Chapter 10 - The Outback

Nu zijn we dan eindelijk aangekomen in de woestijn, om precies te zijn Alice Springs. Goed voorbereid als wij zijn, was het plan om te slapen op het vliegveld. K*tidee. Het vliegveld gaat hier ’s avonds dicht en men ontruimt na negen uur ’s avonds het gehele terrein. Dakloos, planloos en zonder enige accommodatie, sprintten we naar de laatste shuttle-bus om ons naar het stadje zelf te begeven. Door ons grote improvisatietalent en een degelijke portie geluk vonden we een lokale pub, waarin we konden overnachten. Onze eerste ontmoeting met de stad was vrij guur: De chauffeur van de shuttle bus kon ons vertellen dat we zeker weten níét de pub moesten betreden en dat we op moesten passen in het hotel. Dat brengt ons ook gelijk op een triest stukje Australische culturele historie. Ik zal het kort en bondig houden. Toen de blanken meer dan twee eeuwen terug Australië betraden, claimden ze zonder wederhoor het land van de oorspronkelijke bewoners, de Aboriginals. Twee eeuwen, waarin de Aboriginals ontdaan werden van hun land, moesten vechten voor hun (mensen)rechten, extreem rasicme en brute culturele menging de norm was, resulteren in de huidige situatie. Hedendaags hebben Aboriginals meer rechten en krijgen ze langzaamaan delen van het land terug. De culturele schok resulteert helaas wel in een hoog aantal alcoholverslaafden en daklozen, wat vooral in de Outback goed terug te zien is. Een droef resultaat van een pijnlijk punt in de Australische geschiedenis. Afijn, terug naar de pub, waarin de lokale bevolking zich helemaal lazarus zuipt. Wij vluchtten vlug naar onze kamer, alvorens we in de ochtend opgepikt werden door ons nieuwe tijdelijke huis op wielen.

In tegenstelling tot onze eerdere avonturen hadden we besloten om een georganiseerde tour te doen. Niet alleen is dat veel makkelijker, maar ook was het beeld van een kapotte auto of gebrek aan water in het midden van de woestijn erg onaantrekkelijk. Met twintig jonge reizigers en onze persoonlijke guru/gids Terry hadden we genoeg sociale middelen om de urenlange ritjes door de woestijn te overleven.

Voordat we ook maar iets gaan toelichten over de natuurlijke schoonheid, vertel ik jullie graag ons hoogtepunt van de reis. Dat is namelijk zonder twijfel Terry a.k.a. ‘’’Big T’’. Deze narrige oud-buschauffeur van 53 had anderhalf jaar geleden de ludieke cariereswitch van buschauffeur in Adelaide naar woestijn-touroperator gemaakt. Terry’s motto is: De reis kan fantastisch zijn, maar ik verwacht dat het matig wordt. Alles wordt gerelativeerd, meermaals krijgen we te horen wat we allemaal níét gaan zien en over het algemeen is de wereld maar een matige en saaie bezigheid. Op papier klinkt dit als een slechte combinatie van persoonlijkheid en beroep, maar de hilarische

wijze waarop The Big T alles relativeert maakt hem een must-meet in de Outback. Groovy Grapes Tour, Terry, mocht je ooit nog deze reis willen maken.

De Outback is alles wat je verwacht en meer. Kilometers dor woestijnlandschap en ritjes van 8 uur over een rechte weg zonder ook maar iets van leven te zien. ‘’Dan moeten de temperaturen wel hoog zijn?’’ ‘’Regent het daar ooit?’’ Nou, het regent hier heel soms. En wij hadden nét die week regen te pakken. Als je bedenkt dat het hier soms jaren niet regent, dan vermoed ik dat ze dat afgelopen week even goed hebben ingehaald. Eerste twee dagen, stortregen. Alsof Nederland met ons meegereisd was. Afijn, het maakte de reis in principe alleen maar beter. Bij onze eerste stop, Uluru/Ayers Rock, konden wij deze iconische steen zien inclusief haar watervallen en oorspronkelijke kleur, aangezien het water de toplaag van de rots had afgenomen. Ayers Rock is een interessante geologische steenformatie, aangezien het te midden van duizenden kilometers vlak landschap opeens in de horizon opduikt. De Aboriginals vonden het allemaal maar fascinerend en hechten er veel goddelijke waarde aan. Vet interessant (serieus), maar het regent nog steeds. ‘’The sunset can be stunning here, but don’t expect to see one.’’ The Big T is erg goed in verwachtingsmanagement. De wandeling rondom Uluru is met twee uur vrij kort, maar erg indrukwekkend. Aangezien de Aboriginals er enorme waarde aan hechten, is het op sommige plaatsen verboden om foto’s te nemen en raadt men sterk af de rotstte beklimmen. Best interessant als je bedenkt dat je op internetfoto’s slechts één kant van deze enorme steen zal zien. In de avond zouden we in swags in de open lucht met duizenden sterren kunnen slapen. Niet dus. Het regent nog steeds pijpenstelen.

Op dag twee gingen we de andere rotsformatie bekijken. De naam ben ik vergeten (edit: Kata Tjuta), maar de wandeling was fantastisch. In dit geval kan ik waarschijnlijk beter de foto’s voor zich laten spreken. Houd in gedachten dat rondom deze steenformatie duizenden kilometers vlak woestijnlandschap is. Vrij bizar. Zodra we internet hebben, ga ik dan ook maar eens Googlen hoe deze rotsformaties hier in de eerste plaats gekomen zijn. Na de wandeling was het tijd om de zonsondergang te bezichtigen. Deze gehele dag was het droog, winnen. Met een kleine misschatting van de afstand stormde Big T met 140 km/u over de snelweg, renden we naar de dichtstbijzijnde heuvel, vermeden we termietenhopen en hoopten we alle slangen en spinnen te ontwijken, maar wisten we wel de absoluut fantastische zonsondergang te zien. Deze website ondersteunt helaas niet de panoramafoto’s, maar ik zal deze uploaden op Facebook. Het is een van de meest indrukwekkende zonsondergangen die ik ooit heb gezien. De kleuren die de revue passeren en beide bergketens in het vizier bieden een waardige beloning na de dodenmansrit ervoor. Aangezien het droog was en het best wel eens mogelijk was dat het niet zou regenen gedurende de nacht besloten we ons geluk te testen en sliepen Joep, Ellie en ik onder de sterrenhemel. Beetje koud, spatje regen en een pittig wolkendek, maar zeker de ervaring waard.

Laat ik eventjes mijn reisgezelschap voorstellen. Als eerste uiteraard Ellie, mijn Amerikaanse vriendin, Joep, mijn vriend uit Twente, en The Big T. Verder hebben we een hele hoop Nederlanders, wat Engelsen en Duitsers en een schattig Indonesisch-Australisch koppeltje. Tenslotte hebben we twee hele sociale Hongkongse dames, welke het stereotype beeld van Aziaten met hun fotogedrag en gebrek aan alcoholtolerantie compleet bevestigen. Al met al een divers, gezellig en sociaal gezelschap. Dat is dan ook wel nodig, want we brengen dagelijks makkelijk acht uur lang door rijdend in onze bus. De gemiddelde bezigheid is: Slapen, lezen, muziek luisteren of een andere manier van verveling. ‘’Maar Jurre, is het uitzicht dan niet prachtig’’. Jazeker. Echter is De Outback zó uitgestrekt, dat je in principe ook wel elk uur even wakker kan worden, de minieme landschapswijzigingen kan waarnemen en verder kan dutten. Dit is dan ook zeker de voornaamste verklaring dat deze blog erg lang is, veel tekst bevat en weinig inhoudelijk is. Ik verveel me immers op dit moment gewoon stierlijk.

Verder met de reis. Dag drie bestaat uit het bezoeken van Kings Canyon. Dit maanlandschap biedt ruimte aan enorme kliffen en hordes uitgeputte toeristen. Een pittige drie uur durende tocht met de noodzakelijke defibrillators en noodradio’s levert prachtige beelden op. Nu we de Engelsen (zie Grampians verslag) niet meehadden en The Big T ons verbood om dichter dan drie meter van de afgrond te komen, was de veiligheid gegarandeerd. Vermoeid, nat en tevreden raceden we naar de dichtstbijzijnde bar en slaapgelegenheid. The Big T had onze aankomst al vooraf medegedeeld aan de hosteleigenaar en deze beste man had op zijn beurt alle lokale tankstations binnen de 70 km radius ingelicht. Gratis drankjes waren veelal aanwezig en opvallend genoeg waren er alleen mannelijke locals, welke vooral op jacht leken te zijn op de dames in ons gezelschap. Met deze tactische afleiding konden de mannen uit ons gezelschap zich rustig focussen op het nuttigen van alle gratis versnaperingen. Had slechter gekund.

De volgende morgen, het had weer de hele nacht geregend, kachelden we door naar de opaalstad van de wereld (edit: Coober Pedy). De bus is uiteraard gemaakt om de barre warme woestijnomstandigheden te weerstaan. Regen valt daar niet onder. Met de lokale watervalletjes in onze bus veranderde ons voertuig al snel in een moeraslandschap. Enkele barre uren later kwamen we aan in de opaalstad van de wereld, waarvan je wederom de naam even moet Googlen. Ik beloof ooit terug te komen op alle namen die ik niet weet. Enfin, opaalmijn gezien, pizza gegeten, digaridoo leren spelen en een babykangaroe geaaid. Dat compenseert prima voor de regen. ’s Avonds was het wederom droog. Het lijkt vooral te regenen als we rijden of slapen, wat op zich goed getimed is, dus konden we genieten van wederom een spectaculaire zonsondergang. Worden jullie al jaloers?

Het einde van de reis komt nu in zicht. Momenteel sjorren we al zo’n acht uur langs zoutmeren, verlaten raketstations, emu’s, kangaroes en gesloten supermarkten. De voedselvoorraad is zo langzaam maar zeker op en we overleven momenteel op wraps en overmatig veel slaap. Uit verveling ben ik maar weer gaan schrijven. Erg veel zin om aan mijn achterstallig studiewerk te beginnen heb ik niet en ik overweeg zelfs om hierna mijn blog naar het Engels te gaan vertalen. Jullie houden het vervolg van mijn reis nog tegoed, maar ik vermoed dat het algemene beeld wel duidelijk is. In de Outback is werkelijk waar helemaal niets, maar tegelijkertijd is de natuurlijke schoonheid bijna ontastbaar. Ik hoop dat jullie in Nederland nog een beetje kunnen genieten van de herfst, ik spreek jullie graag snel en hoop dat jullie nog enigszins met plezier de blog lezen. Tot spoedig!

Edit: Ik wil jullie natuurlijk niet het einde van de trip onthouden. Vanochtend zijn we, na een nacht in de open lucht in swags (wat overigens een prachtige ervaring is) en wederom een bizarre zonsondergang en zonsopgang, vertrokken richting the Aligator Gorge. Deze momenteel droogstaande ‘’creek’’ bied ruimte voor een hike tussen twee hoge rotswanden. Met hier en daar een verdwaalde spin en het heerlijke ochtendzang van de vogels waren dit onze laatste uurtjes rust. Vandaag terugkarren naar Adelaide, morgenochtend terugvliegen naar Melbourne en dan zijn we weer in het drukke hectisch leven in de miljoenenstad. We gaan maar snel weer wat tripjes plannen. Geruchten gaan rond dat we Kangaroo Island, enkele prachtige duiken, Tasmania, de oostkust en Nieuw Zeeland gaan bezoeken. De groetjes!