochten we de gemberbierfabriek (Bundaberg Gingerberg) en zagen we enorme zeeschildpadden eieren leggen in de duinen tijdens een door Ellie georganiseerde date. Vooral dit laatste is een geweldige ervaring en het is een wonder dat de beste beestjes het helemaal niet erg lijken te vinden dat een groep van twintig man ze zit aan te gapen wanneer ze eieren leggen. We hebben overigens ook in The Town of 1770 leren surfen, maar daarover later meer.

Na ons bezoek aan Bundaberg raceten we naar Rainbow Beach door de donkere nacht. In Rainbow Beach zelf is weinig te beleven, maar het is wel het startpunt voor toeren over Fraser Island. Fraser Island is een van de grootste zandeilanden ter wereld en men scheurt er veelal met een fourwheeldrive overheen. Dat hebben we mooi niet gedaan, want aangezien de vakantie is begonnen, zijn alle prijzen gigantisch omhooggegaan. De reden voor ons bezoek: Joep en Nicole. Deze medestudenten uit Enschede gingen wél naar Fraser Island, maar niet voordat we gezellig met ze een drankje hadden gedaan. Helaas waren alle campings vol, maar gelukkig was dat dan wel weer een goede smoes om voor de deur van hun hostel op de straat te kamperen. Gratis uiteraard.

Vervolgens reisden we, na een kort bezoekje aan Noosa, af naar de steden ten zuiden van Surfers Paradise. Zoals gezegd hadden we in Town of 1770 leren surfen. Nu was het tijd om door de verschillende stadia van leren surfen te bewegen:
Fase 1: Eerste keer surfen. ‘’Jeetje, dat is helemaal niet zo moeilijk.’’
Fase 2: Tweede keer surfen. ‘’Ik ben deze middelhoge golven helemaal de baas.’’
Fase 3: Tot en met heden. ‘’Blub. Blub. Blub.’’
Twee dagen lang verzuipen. Hier en daar een golfje pakken en vooral oneindig lang tegen de branding in peddelen. Het was uiteraard wel vet leuk en ik vermaakte me heel erg, aangezien ik nu weer in lange tijd kon sporten. Gesteund door mijn mede-stuntelaars die vaak net zo slecht als ik waren als ik in surfen, banjerde ik twee dagen lang door de branding. Enkele tegenslagen, ik ramde mijn bord recht mijn voet in tijdens een whipeout en ik werd gestoken door een Bluebottle Jellyfish (vrij pijnlijk), konden ons niet deren, maar na twee dagen was het toch hoog tijd om te vertrekken. Voordat we vertrokken, bezochten we ook nog de bioscoop om Coco te bekijken. Deze film is zeer zeker een aanrader voor iedereen. Vergeet niet tissues mee te brengen, want Ellie heeft drie uur lang gehuild.

Volgende stop: Fish Rock Cave. Vanuit de duikvrienden van Melbourne was me ter ore gekomen dat dit een van de beste duikstekken ter wereld is. Niets is minder waar en het was dan ook de tien uur durende rit heen en weer meer dan waard. Uiteraard geldt hier weer, net als bij the Great Barrier Reef, dat foto’s hiervan later zullen volgen. We bezochten vervolgens nog Warner Bros MovieLand en reisden ons spoedig naar Brisbane. Immers: Het avontuur in Australië zit er alweer op.

Onze laatste avond in Australië is er een die me altijd zal bijblijven. Op aanraden van Ellie vierden we Sinterklaas met Ellie, Joep en Nicole. We hadden allen cadeautjes gekocht, ingepakt en we vonden een lokale gratis parkeerplek om ons Sinterklaasspel te spelen. Gedurende drie uur verdedigden we onze cadeautjes in het Sinterklaas ruilspuil, terwijl in ons drieën duidelijk het sentiment van Nederland opkwam. Na een lange nacht, we konden de slaap inhalen in het vliegtuig, doken we allen voor de laatste keer ons Australische bedje in. Wat we overigens niet moeten vergeten te melden is dat op mijn verzoek Ellie de ‘’Top 1000 Nederlandse Muziek’’ heeft gedownload. We hoopten hiermee de 3FM top 1000 te downloaden, maar downloadde per ongeluk duizend Nederlandstalig nummers. Dat is helemaal niet erg, want ik kan nu mooi tijdsens onze lange autoritten Nederlandse muziek meeblèren.

Afgelopen zes maanden heb ik kennis kunnen maken met het prachtige, vriendelijke land wat men Australië noemt. We (Ellie en ik) hebben beiden het idee dat we het land voor nu wel hebben uitgespeeld en zijn blij dat we aan ons nieuwe avontuur kunnen beginnen. We hebben een hele hoop vrienden gemaakt en zullen enkelen zeker later weer tegenkomen. Ons vliegtuig vertrekt spoedig richting Christchurch, gelegen op het zuidelijke eiland van Nieuw Zeeland. Drie weken zullen we hier reizen, alvorens we gaan duiken en reizen in het Noordelijke Eiland. Echter zal ik dan wel helaas Ellie moeten gedagzeggen, aangezien haar colleges in Amerika weer gaan beginnen. Daar kijken we uiteraard beiden niet zo heel erg naar uit en daarom hopen we ook dat Nieuw Zeeland haar goede naam waar zal maken. Sneak preview: Het is prachtig.

Groetjes en tot snel.