Chapter 6 - Wilson Promontory Park

Zoals aangekondigd was in de vorige blog, gingen Ellie -de Amerikaanse dame- en ik een weekend avontuur in de wildernis tegemoet. Met een gehuurde auto, een geleende tent, gehuurde kampeerset, een groot gebrek aan kampeerervaring en een heleboel aflevering Ultimate Survival (Bear Grylls) gingen we twee dagen in Wilson Promontory overleven en hiken. Aangezien dit park gekenmerkt wordt door natuurlijke schoonheid -flora en fauna-, zal ik deze keer proberen de tekst kort te houden en vooral foto’s tonen. Begrijp goed: Dit is meer een wens dan een belofte.

Na een ritje van drie uur, waarin we poogden de goedkoopste tankstations te passeren (de prijzen hier variëren tot vijftig cent per liter tussen verschillende tankstations), kwamen we aan in het park. Zoals echte kampeerders betaamt zetten we onze tent op vóór we aan de hike begonnen en bemachtigden we een fysieke kaart van het gebied. Dit is erg handig, aangezien Australië dermate groot is dat het mobiele netwerk slechts de stedelijke gebieden dekt. Geen internet en geen telefoon. Tijd voor natuurlijke navigatie en de niet-te-missen richtingaanduidingbordjes.

De eerste wandeling leidde ons naar een prachtig uitzichtpunt, langs een iconisch strand en naar een plek in het bos, waarvan we niet hadden gedacht er ooit te komen (lees: verdwaald). Aangezien de zon onder was gegaan en het lastig was om in het donker te navigeren, bleek de gedownloade kaart van Google Maps én een piepklein beetje GPS-signaal een gift uit de hemel.

De volgende grote uitdaging was het verzorgen van een warme maaltijd. Geteisterd door het ontbreken van een lichtknop bij onze gaspitvoorziening (oplossing: koplampen van de auto), het feit dat we onze hamburgers waren vergeten (oplossing: de knakworsten bestemd voor de lunch), de vele aanvallen van wombats (oplossing: om de beurt de wacht houden en proberen de beesten op afstand te houden) en het gebrek aan ervaring met een gastoestel (oplossing: akkoord gaan met aangebrande knakworsten) was het een avond om nooit/snel te vergeten.

Voor alle toekomstige Australische kampeerders hebben we dan ook een goed advies: Bewaar al je eten ín je auto. De wombats, welke we in Nederland én in Australië vooral in de dierentuin terugzien, zijn:
1) Erg brutaal en niet bang voor mensen. Zie bijgevoegde foto voor bewijs.
2) Erg goed in het opmerken (ruiken, zien) van menselijk voedsel.
3) Erg goed in het openbreken van je tent, waarbij ze voor hun eigen gemak een groot gat maken bij binnenkomst én een nieuw groot gat maken bij het verlaten van de tent.
4) Met punten 1-3 in acht genomen feitelijk gewoon een ongemakkelijk grote versie van ordinair ongedierte zijn, vrij goed vergelijkbaar met ratten. Ze zien er overigens wel erg schattig en knuffelbaar uit.

Om dit hoofdstuk enigszins leesbaar te houden zal ik de overige avonturen kort opsommen.
1) Overnachting in een tent met de eerste lentestorm in Melbourne!
2) 's Ochtends realiseren dat je de tent in een modderpoel hebt opgezet. Zie bijgevoegde foto.
3) Prachtige hikes: Lilly Pilly Link Track (regenwoud) en Mt Bishop Track (berg, naam zegt het al).

Om deze verhalen af te sluiten is het nog wel noemenswaardig om te noemen dat we tijdens alle hikes weinig wildlife hebben gezien op een verdwaalde Wallaby na. Wat wij ons echter niet realiseerden is dat deze beesten een hoge mate van intelligentie hebben. Zij hebben de kaarten en gidsen gelezen en hebben zich allen verzameld rondom de hike ''Prom Wildlife Walk''. Wij hebben oprecht geen idee waarom, maar kennelijk hebben alle dieren zich gecentreerd op deze ene specifieke plek. Wil je wildlife zien in Wilson Promontory? Ga naar elke willekeurige hike met de term ‘’wildlife’’ in de naam! Het gaf ons een prachtige afsluiter van een uitdagend weekend. Met een kudde van honderden wilde kangaroos en wallabies (met research-tag in hun oor, zie foto), vele Emu's en een grote verzameling Wombats kunnen we ''spotting native Australian wildlife'' ook van onze checklist afstrepen.

Voor de nauwlettende lezer komt er nu een deja-vu. Vorige keer reed ik bijna een Wallaby aan op de terugweg. Ditmaal was een grote kangaroo het figuurlijke haasje. Advies aan alle buitenlandse chauffeurs in Australië: Rijdt niet zo hard als de Australiërs (zij hebben kangaroo-opvangende-bumpers, erg oneerlijk) en schakel je bijrijder in als back-up-handrem.

Volgende stop volgende week: Sydney. Nu eerst even aan de studie.